Αναστάσιμος λόγος αγάπης από τον Μητροπολίτη Γουμενίσσης Δημήτριο

Με ένα βαθιά πνευματικό και θεολογικά μεστό μήνυμα προς το εκκλησιαστικό πλήρωμα, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως και Πολυκάστρου κ. Δημήτριος απευθύνει τον ετήσιο αναστάσιμο χαιρετισμό του, με αφορμή το Άγιο Πάσχα 2025.

«Χριστός ανέστη, αδελφοί μου», ξεκινά η εγκύκλιος, με τον Μητροπολίτη να υπενθυμίζει πως η Ανάσταση του Χριστού δεν αποτελεί ένα παρελθόν γεγονός, αλλά μία διαρκή πραγματικότητα για κάθε πιστό που συμμετέχει στη ζωή της Εκκλησίας. Η πασχαλινή εμπειρία βιώνεται «λειτουργικά και πνευματικά» μέσα από τα Μυστήρια, τη Θεία Λειτουργία, τις μεγάλες εορτές και τη ζωή της μετάνοιας.

Ο Σεβασμιώτατος θέτει ένα υπαρξιακό ερώτημα: πώς μπορούμε να «προφθάσουμε» την Ανάσταση του Χριστού; Και η απάντηση δεν είναι χρονική, αλλά πνευματική: με το να ζήσουμε τη ζωή της Εκκλησίας, να ενωθούμε με τον Αναστάντα Κύριο, να μετέχουμε στη χάρη της μεταμόρφωσης και του φωτισμού.

Παράλληλα, κάνει λόγο για εκείνους που ζουν μακριά από την εκκλησιαστική εμπειρία — για τους ανθρώπους που αγνοούν ή έχουν λησμονήσει την αλήθεια της Ανάστασης. Δεν τους απορρίπτει· αντίθετα, τους αποκαλεί «ευλογημένους συνανθρώπους», καλεσμένους και αυτοί στη χαρά και στο φως του Χριστού.

Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στη δύναμη της αγιότητας και της μαρτυρίας των Αγίων, ως ζωντανών μαρτύρων της Αναστάσεως. «Μόνο η αναστάσιμη ζωή είναι απάντηση στην αλλοτρίωση του κόσμου», σημειώνει, προσκαλώντας όλους σε μια ουσιαστική, προσωπική συνάντηση με τον Ζώντα Θεό.

Η εγκύκλιος κορυφώνεται με την υπενθύμιση ότι ο Χριστός παραμένει παρών και πλησίον κάθε ανθρώπου, έτοιμος να ανταποκριθεί σε κάθε ειλικρινή κραυγή για βοήθεια, να οδηγήσει και να ελευθερώσει.

«Χριστός ανέστη, αδελφοί μου!» καταλήγει ο Σεβασμιώτατος, προσφέροντας λόγο ελπίδας, ενότητας και αληθινής ζωής μέσα από τη χαρά της Αναστάσεως 


ολόκληρη η εγκύκλιος 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΓΟΥΜΕΝΙΣΣΗΣ, ΑΞΙΟΥΠΟΛΕΩΣ & ΠΟΛΥΚΑΣΤΡΟΥ

Ἅγιον Πάσχα, 2025

Ἀναστάσιμος χαιρετισμός στό ἐκκλησιαστικό πλήρωμα

Χριστός ἀνέστη, ἀδελφοί μου.

Μᾶς πρόφθασε κι ἐφέτος τό Πάσχα τοῦ Κυρίου. Προσμένει κι ἀπό μᾶς νά προφθάσουμε τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλά πῶς νά γίνει αὐτό; Νά γυρίσουμε εἴκοσι αἰῶνες πίσω;

Γιά τούς ἐκκλησιαζόμενους τό ἐρώτημα φαίνεται ἀφελές. Εἴμαστε λειτουργικά βεβαιωμένοι γιά τήν παροντική ἀνάκραση μέ τό γεγονός καί τό μυστήριο τῆς σωτηρίας. Μέ κάθε θεία λειτουργία, μέ κάθε μεγάλη ἑορτή, μέ κάθε συναξάρι βρισκόμαστε μπροστά σέ παροντικά γεγονότα, σέ παροντικά πρόσωπα, σέ παροντικές μορφές. Τό ἀκοῦμε καί τό ζοῦμε πώς εἴμαστε στό “σήμερον γεννᾶται”, στό “σήμερον ἐν Ἰορδάνῃ ἦλθε βαπτισθῆναι”, στό “σήμερον κρεμᾶται”, στό “σήμερον ὁ Χριστός θάνατον πατήσας, καθώς εἶπεν, ἀνέστη”. Γιά μᾶς τούς ἐκκλησιαζόμενους, δέν ὑπάρχει ἀναστροφή-πισωγύρισμα στό χρόνο. Δέν γυρίζουμε σέ κάποιο ἀπόμακρο παρελθόν. “Ἀνέστη Χριστός, καί ζωή πολιτεύεται”. Ζοῦμε τήν ἄληκτη πασχαλινή διάρκεια τῆς Ἀναστάσεως. Μαθαίνουμε ἀπό τήν ἐμπειρία καί τήν διδαχή τῆς Ἐκκλησίας ὅτι τό Πνεῦμα τό Ἅγιο μᾶς ἑνώνει ἀσύγχυτα καί ἀχώριστα μέ τόν Ἀναστάντα Χριστό στό ἑνιαῖο ἐσχατολογικό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ζοῦμε μέ τόν τρόπο καί τήν χάρη τῆς μετάνοιας, τῆς κάθαρσης, τοῦ φωτισμοῦ, τοῦ ἐξαγιασμοῦ. Ἄλλοι προφθαίνουμε στήν ἀρχή, ἄλλοι στό μέσον, ἄλλοι στήν ἀτέλειωτη τελειότητα. Ὅμως, βρισκόμαστε σέ ἐκκλησιαστική ἑνότητα, σέ διακοινωνία χαρισμάτων καί ζωῆς. Χάρη στόν ἀναστημένο Κύριο καί Θεό μας.

