Εκδήλωση της Πανελλήνιας Ένωσης Ασσυρίων αφιερωμένη στον αείμνηστο Μιχάλη Χαραλαμπίδη (video)

Η Πανελλήνια Ένωση Ασσυρίων η οποία αποτελεί το συνδετικό κρίκο ενός από τους ιστορικούς λαούς του πλανήτη, των Ασσυρίων που ζουν στην Ελλάδα, του λαού που μιλά τη γλώσσα του Χριστού τα αραμαικά, οργάνωσε εκδήλωση αφιερωμένη στον αείμνηστο Μιχάλη Χαραλαμπίδη.

Η εκδήλωση η οποία πραγματοποιήθηκε στο Πνευματικό Κέντρο Αιγάλεω «Γιάννης Ρίτσος», ξεκίνησε με το χαιρετισμό του προέδρου της Ένωσης Κυριάκου Μπατσάρα, ο οποίος αναφέρθηκε τόσο στον Ασσυριακό λαό όσο και στην προσωπικότητα του Μιχάλη Χαραλαμπίδη, ο οποίος αγωνίστηκε για την ανάδειξη της Γενοκτονίας που υπέστησαν οι Ασσύριοι . Ο κ. Μπατσάρας αναφέρθηκε στους στόχους της Ένωσης που είναι η καταγραφή όλων των Ασσυρίων στην Ελλάδα, τη διατήρηση της ασσυριακής γλώσσας, των ηθών και των εθίμων του, την ένταξη των Ασσυρίων προσφύγων στην ελληνική κοινωνία, την διοργάνωση ομιλιών, ημερίδων και συνεδρίων για την προβολή και την ανάδειξη της ιστορίας των Ασσυρίων, καθώς και την αναγνώριση της γενοκτονίας από το ελληνικό κοινοβούλιο.

Στη συνέχεια ο πρόεδρος της Ένωσης έδωσε το λόγο στους εκπροσώπους σωματείων Ποντίων και Μικρασιατών του Αιγάλεω, στον καθηγητή Παναγιώτη Διαμάντη ο οποίος έχει κάνει μεγάλο αγώνα για τους Ασσύριους στο Σίδνευ όπου και δραστηριοποιείται, ενώ τιμήθηκαν προσωπικότητες των Ασσυρίων που προσέφεραν στην Ένωση.

Η εκδήλωση συνεχίστηκε με την εισήγηση του κεντρικού ομιλητή της εκδήλωσης Θεοφάνη Μαλκίδη, ο οποίος επικέντρωσε την ανάλυσή του σε δύο συνιστώσες, τον Ασσυριακό λαό και τη νέα γενοκτονία που υφίσταται σήμερα στη Συρία και στον Μιχάλη Χαραλαμπίδη και το έργο του για τους Ασσύριους και τους άλλους λαούς που αγωνίζονται για την ελευθερία τους. Ειδικότερα τόνισε τα εξής:

Οι Ασσύριοι έχουν ως ιστορική πατρίδα τη Μεσοποταμία, και αποτελούν έναν εκ των παλαιότερων λαών στο κόσμο, καθώς η ύπαρξή του χρονολογείται από το 2500 π.Χ.

Οι περιοχές που αποτελούν την πατρίδα των Ασσυρίων είναι τμήματα του σημερινού βόρειου Ιράκ (πεδιάδες της Νινευής και κυβερνείο Ντοχούκ), της νοτιοανατολικής Τουρκίας (Χακάρι και Τουρ Αμπντίν), του βορειοδυτικού Ιράν (Ούρμια) και τμήματα της νοτιοανατολικής Συρίας (κυβερνείο Αλ Χασακά).

Οι Ασσύριοι υπέστησαν από την Τουρκία μία ανάλογη Γενοκτονία όπως και οι Αρμένιοι και οι Έλληνες και από τους 700.000 που ζούσαν το 1915 πάνω από 400.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους.

Πρώτος στόχος των δολοφόνων ήταν τα επιφανή μέλη, διανοούμενοι και θρησκευτικοί ηγέτες, οι οποίοι εκτελέστηκαν μαζικά, πρακτική που ακολουθήθηκε έπειτα και για τον υπόλοιπο πληθυσμό. Επίσης, όπως συνέβη με τους Έλληνες και τους Αρμένιους, οι Ασσύριοι στάλθηκαν στα τάγματα εργασίας, ενώ πολλοί πέθαναν καθ’οδόν από τις κακουχίες, την πείνα και τη δίψα

Η πλειοψηφία όσων απέμειναν αναγκάστηκαν να ασπαστούν το Ισλάμ, ενώ ορφανά ανατράφηκαν από μουσουλμανικές οικογένειες. Παράλληλα, εκατοντάδες εκκλησίες και μοναστήρια, καθώς και το 94% των ασσυριακών χωριών καταστράφηκαν ενώ ασσυριακά τοπωνύμια αντικαταστάθηκαν από τουρκικά. Μεγάλο μέρος των Ασσυρίων κατέφυγε σε γειτονικές χώρες, στη Συρία και το Ιράκ και αργότερα στην Ευρώπη, στην Ολλανδία, στη Σουηδία.

