Επιτυχία ή στασιμότητα!

Γιατί ιδιωτικοποιήσεις;

Πόσο απέχουν ο ρεαλισμός από την ιδεοληψία?

Τι σημαίνει κοινωφέλεια;

Ποια είναι τελικά η αποκρυπτογράφηση της έννοιας της επιτυχίας και πόσο διαφέρει από τη στασιμότητα;

Δεν είναι λίγες οι στιγμές που οι προβληματισμοί αυτοί ,με απασχόλησαν πιεστικά.

Δεν είναι επίσης λίγες οι φορές, που συγκρούονταν μέσα μου ο ορθολογισμός των αυτονόητων από τη μία και η ατολμία από την άλλη.

Η αναποφασιστικότητα δηλαδή, για τολμηρές αλλά απαραίτητες παρεμβάσεις.

Θέλω λοιπόν με αυτή την σύντομη και περιεκτική παρέμβαση, να αποσαφηνίσω πως...

Δεν θα διαπραγματευτώ δύο απαρέγκλιτες αρχές:

Πρώτη: Την ποιοτική ανταποδοτικότητα που θα εισπράττει άμεσα ο δημότης.

Δεύτερη: Το χαμηλότερο οικονομικό κόστος.

Αυτές οι δύο παραδοχές, οδηγούν νομοτελειακά σε τολμηρές μεταρρυθμίσεις.

Δεν προτίθεμαι να υποβαθμίσω τον ρόλο ή την εργατικότητα των δημοτικών υπαλλήλων.

Αντίθετα, είμαι δίπλα τους, αρωγός και στην δική τους κοινή προσπάθεια για έναν Δήμο αντάξιο των προσδοκιών.

Το πρόβλημα εστιάζεται στην νοοτροπία της ελληνικής κοινωνίας ευρύτερα, που οδήγησε το 2009 την χώρα σε δημοσιονομική εκτροπή.

Άλλωστε, η συνεχής συρρίκνωση των υπηρεσιών καθαριότητας, με ευθύνη του κεντρικού κράτους, επιβάλει την εύρεση εναλλακτικών λύσεων...

Η ιδιωτικοποίηση της καθαριότητας δεν επιβαρύνει περισσότερο τον προϋπολογισμό και δημιουργεί ανεπιφύλακτα, μη συγκρίσιμη ποιοτική ανταποδοτικότητα.

Σε αυτό το σημείο, οφείλω να υπενθυμίσω ότι η λογοδοσία είναι αρχή, που υποσχέθηκα στον προγραμματικό μου λόγο.

Συνεπώς, σε σύντομο χρονικό διάστημα θα το πράξουμε μαζί, αφού τελικός κριτής είναι ο πολίτης και η κοινωνία.

Η κοινωνία θα κρίνει το αποτέλεσμα και θα γνωρίζουμε με βεβαιότητα αν συμβάλαμε στην κοινωφέλεια ή όχι.

Αυτός είναι ο στόχος του αιρετού...

Ρεαλισμός, είναι η προσαρμογή στις καθημερινές ανάγκες.

Η ιδεοληψία είναι παθογένεια του παρελθόντος.

Το δίλλημα που προκύπτει είναι το εξής...

Επιτυχία ή στασιμότητα?