Αλησμόνητες Πατρίδες-Ζωντανές Μνήμες... 100 χρόνια μετά

160 μαθητές/τριες, ονειροπόλοι έφηβοι, τριών Γυμνασίων (Σκύδρας, Καλής, Πετριάς) και δύο Γενικών Λυκείων(Σκύδρας, Καλής), 14 Εκπαιδευτικοί, μια δυναμική εκπαιδευτική ομάδα, με το σημερινό εξαιρετικό επετειακό αφιέρωμα, αποτέλεσμα κοπιώδους, συνεχούς συλλογικής δράσης, σύμπραξης και αλληλεγγύης, μας υπενθυμίζουν ότι: δεν ξεχνώ την γενοκτονία, τον ξεριζωμό, την βεβήλωση των ιερών, τον εξαφανισμό του πολιτισμού, δεν ξεχνώ την ανταλλαγή των ανθρώπων ωσάν εμπορεύματα, την μεγάλη έξοδο, την προσφυγιά, την δύσκολη αρχή στη μητρική γη…

100 χρόνια μετά..

μας επιβάλλουν όλους να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, και έστω, με τα μάτια της ψυχής, με τους συλλογισμούς της σκέψης, τη νοσταλγία, την αροθυμίαν, τη θλίψη και τη δύναμη του νου να ξαναζήσουμε την «μεγάλη» πατρίδα της Μικράς Ασίας και του φιλόξενου Πόντου, να την κάνουμε μέρος στις δύσκολες τούτες ώρες, στον αγώνα της δικής μας ζωής, εδώ στην νέα πατρίδα της μαρτυρικής Μακεδονικής γης.

Κυρίως, όμως, μας προκαλούν εμάς, πρόσφυγες τρίτης, τέταρτης γενιάς να απαντήσουμε σε ένα δύσκολο ερώτημα:

Αλήθεια, γιατί ακόμη και σήμερα, οι θρύλοι της Πόλης, η γοητεία της Σμύρνης, η αρχοντιά της Τραπεζούντας εξακολουθούν να κλυδωνίζουν τα συναισθήματα της καρδιάς μας, να μας εμπνέουν και να φωτίζουν, ως φως ανέσπερον, πατρίδες που δεν τις ζήσαμε, αλλά τόσο τις αγαπήσαμε;

Είναι βέβαιο, ότι, όλοι/όλες, όσοι/όσες παρακολουθήσαμε την πρωτότυπη και επιτυχημένη αφιερωματική εκδήλωση, με αστείρευτη συγκίνηση και ψυχική φόρτιση, λάβαμε πολλές απαντήσεις στο βασανιστικό αυτό ερώτημα.

Ως συντονιστής εκπαιδευτικού έργου με το καθήκον της παιδαγωγικής καθοδήγησης, συγχαίρω τους μαθητές και τις μαθήτριες καθότι συνεργαζόμενοι/ες με ήθος και με υπευθυνότητα υποστήριξαν με επιτυχία αυτόν τον «μαραθώνιο» της ανάδειξης της Μικρασιατικής ταυτότητας καθώς και τους/τις συναδέλφους μου εκπαιδευτικούς οι οποίοι/ες, επιδεικνύοντας πρωτόγνωρη επαγγελματική συνείδηση, υιοθετώντας την κύρια παιδαγωγική αρχή, την ανιδιοτελή προσφορά προς τους/τις μαθητές/τριες τους, αφού συνδιοργάνωσαν ένα παιδαγωγικό δίκτυο σχολείων, επαξίως το κατέστησαν θησαυροφυλάκιο ιστορικής μνήμης. Παράλληλα, παραμερίζοντας κάθε ακραία εκφορά έργων και λόγων, επέτυχαν, υποδειγματικά, να αναδείξουν το διαχρονικό μήνυμα της ελληνικής παιδείας: την πίστη στον Άνθρωπο!

Συγχαρητήρια!

Δρ. Παύλος Περπερίδης

Συντονιστής Εκπαιδευτικού Έργου Φιλολόγων