Ένα τραγούδι της Χάρις Αλεξίου που ταιριάζει σε όλους μας

του Χαράλαμπου Παπαδόπουλου

Στις 25 Μαΐου 2024 ο π. Γεώργιος Σχοινάς μίλησε στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής με θέμα : «Ζητείται ελπίδα». Την ομιλία συνδιοργάνωσαν η Χριστιανική Φοιτητική Δράση που πρόσκειται στην θρησκευτική οργάνωση «Ο Σωτήρ» και η Χριστιανική Φοιτητική Ένωση που πρόσκειται στην θρησκευτική οργάνωση «Η Ζωή».

Πόσο γέλασα ακούγοντας τον π. Γεώργιο Σχοινά που σε ένα σημείο ρώτησε τους φοιτητές και τις φοιτήτριες αν ακούν την Χάρι Αλεξίου. Δεν την άκουγε ούτε ένας. «Να βράσω μέσα. Δεν ακούτε τραγούδια της Χάρις Αλεξίου !» ξέσπασε ο π. Γεώργιος. Και τους ανέλυσε το τραγούδι «εδώ σε θέλω».

Μια ζωή περνάς ξυστά / Απ' τον πόνο μπροστά / Σαν νεράκι πάντα γλιστράς / Να ξεχάσεις ζητάς

Αχ καρδιά μου αχ που γυρνάς / Με το βλέμμα σου αλλού / Αχ για το όνομα του Θεού / Σε ποιον κόσμο πετάς

Εδώ σε θέλω / Στα δύσκολα μπες / Να δεις πως αγιάζουν του κόσμου οι πληγές
εδώ σε θέλω / Να αντέχεις να ζεις / Και απ' τη μοναξιά σου να βγεις

Δεν μπορείς να φανταστείς / Σου έχω βράδια ζεστά / Κι αν σου τύχει και γκρεμιστείς /
Θα 'χω χέρια ανοιχτά

Νομίζω ότι στο τραγούδι αυτό η Χάρις Αλεξίου παρουσιάζει μια μεγάλη παγίδα που μπορεί να πιαστεί η καρδιά μας. Η παγίδα είναι να περνάμε ξυστά από τον πόνο μπροστά, να ξεγλιστράμε σαν το νεράκι από κάθε δυσκολία και ταλαιπωρία με αποτέλεσμα τελικά να πετάμε σ’ ένα ψεύτικο κόσμο.

Τα χαρακτηριστικά αυτής της παγίδας είναι ότι αποφεύγεις να μπεις στα δύσκολα, αποφεύγεις να πάρεις την ευθύνη της ζωής σου, αφήνεις τους άλλους ν’ αποφασίζουν για σένα και πίσω απ’ όλα κρύβεται ο φόβος σου να μην πληγωθείς. Ναι αλλά αυτό που θα χάσεις είναι η εμπειρία του «Να δεις πως αγιάζουν του κόσμου οι πληγές». Και όμως ! Αν το ρισκάρεις και μπεις στα δύσκολα, ακόμα «Κι αν σου τύχει και γκρεμιστείς» θα δεις πως Κάποιος θα έχει για εσένα «χέρια ανοιχτά» για να μη πάθεις τίποτα.

Για να ξεκινήσω από τον εαυτό μου μπορώ να πω ότι πολλά χρόνια της ζωής μου κύλησαν τζάμπα επειδή δεν τόλμησα να μπω στα δύσκολα. Σ’ αυτό βοήθησε και η υπερπροστασία των γονιών μου και βέβαια η ανευθυνότητα που έζησα μέσα στην Χριστιανική Φοιτητική Δράση για αρκετά χρόνια. Ο ψεύτικος κόσμος που πετούσα εγώ ήταν ο κόσμος των σκέψεων. Θυμάμαι τον εαυτό μου μικρό παιδί για να μην πονέσω από την ένεση που θα μου έκαμναν έφερνα στο νου μου όμορφες σκέψεις για να μην νιώσω τον πόνο. Αυτό όμως το έκαμνα πολύ για πολλά πολλά χρόνια ώστε έφυγα για τα καλά από την πραγματικότητα και έχανα την εμπειρία του «Να δεις πως αγιάζουν του κόσμου οι πληγές».

