Χρήστος Παπάζογλου (μέλος Π.Ι.Σ.): «Υπηρεσίες ‘‘ό,τι να ,ναι’’ και ‘‘απ’ όπου να ,ναι’’»

O Χρήστος Παπάζογλου, μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Πανελληνίου Ιατρικού Συλλόγου (ΠΙΣ) μιλά στην «Εφ.Συν.»

● Σε ποια κατεύθυνση κινείται το νέο νομοσχέδιο της κυβέρνησης για την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας που εν ολίγοις ρυθμίζει τον θεσμό του «προσωπικού γιατρού»;

Σε υπηρεσίες του επιπέδου «ό,τι να ‘ναι» και «απ’ όπου να ‘ναι», αρκεί το «κόστος» να είναι εντός των αντιλαϊκών δημοσιονομικών στόχων. Εντάσσεται στις ρυθμίσεις που έχουν ως «ένα το κρατούμενο» τη σχεδόν ανύπαρκτη δημόσια ΠΦΥ, με τις τεράστιες ελλείψεις σε γιατρούς, νοσηλευτές και άλλους υγειονομικούς, την παντελή έλλειψη βασικών ειδικοτήτων σε αρκετές περιοχές της χώρας και σχεδόν ανύπαρκτο τεχνολογικό εξοπλισμό. Κατάσταση που οδηγεί σε αδυναμία παροχής ακόμα και στοιχειωδών υπηρεσιών στις λαϊκές οικογένειες, που δεν την αντιμετωπίζει με την ανάπτυξη υποδομών, με μαζικές προσλήψεις υγειονομικών για τη στελέχωσή τους, με τον αναγκαίο εξοπλισμό τους, για να υπάρχει πλήρης κάλυψη όλες τις ώρες της μέρας και όλο τον χρόνο σε υπηρεσίες πρόληψης, θεραπείας και αποκατάστασης. Αντίθετα ρυθμίζει τον θεσμό του «προσωπικού γιατρού» με τον οποίο πρέπει να συνδεθούν όλοι, ψάχνοντας από ένα συνονθύλευμα «σημείων ΠΦΥ» από τον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα (Κ.Υ. - ΤοΜΥ - ιδιώτες κ.λπ.), υπονομεύοντας τον ενιαίο και επιτελικό χαρακτήρα που πρέπει να έχει το σύστημα Υγείας και με περιορισμό σε στοιχειώδεις, ελάχιστες και ανεπαρκείς υπηρεσίες πλήρως αναντίστοιχες με τις λαϊκές ανάγκες και τις σημερινές δυνατότητες ικανοποίησής τους.

● Θα καταφέρει να παρέχει υπηρεσίες πρόληψης-προαγωγής της υγείας;

Με βάση τον αριθμό και τη σύνθεση των Κ.Υ., των ΤοΜΥ, αλλά και την αξιοποίηση των ιδιωτών, μόνο σαν αστείο ακούγεται ο ισχυρισμός της κυβέρνησης ότι θα παρέχουν υπηρεσίες πρόληψης, προαγωγής της υγείας στην οικογένεια, στα σχολεία, στους χώρους δουλειάς, στους χρόνιους πάσχοντες, την προγραμματισμένη φροντίδα ενηλίκων και παιδιών, κατ’ οίκον νοσηλεία, εκτίμηση ψυχικών νόσων, αντιμετώπιση οξέων προβλημάτων υγείας, καταγραφή επιδημιολογικών στοιχείων και πολλά άλλα.

Ο θεσμός του οικογενειακού γιατρού μπορεί να λειτουργήσει ουσιαστικά υπέρ της υγείας του λαού όταν αποτελεί τον βασικό πυρήνα του αναπτυγμένου, στελεχωμένου και εξοπλισμένου κρατικού συστήματος ΠΦΥ που θα έχει κριτήριο την έγκαιρη, ασφαλή και αποτελεσματική αντιμετώπιση των λαϊκών αναγκών στην Υγεία, απολύτως δωρεάν σε όλα τα επίπεδα του κρατικού συστήματος Υγείας. Από τη στιγμή που συνδέεται με όρους περιορισμού του «κόστους» των ασθενών χάνει το αναγκαίο και χρήσιμο περιεχόμενο που έχει.