Ὡστόσο ὑπάρχουν καί ἄνθρωποι πού ξέμαθαν ἤ πού δέν ἔμαθαν ποτέ νά ἐκκλησιάζονται. Εἴτε ἀγνοοῦν τήν χριστιανική ζωή εἴτε λησμονοῦν τήν θεϊκή κοινωνία μέ τόν Ἀναστάντα Χριστό. Ζοῦν στό 2025, κι εἶναι σάν νά βρίσκονται εἴκοσι (20) αἰῶνες πρίν. Ἄγευστοι Χριστοῦ. Ἐπισκέπτονται τίς ἐκκλησιές, ἀλλά δέν τούς ἀγγίζει τό ζωντανό θεϊκό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας. Ἕνας κοσμικός περίγυρος. Εἶναι κι αὐτοί σάρκα ἐκ τῆς σαρκός μας, συνάνθρωποι τῆς συνανθρωπότητός μας, μέλη τῆς ἐνιστορίας μας, ἰσότιμοι μέ ὅλους στόχοι τῆς θείας ἀγαπήσεως. Καλεσμένοι τοῦ Χριστοῦ στήν ἀληθινή πίστη τῆς σταυρωμένης κι ἀναστημένης χριστοσωτηρίας. Ἔστω κι ἄν εἶναι κυριαρχημένοι ἀπό τό ὀλέθριο δικέφαλο πάθος: τήν ἄγνοια ἤ τήν λησμονιά γιά τόν ἀληθινό Θεό, γιά τόν Θεό τῶν ἁγιοΠαϊσίων κάθε ἐποχῆς.

Ἀδικαίωτοι στό σκοτασμό τους, πάντως κι αὐτοί οἱ εὐλογημένοι συνάνθρωποί μας ἴσως κάποτε ἀναρωτηθοῦν: γίνεται κι ἐμεῖς νά νιώσουμε κάτι ἀπό τό Πάσχα τῶν Ἑλλήνων; νά μετάσχουμε στό Πάσχα τῆς Ρωμιοσύνης;

Αὐτό τό ἐρώτημα (σωστικῆς σημασίας) θά προσπαθήσουμε νά τό ἀπαντήσουμε ὅλοι μαζί. Ὄχι μέ κάποια θρησκευτική αἴσθηση, ἀλλά μέ τήν πείρα, τήν πίστη, τό πύρωμα καρδιᾶς τῆς Ὀρθοδοξίας. Δέν χρειάζονται μεγάλα λόγια. Τά ἄψυχα λόγια κι οἱ συζητήσεις ―χρήσιμα ἐργαλεῖα κι αὐτά― ἀφήνουν τελικά τόν κόσμο ἀσυγκίνητο, ναρκωμένο στήν τυφλωμένη εἰδωλική του αὐτο-θέαση καί κοσμο-λατρεία.

Μόνο ἡ ἁγιότητα τῆς ἀναστάσιμης ζωῆς ―ὅπως θά ἔλεγε ὁ ἅγιος Πορφύριος― εἶναι ἡ σωστή ἀπάντηση στήν ἄγνοια καί ἀλλοτρίωση, στήν περικάρδια καί ἐνδοκάρδια παθολογία τοῦ κόσμου. Ἀποκρινόμαστε λοιπόν στόν κόσμο μας, ἀποκρινόμαστε ἀναμεταξύ μας, ἀποκρινόμαστε στόν ἄψυχο “ἄϋλο πολιτισμό” μας. Τό χριστιανικό Πάσχα εἶναι ἡ ὑπερουράνια καί ἡ ἐπίγεια γιορτή τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ καί αἰωνίου Θεοῦ μας. Εἶναι τό ἀληθινό πανηγύρι ὅλων μας, ἡ χαροποιός ἀναμέτρηση μαζί Του.

“Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, ᾅδου τήν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς -τῆς αἰωνίου- ἀπαρχήν· καί σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τόν αἴτιον, τόν μόνον εὐλογητόν τῶν πατέρων Θεόν καί ὑπερένδοξον”. “Γιορτάζουμε τήν ἐγκαινιασμένη τελική θανάτωση τοῦ θανάτου. Γιορτάζουμε τήν ἐξουδετέρωση κάθε ὀντολογικοῦ μηδενισμοῦ σέ νεκρότητα. Χαιρόμαστε τά ἐγκαίνια μιᾶς ἄλλης ζωῆς, τῆς αἰώνιας. Δονούμενοι ἀπό χαρά, δοξολογοῦμε τόν αἴτιο τῆς ζωογόνησης: τόν δοξασμένο καί μοναδικό Θεό τῶν πατέρων μας”.

Ἐμπνεόμαστε ἀπό ἐκείνους πού ἔζησαν καί ζοῦν τόν Χριστό. Ξανοιγόμαστε στίς κορυφαῖες μορφές τῆς πίστεως (θεοφόρους Προφῆτες, Ἀποστόλους, Ἱεράρχες, Μάρτυρες, Διδασκάλους, φιλόθεους ἀνθρώπους, σύγχρονους ἁγιασμένους ἄνδρες καί γυναῖκες, γέροντες καί παιδιά). Μαζί τους ἀποκρινόμαστε στό ὑπαρξιακό ἐρώτημα κάθε ἀνθρώπου: ὁ ἀληθινός Θεός μᾶς φανερώθηκε στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού πέθανε αἴροντας τίς ἁμαρτίες μας καί ἀναστήθηκε χαρίζοντας σέ μᾶς τήν θέωση. Θέλετε ἀποδείξεις; Ἄν δέν σᾶς μιλήσει κατευθείαν ὁ Χριστός ἐν Πνεύματι, ἰδού οἱ Ἅγιοι πού θανατώθηκαν εἴτε πέθαναν εἰρηνικά πρίν ἀπό αἰῶνες ἤ πρίν ἀπό λίγα χρόνια. Θαυματουργοῦν στό δικό μας “σήμερα”. Καί μᾶς τό λένε, γιά νά γίνει ὁδηγία ζωῆς: «Ἔχουμε περάσει ἐκ τοῦ θανάτου στήν ἀναστημένη ζωή. Εἴμαστε ἑνωμένοι μέ τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ. Γιαυτό μεταδίδουμε ζωή. Δεῦτε, λάβετε φῶς Χριστοῦ. Ἀνάμεσα σέ μᾶς καί σέ σᾶς, στέκεται ἕνα ἐμπόδιο. Ὄχι ὁ χρόνος πού μᾶς χωρίζει, ἀλλά ἡ ἀλαζονεία τοῦ κόσμου. Ὄχι ὁ πολιτισμός καί ἡ πρόοδος, ἀλλά ἡ ἀλαζονεία, ἡ αὐτοπαγίδευση, ἡ αὐτολατρεία». Αὐτό διαλαλοῦν οἱ ὁλοζώνταντοι μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως.

Τό εὐλογημένο καί σωτήριο Πάσχα, ἑπομένως, δέν γυρεύει ἀπό μᾶς πισωγυρίσματα αἰώνων. Μᾶς ἀνοίγει κι ἐφέτος τόν δρόμο τῆς τωρινῆς ἕνωσης κι αἰώνιας ἄληκτης σχέσης μέ τόν ἀναστημένο Κύριο καί Θεό μας.

«“Ὁ πανταχοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν” στέκεται πάντοτε κοντά μας. Μᾶς ἀγαπᾶ πνευματικά παρά τήν πολυκύμαντη συμπεριφορά μας. Μᾶς καλεῖ, εἶναι πάντοτε ἕτοιμος νά ἀπαντήσει στήν κραυγή μας γιά βοήθεια, καί νά ὁδηγήσει τά διστακτικά καί ἀβέβαια βήματά μας μέσα ἀπ᾽ ὅλα τά ἐμπόδια πού βρίσκονται στό δρόμο μας. Μᾶς σέβεται ὡς ἴσους του. Τό ὕψιστο ἰδανικό του εἶναι νά μᾶς δεῖ στήν αἰωνιότητα, ἀληθινά ὡς ἴσους του, φίλους του καί ἀδελφούς του, καί γυιούς τοῦ Πατέρα. Ἀγωνίζεται γι᾽ αὐτό, τό ἐπιθυμεῖ διακαῶς».

Χριστός ἀνέστη, ἀδελφοί μου!

Μέ ἀναστάσιμη ἐγκαρδιότητα

ὁ Μητροπολίτης σας

†Ὁ Γουμενίσσης, Γεφύρας, Ἀξιουπόλεως & Πολυκάστρου Δημήτριος