Η κατάρα της Θεσσαλονίκης

Μια... αόρατη κατάρα φαίνεται ότι κυνηγάει σχεδόν όλα τα μεγάλα έργα της Θεσσαλονίκης, που πέρασαν από χίλια εμπόδια για να προχωρήσουν και ταλαιπώρησαν αφάνταστα -για πολλά χρόνια- τους κατοίκους της πόλης, όπως το μετρό, ορισμένα μάλιστα «βούλιαξαν» στον βυθό του Θερμαϊκού, όπως η υποθαλάσσια αρτηρία. Κοινός παρονομαστής σε όλα, η πλημμυρίδα δικαστικών προσφυγών από οργανωμένες ομάδες πολιτών, διάφορους φορείς της πόλης, τις πάσης φύσεως λεγόμενες συλλογικότητες, που ήρθαν να προστεθούν στις εμπλοκές μεταξύ των εκάστοτε μνηστήρων του κάθε έργου.

Μια κατάσταση άρρωστη, καθόλου άγνωστη και στην υπόλοιπη χώρα, αλλά στη Θεσσαλονίκη οι διαστάσεις αυτού του φαινομένου δεν έχουν προηγούμενο. Σαν να υπακούει πλέον σε μια παράδοση της πόλης, έχει διαμορφωθεί μια κουλτούρα προσφυγών ώστε κάθε φορά που ένα νέο έργο μπαίνει στις ράγες έρχονται αυτές να το καθυστερήσουν, να το «ψαλιδίσουν», να το εκτροχιάσουν, ακόμα και να το ακυρώσουν. Με τα σύνορα της γνήσιας ευαισθησίας, ανησυχίας και αντίδρασης από τη μια και της σκοπιμότητας, των ιδεοληπτικών εμμονών και πεισματικών αρνήσεων σε ό,τι καινούριο και σύγχρονο έρχεται να αλλάξει τη ζωή της Θεσσαλονίκης προς το καλύτερο από την άλλη, συχνά καθόλου ευδιάκριτα, η πόλη «ματώνει» εδώ και δεκαετίες μαχόμενη και με τον εαυτό της.

Περισσότερα στο Πρώτο Θέμα