● Στο νομοσχέδιο προβλέπεται οικονομικό κίνητρο για την επιλογή της ειδικότητας της Παθολογίας και της Γενικής Ιατρικής, με τον υπουργό Υγείας να μιλά μεταξύ άλλων και για έλλειψη γιατρών αυτών των ειδικοτήτων. Τι απαντάτε;

Απλά να θυμίσουμε ότι το σύνολο των αστικών κομμάτων, ιατρικοί σύλλογοι και μελετητές του είδους ανάλογα την περίοδο προωθούσαν εναλλάξ την αντίληψη του «πληθωρισμού των γιατρών» και την «έλλειψη των γιατρών». Στην πρώτη περίπτωση όταν σχεδιαζόταν η αποψίλωση των δημόσιων μονάδων Υγείας από γιατρούς για να μειωθεί το λειτουργικό τους «κόστος», όπου είχαμε και το φαινόμενο όπως του Ιατρικού Συλλόγου Αθήνας που ως dealer διοργάνωνε συναντήσεις των γιατρών με πρεσβείες για τις λεπτομέρειες της μετανάστευσής τους και στη δεύτερη περίπτωση για να δικαιολογηθεί το πάγωμα των προσλήψεων διότι δεν «υπάρχουν γιατροί».

Τα στοιχεία όμως που υπάρχουν δεν επιβεβαιώνουν γενικά την έλλειψη παθολόγων και γενικών γιατρών, αλλά την έλλειψή τους σε αριθμό από τις δημόσιες μονάδες Υγείας. Ενα μεγάλο μέρος των γιατρών είναι στον ιδιωτικό τομέα, στις μεγάλες επιχειρηματικές μονάδες της Υγείας και ένα άλλο ταυτόχρονα ή και κυρίως αυτοτελώς αποτελεί την κατηγορία των αυτοαπασχολούμενων γιατρών.

Συγκεκριμένα και σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, οι γιατροί με την ειδικότητα της Παθολογίας και της Γενικής Ιατρικής το 2019 ήταν σε πανελλαδικό επίπεδο 4.604 και 3.232, αντίστοιχα. Δηλαδή σε γενικές γραμμές αντιστοιχεί 1 παθολόγος για κάθε 1.954 ενήλικες ή 1 γενικός γιατρός για κάθε 2.784 ενήλικες, σύμφωνα με την απογραφή του 2021. Αθροιστικά οι 7.836 παθολόγοι και γενικοί γιατροί αντιστοιχούν σε 1.149 ενήλικες.

● Ποιο είναι το πρόβλημα και πού βρίσκεται η λύση;

Το βασικό πρόβλημα δεν είναι γενικά η έλλειψη των γιατρών, αλλά η άναρχη κατανομή τους ανάμεσα στις δημόσιες μονάδες Υγείας, στις ιδιωτικές επιχειρήσεις της Υγείας και στην αυτοαπασχόληση, φαινόμενο που αναπαράγεται και επιδεινώνεται στο έδαφος της εμπορευματοποίησης των εργασιών στην Υγεία και της επιχειρηματικής δράσης. Στο έδαφος της καπιταλιστικής οικονομίας και ανάπτυξης δεν μπορεί να υπάρξει κεντρικός σχεδιασμός της εκπαίδευσης και της κατανομής του υγειονομικού προσωπικού γιατί ο σκοπός της ανάπτυξης δεν είναι η ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.

Αυτό απαιτεί άλλη οργάνωση της κοινωνίας και της οικονομίας, απαιτεί σοσιαλισμό, απαιτεί αποκλειστικά κρατικό σύστημα Υγείας, όπου το λαϊκό κράτος θα μπορεί να εξασφαλίζει όλα τα δικαιώματα και ανάγκες των εργαζόμενων υγειονομικών και του λαού, αφού αυτοί θα τις καθορίζουν, θα τις υλοποιούν και θα τις ελέγχουν. Αλλωστε αυτά όλα εφαρμόστηκαν και δοκιμάστηκαν στην πρώτη απόπειρα οικοδόμησης του σοσιαλισμού και έλυσαν λαϊκά προβλήματα για τα οποία ύστερα από 100 χρόνια ο καπιταλισμός ακόμα «ψάχνεται».

Αυτή η προοπτική πρέπει να ενώσει τις λαϊκές δυνάμεις στην καθημερινή πάλη απορρίπτοντας την πολιτική του ελάχιστου και του αναχρονισμού της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων, των μίζερων μέτρων του τύπου «απ’ το ολότελα.... καλή και η Παναγιώταινα».

*από την έντυπη έκδοση της "Εφημερίδας των Συντακτών" - Ντάνι Βέργου (διαμέσου efsyn.gr)