Τα χρόνια που εργαζόμουν ως Ιατρικός Επισκέπτης είχα γνωρίσει έναν πολύ ικανό στο επάγγελμα αυτό και μου έλεγε πως όταν είχε πρωτοξεκινήσει από τις δυσκολίες που συναντούσε, όταν επέστρεφε σπίτι έκλαιγε. Πριν χρόνια εργάστηκε στο σχολείο μου μια Φιλόλογος μόνο για ένα μήνα και μετά την τοποθέτησαν αλλού. ΟΙ μαθητές μου έλεγαν πως σπάνια τύχαιναν τόσο καλή καθηγήτρια κι έκλαιγαν την μοίρα τους που έφυγε. Αυτή η συνάδελφος μου είχε εξομολογηθεί πως όταν είχε πρωτοδιοριστεί από τις πολλές δυσκολίες που συναντούσε στο σχολείο, όταν επέστρεφε σπίτι έκλαιγε με τις ώρες. Δυστυχώς εγώ αντιμετώπιζα τις παρόμοιες δυσκολίες με «σκέψεις» και όχι με κλάματα, δηλαδή πάντα προσπάθεια μην τυχόν και πονέσω.

«Επιλήψει με ο χρόνος διηγούμενον» αν συνεχίσω τα παραδείγματα γιατί όχι μόνο εγώ αλλά και οι περισσότεροι από εσάς κάμνουμε τα αντίθετα από το τραγούδι, δηλαδή το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να ξεγλιστράμε από τον πόνο. Αυτό δεν κάμνει ο κ. Μητσοτάκης και συνεχίζει να κυβερνάει την Ελλάδα με το 12% των Ευρωεκλογών (τόσο ισοδυναμεί το ποσοστό 28% με αποχή 60% ), αυτό δεν κάμνουν οι Δικαστές κι έφτασε η Ελλάδα να είναι από τις πιο διεφθαρμένες χώρες στον κόσμο, αυτό δεν κάμνουν οι πολιτικοί και δεν δίνουν δεκάρα για τους πολίτες που δυσκολεύονται να επιβιώσουν, αυτό δεν κάμνουν πολλοί γιατροί που βρίσκουν ευκαιρία τον πόνο του άλλου για να πλουτίσουν, αυτό δεν κάμνουν στην Παιδεία και αφήνουν τα παιδιά του Λαού αγράμματα, αυτό δεν κάμνουν πολλοί μάστορες που κοροϊδεύουν τον κόσμο … Να μην πω για εμάς τους «θρησκευόμενους» που συχνά χρησιμοποιούμε το μέγα μυστήριο της Εξομολόγησης μόνο για να ξεγλιστρήσουμε από τον πόνο.

Ο Χριστός στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο κεφάλαιο 25, στίχοι 35-36, λέει πως θα μας κρίνει στην Δευτέρα Παρουσία Του : «ἐπείνασα γάρ, καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ συνηγάγετέ με, γυμνός, καὶ περιεβάλετέ με, ἠσθένησα, καὶ ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην, καὶ ἤλθετε πρός με». Μου περνάει η σκέψη, δεν μπορεί ο ίδιος σαν Θεός που είναι να δώσει φαγητό σ’ αυτούς που πεινάνε, να ποτίσει νερό αυτούς που διψάνε, να βρει μέρος να μείνουν οι ξένοι, να δώσει ρούχα στους γυμνούς, να παρηγορήσει τους ασθενείς και τους φυλακισμένους ; Αφού σίγουρα μπορεί, γιατί ζητάει να το κάμνουμε εμείς ;

Μου περνάει η σκέψη πως το ζητάει για τους λόγους που λέει το τραγούδι. Επειδή κάμνοντάς τα θα ξεφύγουμε την παγίδα να ξεγλιστράμε από τον πόνο, θα είμαστε προσγειωμένοι στην πραγματικότητα της ζωής και δεν θα πετάμε σε ψεύτικους κόσμους, επειδή μπαίνοντας σ’ αυτά που είναι δύσκολα (δεν πιστεύω να τα θεωρείτε εύκολα) θα γευτούμε την εμπειρία του «Να δεις πως αγιάζουν του κόσμου οι πληγές», και τελικά θα πετύχουμε το «Να αντέχεις να ζεις / Και απ' τη μοναξιά σου να βγεις». Και νομίζω πως Αυτός είναι, κι ας μη το λέει ξεκάθαρα το τραγούδι, που υπόσχεται « Σου έχω βράδια ζεστά / Κι αν σου τύχει και γκρεμιστείς / Θα 'χω χέρια ανοιχτά» για να μας πιάσει στην αγκαλιά Του. Βλέπετε πως για όλη την κατάντια μας φταίει το ότι δεν έχουμε πίστη ;

Ο άγιος Λουκάς ο Ιατρός όμως που υπέφερε τα πάνδεινα από τους άθεους κομμουνιστές στην πρώην Σοβιετική Ένωση, όχι μόνο έζησε όλα αυτά που περιγράφει το τραγούδι της Χάρις Αλεξίου, αλλά έφτασε στο σημείο να λέει προς το τέλος της ζωής του : «Αγάπησα το μαρτύριο» !