Εν συνεχεία, το τουρκικό κράτος προέβαλε αρκετά εμπόδια στην επιστροφή των Ασσυρίων στην πατρίδα τους, ενώ η καταπίεση των εναπομεινάντων κατοίκων συνεχίστηκε. Επειδή οι Ασσύριοι δεν είναι αναγνωρισμένη εθνική μειονότητα, δεν είχαν το δικαίωμα να λαμβάνουν εκπαίδευση στη μητρική τους γλώσσα. Τα τελευταία σχολεία τους έκλεισαν το 1928 με κυβερνητική εντολή.

Οι πολιτικές τουρκοποίησης (π.χ. ο ειδικός φόρος για τους μη μουσουλμάνους του 1942, το πογκρόμ της Πόλης το 1955, οι μαζικές απελάσεις) επέτειναν τα προβλήματα των Ασσυρίων, με αποτέλεσμα περίπου 200.000 να αναγκαστούν να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές εστίες τους.

Συνεπεία όλων αυτών, ενώ πριν από το 1915, οι Ασσύριοι που ζούσαν εντός των συνόρων της σημερινής Τουρκίας υπολογίζονταν σε πάνω από 700.000, σήμερα έχουν απομείνει μόλις 25.000 περίπου, οι 19.000 εκ των οποίων στην Πόλη.

Επιπλέον διώξεις σημειώθηκαν και σημειώνονται στη Συρία, αφού η Τουρκία και οι τουρκοχρηματοδοτούμενες οργανώσεις έχουν εκτοπίσει σημαντικό μέρος της εναπομείνασας ασσυριακής κοινότητας από την πατρίδα τους.

Ένας από τους πρωταγωνιστές της ανάδειξης του μαζικού εγκλήματος εναντίον των Ασσυρίων ήταν ο αείμνηστος Μιχάλης Χαραλαμπίδης (Μ.Χ.). Όπως έγραψε ο Μ.Χ. στο βιβλίο του «Το Ποντιακό ζήτημα σήμερα», το οποίο υπήρξε μία πρωτοποριακή συμβολή στην ανάδειξη του ζητήματος της Γενοκτονίας, «το ιστορικό, κοινωνικό, πολιτικό δρομολόγιο της οικογένειάς μου είναι παρόμοιο με εκείνο μεγάλης μερίδας του λαού μας και ιδιαίτερα των προσφύγων. Από τα αμελέ ταμπουρού (εργατικά τάγματα), το αντάρτικο σωτηρίας της Σάντας του Πόντου, η έξοδος στον Καύκασο και την Ελλάδα, η εγκατάσταση σε ένα από τα Μακόντο της Ελλάδας, το Αετοχώρι Θράκης (Έβρος)».

Το 1969 ο Μ.Χ. φεύγει στην Ιταλία και στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης σπουδάζει πολιτικές και οικονομικές επιστήμες, καθώς και κοινωνιολογία. Στην Ιταλία αναλαμβάνει παρά το νεαρό της ηλικίας του πρωταγωνιστικό ρόλο στην εκπροσώπηση του ΠΑΚ. Διώκεται από το στρατιωτικό καθεστώς, ωστόσο συνεχίζει τη δράση του και το 1973 συμμετέχει στην επταμελή ομάδα η οποία συνέγραψε την ιδρυτική διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ (Μόναχο, Αύγουστος 1974). Εκλέγεται μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ από το 1977 και μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου το 1994, από το οποίο παραιτήθηκε μετά από ένα έτος, όπως σημειώνει ο ίδιος λόγω σοβαρών πολιτικών διαφωνιών.

Μία εκ των κορυφαίων δραστηριοτήτων του αφορά την ανάδειξη της Γενοκτονίας, προτείνοντας την 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης, πρόταση η οποία γίνεται νόμος του κράτους το 1994. Εισάγει στην Επιτροπή Ανθρώπινων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ το Κουρδικό ζήτημα, θέτει στη συνέχεια το Ποντιακό και στον ΟΗΕ και στον Οργανισμό για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και σε κοινοβούλια και μάλιστα η δράση του έχει ως αποτέλεσμα πολλές χώρες να αναγνωρίσουν τη Γενοκτονία.

