Δήμος Πέλλας: «Έωλα»…

Η λέξη «Αίολος» μου αρέσει, γιατί μου αρέσει και ο άνεμος ως στοιχείο της φύσης.

Η λέξη «Έωλα» όμως όσον αφορά λόγια και κουβέντες, ανθρώπινο φαινόμενο δηλαδή, δεν μου αρέσει καθόλου.

Και φαίνεται, όπως διαπιστώνω, ότι δεν αρέσει και στον Δήμαρχο του Δήμου Πέλλας Στάθη Φουντουκίδη.

Όπως μία συζήτηση «έωλη» που πήγε να αναπτυχθεί στο τελευταίο δημοτικό συμβούλιο. Απ’ όπου κι αν προέρχεται το «έωλο» δεν ξεχωρίζει. Και την οποία συζήτηση, σωστά, την «έπαψε», για να τρέξει η Ημερήσια Διάταξη και τα θέματα της.

Και φαίνεται ότι η τακτική του Δημάρχου, αν θέλετε ένα μέρος της φιλοσοφίας του, είναι να τρέχουν θέματα ουσιαστικά, να μην «βαλτώνουν» συζητήσεις οι οποίες μπορεί να φέρουν «κούφιες» διαμάχες και να προχωρούν.

Ναι, απαντήσεις θα δώσει, βάση θα δώσει, με την απαραίτητη προέκταση, όπως έχω δει, σε συκοφαντίες, όπου εκεί «έωλα» είναι τα πράγματα αλλά καθίστανται δυστοπικά, κακοπροαίρετα, με μια μιζέρια και κακία που κανείς δεν θέλει να συνεχιστεί ως ύφος, με τάση επικίνδυνη για πρόσωπα, οικογένειες, την ίδια την πόλη.

Έχουμε περάσει σε μια μορφή μετα-πολιτικής σε κεντρικό επίπεδο, η αυτοδιοίκηση θα μείνει με μεθόδους…χωριού; Και εξηγούμαι.

Όταν κάποιος έχει κάτι να πει, δεν εμφανίζεται ανώνυμα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να πετάξει λάσπη, δείχνοντας ότι περιμένει στη γωνία να χτυπήσει. Αυτές οι τακτικές είναι παλαιοκομματικές ή μόνο για σήριαλ σαν το «Κόμπρα Σάι», αν και ούτε «ψυχαγωγία» για αργόσχολους δεν κάνει.

Και επώνυμα βλέπω «πρεμούρες», αλλά όλοι ξέρουν το «πως» και το «γιατί». Εντάξει…

Θα επαναλάβω αυτό που ήδη έχω γράψει. Υπάρχει δουλειά που γίνεται και θα γίνει. Υπάρχει ένας Δήμαρχος άλλης φιλοσοφίας, μία παράταξη που συμφωνούν και ακολουθούν τη φιλοσοφία αυτή. Και είμαστε στην αυτή του 2^ου έτους της θητείας της διοίκησης.

Αφήστε τους να δουλέψουν, να σχεδιάσουν, να υπολογίσουν, να γράψουν και να σβήσουν όπως ο καθένας μας στη ζωή του.

Η επανάληψη υποτιθέμενης κριτικής θολώνει την ατμόσφαιρα, γεμίζει σκόνη και «λερώνει» οτιδήποτε προχωρά καθαρά και ξάστερα. Κατάντησε αρρώστια και λυπάμαι που θα το πω, κατάντησε «εμμονή».

Πολύ νωρίς για τέτοια, πολύ αργά για δάκρυα.

Κροκοδείλια και «έωλα»…