Διαφορά αγωνιστών επίγειας και αγωνιστών ουράνιας δικαιοσύνης

του Χαράλαμπου Παπαδόπουλου

Στο βιβλίο «Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας» που περιέχει τον βίο και τις διδαχές του Σέρβου γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα στην σελίδα 171 λέει ο γέροντας : «Ένας πνευματικός άνθρωπος παλεύει να επιτύχει τη Βασιλεία των Ουρανών, και ένας άνθρωπος του κόσμου τούτου αγωνίζεται για τα πράγματα του κόσμου τούτου. Σε μια πρώτη επαφή, ίσως δίνεται η εντύπωση ότι είναι πολύ μικρή η διαφορά ανάμεσα σε έναν άνθρωπο που πίστευε στην ιδέα της επίγειας δικαιοσύνης και έδωσε ίσως ακόμα και τη ζωή του για την εκπλήρωση αυτής της ιδέας, και σε έναν άνθρωπο που πίστευε στην ιδέα της ουράνιας δικαιοσύνης, που δεν πρόκειται ποτέ να εκπληρωθεί σ’ αυτό τον κόσμο.

Η διαφορά όμως είναι τεράστια. Κι έτσι, παρά την φαινομενική πίστη, εντιμότητα και θυσιαστικότητα ενός ανθρώπου που παλεύει για δικαιοσύνη σ’ αυτό τον κόσμο, οι επιθυμίες του ανθρώπου αυτού συνεχίζουν να αναπτύσσονται σε λάθος κατεύθυνση, ακόμα και μετά θάνατον, και θα ανακαλύψει τον εαυτό του να συντάσσεται με τους λάθος ανθρώπους ! Οι συγγενείς ψυχές αναζητούν η μια την άλλη τόσο εδώ όσο και στην άλλη ζωή». Θα δείξω την ορθότητα των λόγων του πατρός με μερικά παραδείγματα.

Κάποτε επιτηρούσα στις εξετάσεις του Ιουνίου στο μάθημα της Έκθεσης της Β΄ Λυκείου. Το κείμενο που τους έβαλαν μου έκανε εντύπωση, δεν είχα ξανακούσει για το θέμα αυτό. Λεγόταν «Καιόμενος» και επρόκειτο για έναν Έλληνα φοιτητή που σπούδαζε τα χρόνια της Δικτατορίας στην Ιταλία και ο οποίος ενώ παρακολουθούσε σιωπηλός μια έντονη συζήτηση συμφοιτητών του για την Χούντα στην Ελλάδα, στην συνέχεια προχώρησε και μπήκε μέσα στην φωτιά που είχαν ανάψει για να ζεσταθούν. Ο συγγραφέας που έγραψε για το περιστατικό σχολίαζε έντονα το πόσο έλαμπε το πρόσωπό του καθώς καιγόταν. Ο φοιτητής αυτοπυρπολήθηκε για να δείξει την διαμαρτυρία του για την επιβολή της Χούντας στην Ελλάδα. Μου περνάει η σκέψη ότι αν ο «καιόμενος» φοιτητής μπορούσε να δει την διακυβέρνηση της Ελλάδας από την Χούντα μέχρι και σήμερα θα έλεγε «αυτοί όλοι κοιτάνε το συμφέρον τους και εγώ ο χαζός πήγα και κάηκα».

Ένας από τους πιο διάσημους αγωνιστές ενάντια στον αριστερόστροφο φασισμό, όπως τον αποκαλούσε ο μεγάλος Μίκης Θεοδωράκης, της πρώην Σοβιετικής Ένωσης ήταν ο Αλέξανδρος Σολζενίτσιν. Με τα βιβλία του «Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ» παρουσίασε σε όλο τον κόσμο τις φρικτές συνθήκες που ζούσαν οι πολιτικοί κρατούμενοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και καταναγκαστικής εργασίας στην πρώην Σοβιετική Ένωση. Και όμως αυτός ο μεγάλος αγωνιστής για την επίγεια δικαιοσύνη έκανε κακή εντύπωση με τον χαρακτήρα και τις επιθυμίες που είχε στον μεγάλο θεολόγο π. Αλέξανδρο Σμέμαν με τον οποίο συναντήθηκε στις ΗΠΑ, και ο οποίος τα περιγράφει στο ημερολόγιό του. Αλλά και σε άλλους σπουδαίους ανθρώπους έχω διαβάσει ότι έκανε κακή εντύπωση ο χαρακτήρας του αγωνιστή Σολζενίτσιν.