Καθοριστική είναι η (ιστορική όπως ονομάστηκε) ομιλία του στο 4ο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ το 1996, ομιλία στην οποία προέβλεψε, αρκετοί έγραψαν ότι προφήτεψε την οικονομική κρίση στην Ελλάδα: «Στο τέλος του κύκλου το 2004 ή το 2010 η Ελλάδα, αυτό που ονομάζω Τουρκομπαρόκ», θα γίνει «Βιλαέτι ή Γερμανικό Λάντερ».

Στην ίδια ομιλία μιλά για την πραγματικότητα στην περιοχή μας και τη λύση στο Γόρδιο Δεσμό που απασχολεί τον Ελληνισμό: «Δεν υπάρχει Κυπριακό πρόβλημα, δεν υπάρχει πρόβλημα Αιγαίου, δεν υπάρχει πρόβλημα Θράκης υπάρχει ένα πρόβλημα: Το τουρκικό πρόβλημα.Και αυτό πρέπει να λυθεί με βάση τις αρχές, τις αξίες, και τα ιδανικά που αποτέλεσαν τα θεμέλια των ευρωπαϊκών δημοκρατιών. Η Ελλάδα θα ανήκει στους Έλληνες, όταν η Ανατολική Μεσόγειος θα ανήκει στους λαούς της».

Προτείνει τον οδικό και σιδηροδρομικό άξονα καθώς και τον αγωγό πετρελαίου και φυσικού αερίου Αλεξανδρούπολης - Μπουργκάς, αγωγός ο οποίος παρακάμπτει την Τουρκία και τα Δαρδανέλλια και αναλαμβάνει την πρωτοβουλία για τη δημιουργία της πόλης Ρωμανία στα Θρακικά παράλια και το σχετικό σχέδιο νόμου υποστηρίζεται από 204 (!) βουλευτές.

Ο Μ.Χ., αποχωρεί από το ΠΑΣΟΚ το 1999, λόγω σοβαρών πολιτικών διαφωνιών και λόγω του ρόλου της κυβέρνησης στην παράδοση στην Τουρκία, του ηγέτη του Κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος Αμπντουλάχ Οτσαλάν.

Συνεχίζει να δραστηριοποιείται και να αγωνίζεται σε διάφορους τομείς: για την Κύπρο και για το ζήτημα των αιχμαλώτων («αγνοουμένων»), για την υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας στη Θράκη, στο Αιγαίο, τη Μακεδονία, στη Βόρειο Ήπειρο, για τους Ελληνόφωνους της Κάτω Ιταλίας. Γράφει και μιλά εντός και εκτός Ελλάδας για την ανάπτυξη, τον αγροτικό και τον τουριστικό τομέα, για τη γαστρονομία, για τις οδικές, λιμενικές, σιδηροδρομικές υποδομές, (ο ρόλος του στην κατασκευή της Εγνατίας οδού είναι καθοριστικός ), ενώ στο διεθνές περιβάλλον συνεχίζει να αναπτύσσει πρωτοβουλίες για τους Κούρδους, τους Αρμενίους, τους Ασσυρίους, τους καταπιεσμένους λαούς στην Αφρική, στη Λατινική Αμερική, στην Ασία.

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης ήταν ένας ενεργός διανοούμενος ακόμη και λίγες ώρες πριν περάσει στην αιωνιότητα την 27η Μαρτίου 2024. Οργάνωνε εκδηλώσεις, συζητήσεις, ομιλίες, εντός και εκτός Ελλάδος και έθετε τα ζητήματα του Ελληνισμού και των λαών της περιοχής με γνώση, ανάλυση και βαθιά πολιτική συγκρότηση, με δημιουργικό και παραγωγικό λόγο. Ήταν πολυγραφότατος και τα βιβλία του, τα οποία μεταφράστηκαν σε διάφορες γλώσσες, κοσμούν σήμερα δημόσιες βιβλιοθήκες και ιδιωτικές συλλογές.

Ο Μ.Χ. υπήρξε ένας ξεχωριστός διανοούμενος και πολιτικός του οποίου το έργο (θα) αποτελεί ιδιαίτερη συνιστώσα του Ελληνισμού, (θα) είναι μία καθοριστική προσφορά της Ελληνικότητας στη δημοκρατία, στον πολιτικό λόγο, στη μνήμη.

Η ομιλία του Κυριάκου Μπατσάρα στον παρακάτω σύνδεσμο

Η ομιλία του Θεοφάνη Μαλκίδη στον παρακάτω σύνδεσμο