Καθυστέρησα μια χρονιά να πάρω το πτυχίο μου κυρίως επειδή έτρεχα με την Χριστιανική Φοιτητική Δράση να «ωφελήσω» τους ανθρώπους. Ήμουν βλέπετε αγωνιστής της ουράνιας δικαιοσύνης, τρομάρα μου ! Έτσι την πέμπτη χρονιά των σπουδών μου έμεινα στην φοιτητική εστία του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Για την διαμονή μας και το φαγητό πληρώναμε ένα συμβολικό, πολύ μικρό ποσό χρημάτων. Διαπίστωσα λοιπόν ότι οι κάποιοι συμφοιτητές μας, ηγετικά στελέχη αριστερών παρατάξεων, δεν πλήρωναν τίποτα στην φοιτητική εστία. Αυτοί που μας έβγαζαν λόγους για ελευθερία, για ισότητα, αυτοί οι αγωνιστές της επίγειας δικαιοσύνης με το έτσι θέλω δεν πλήρωναν αυτό το ευτελές ποσό. Και όχι μόνο αυτό, αλλά φερόντουσαν και με αισχρότητα στις υπαλλήλους της εστίας αυτοί οι αγωνιστές της επίγειας δικαιοσύνης. Άθελά τους επιβεβαίωναν τα λόγια του αποστόλου Πέτρου «την ελευθερίαν επαγγελλόμενοι, δούλοι υπάρχοντες της φθοράς». Δηλαδή, υπόσχονται να μας φέρουν την ελευθερία αυτοί που οι ίδιοι είναι σκλάβοι στα πάθη τους.

Αναφέρει ο Ρώσος άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος για έναν πλούσιο νεαρό γύρω στα 1900, ο οποίος αφού έβγαλε στον κόσμο πύρινα κηρύγματα εναντίον του Τσάρου, κηρύγματα για ελευθερία, δημοκρατία και ισότητα και τον καταχειροκρότησαν όλοι, μόλις γύρισε στο σπίτι του, επειδή δεν του είχε έτοιμο το τσάι ο υπηρέτης του, του τράβηξε μια δυνατή γροθιά και τον πέταξε κάτω. Και σχολιάζει ο άγιος «κοιτάξτε ο αγωνιστής της επίγειας δικαιοσύνης που ήταν σκλάβος στα πάθη του. Δεν είχε την υπομονή να περιμένει λίγο να ετοιμαστεί το τσάι του».

Έβλεπα σε ένα βίντεο για τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο όταν ο Κόκκινος Στρατός απελευθέρωνε την Σερβία οι Σοβιετικοί στρατιώτες βίαζαν Σερβίδες. Διαμαρτυρήθηκαν οι Σέρβοι αξιωματικοί στους αρχηγούς του Κόκκινου Στρατού λέγοντάς τους ότι δεν είναι σωστό αφού είμαστε σύμμαχοι. Και τους απάντησαν εκείνοι «μπορεί να είμαστε σύμμαχοι αλλά δεν γίνεται να μην ικανοποιήσουν οι στρατιώτες μας τις σεξουαλικές τους επιθυμίες» !

Μα μήπως και στον «Ύμνο στην Ελευθερία» δεν λέει ο μεγάλος Διονύσιος Σολωμός «σαν μισούνται ανάμεσά τους δεν τους πρέπει λευτεριά». Τι να την κάνεις την λευτεριά, αν είναι να μισείς τα αδέλφια σου ; Αφημένοι στα πάθη τους πολλοί αγωνιστές του 1821 βασάνιζαν τους Έλληνες περισσότερο από ότι τους βασάνιζαν οι Τούρκοι. Ο Κιουταχής μπήκε εύκολα στην Αθήνα επειδή τον βοήθησαν οι Έλληνες των χωριών, αφού με τους Τούρκους περνούσαν καλύτερα ! Ο μεγάλος Στρατηγός Μακρυγιάννης μαστίγωσε τόσο πολύ με τα ίδια του τα χέρια μερικούς αγωνιστές που ρήμαξαν ένα ελληνικό χωριό που μάτωσαν τα χέρια του.

Λαμπροί αγωνιστές της ουράνιας δικαιοσύνης ήταν οι Νεομάρτυρες. Αυτοί που έδειξαν στους βάρβαρους Οθωμανούς ότι δεν μπορούν με την ωμή βία να τους αναγκάσουν να αρνηθούν τα πολυτιμότερα που έχουν, την πίστη τους στον Χριστό και την καθαρότητα της ψυχής τους. Τις νέες κοπέλες Κυράννα από την Όσσα της Θεσσαλονίκης, Ακυλίνα από το Ζαγκλιβέρι της Θεσσαλονίκης, Χρυσή από την Αλμωπία σε χίλια δυο απάνθρωπα βασανιστήρια τις υπέβαλαν για να αρνηθούν την πίστη στον Χριστό και να γίνουν μουσουλμάνες, και δεν το κατάφεραν. Μήπως τελικά εμάς που είμαστε χλιαροί στην πίστη, μας συνέφερε να μην ήμασταν καθόλου Χριστιανοί ; Γιατί λέει ο λόγος του Θεού στην Αποκάλυψη, καλύτερα να ήσουν ή ψυχρός ή θερμός, γιατί αν είσαι χλιαρός θα σε κάνω εμετό από το στόμα μου.

Νομίζω ότι και τον Χριστό μας ένας σοβαρός λόγος που τον σταύρωσαν οι Εβραίοι ήταν ότι τον ήθελαν για αγωνιστή της επίγειας δικαιοσύνης. Ήλπιζαν ότι θα τους απελευθέρωνε από τον βαρύ Ρωμαϊκό ζυγό και θα τους χάριζε την πολυπόθητη ελευθερία. Και φυσικά ήθελαν την ελευθερία από τους Ρωμαίους για να είναι με την ησυχία τους σκλάβοι στα πάθη τους.