Γενοκτονία: εκατό χρόνια μετά

Από την ομιλία στην εκδήλωση του Συλλόγου Μικρασιατών Σάμου για τα εκατό χρόνια ατιμώρητης Γενοκτονίας
Η ιστορία των Ελλήνων που ζούσε στον Πόντο, στην Ιωνία, τη Θράκη, την Καππαδοκία, ξεκινά χιλιάδες χρόνια πριν. Μία ιστορία με μεγάλη προσφορά, που διακόπηκε από τη Γενοκτονία: Μαζική βία, συλλήψεις γυναικών και παιδιών, βίαιοι εξισλαμισμοί, πορείες θανάτου, δολοφονίες, διώξεις, εκτοπίσεις, εγκλήματα, προσφυγιά. Πάνω από 1.000.000 Ελληνίδες και Έλληνες από ένα πληθυσμό πάνω από 3.000.000 εξοντώθηκαν, εξόντωση η οποία αποτελεί γενοκτονία, στον τύπο της σύμφωνα με το άρθρο 2 της Σύμβασης του ΟΗΕ για την πρόληψη και την καταστολή της γενοκτονίας και στην ουσία της έννοιας της γενοκτονίας.Το οργανωμένο σχέδιο βίας εξαφάνισε την ιστορία του ελληνικού πληθυσμού και οδήγησε τους προγόνους μας στο θάνατο και εκατομμύρια στην προσφυγιά στην Ελλάδα και αλλού. Στη συνέχεια, η τραγωδία, ενός σημαντικού και ιδιαίτερης αξίας μέρους του ελληνικού λαού, συνδυάστηκε και με την καταστροφή και τον ακρωτηριασμό της μνήμης και της ταυτότητας.Όσοι από τους πρόσφυγες του 1922-1923 οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στον ελλαδικό χώρο αντιμετώπισαν πολλά προβλήματα που δυσχέραναν την ήδη τραγική πορεία τους κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας. Από αυτήν την διαδρομή προέκυψαν χιλιάδες ιστορίες που εκτυλίχθηκαν στην Τουρκία, την πρώην Σοβιετική Ένωση, τη Συρία, το Ιράν, τις ΗΠΑ, την Αυστραλία, σε όλον τον κόσμο. Όσοι σώθηκαν, μαζί με τους συγγενείς τους, τις προαιώνιες εστίες τους, τις εκκλησίες και τα σχολεία τους, τις ανθηρές κοινότητές τους, έχασαν και το δικαίωμα στην ιστορική αναφορά, στην προέλευση και τη μνήμη. Η νέα δυναμική της δεκαετίας του 1980 και του 1990 που συνδυάστηκε με την επιστροφή της ιστορίας στο προσκήνιο, με το αίτημα για την μνήμη, την αναγνώριση της γενοκτονίας, με τις νέες διεκδικήσεις των σωματείων, των συλλόγων και των ομοσπονδιών, δημιούργησε νέα δεδομένα, δηλαδή τη δημιουργική και την παραγωγική μνήμη και ειδικότερα με τη διεθνή ανάδειξη του ζητήματος.
Η Γενοκτονία των Ελλήνων, η Γυναικοκτονια, η Παιδοκτονια, είναι ένα ζήτημα και η διεθνής του προέκταση αναφέρεται στην υποχρέωση όλων των θεσμών της διεθνούς κοινότητας, να αναγνωρίσουν τη γενοκτονία που διαπράχθηκε και να αποκαταστήσουν με αυτόν τον τρόπο, την ηθική βλάβη που υπέστησαν τα θύματα.

Το έγκλημα της Γενοκτονίας ορίζει τις υποχρεώσεις όχι μόνο στο κράτος που διέπραξε τη γενοκτονία αλλά σε ολόκληρη τη διεθνή κοινότητα να μην αναγνωρίσει ως νόμιμη μία κατάσταση που δημιουργείται από ένα διεθνές έγκλημα, να μη βοηθήσει τον εκτελεστή ενός διεθνούς εγκλήματος να διατηρήσει την παράνομη κατάσταση. Επιβάλλει δηλαδή στη διεθνή κοινότητα μία υποχρέωση να μην αναγνωρίσει μία παράνομη κατάσταση ως αποτέλεσμα μίας γενοκτονίας και να προβεί στις ενέργειες επανόρθωσης, αποκατάστασης και αποζημίωσης.
Σήμερα που άλλοι λαοί υφίστανται από κράτη νέες γενοκτονίες πρέπει να γίνει το πρώτο βήμα για την αναγνώριση του εγκλήματος της Γενοκτονίας των Ελλήνων. Πολλοί που επιδίωξαν με τη βία και την πολιτική να εξαφανιστεί ο Ελληνισμός και ο πολιτισμός του δεν το κατάφεραν. Ο ελληνικός λαός έχει δικαίωμα να απαιτεί με επιμονή την αναγνώριση των εγκλημάτων και αδικιών που διαπράχτηκαν σε βάρος του. Μάλιστα όσο μεγαλύτερη είναι η αδικία, όταν σχεδόν το 50% των Ελλήνων εξαφανίσθηκαν όσο περισσότερο χρόνο αποκρύφτηκαν τα γεγονότα, τόσο πιο έντονη είναι η επιθυμία για μια τέτοια αναγνώριση. Αναγνώριση η οποία είναι ένας ουσιαστικός τρόπος πάλης ενάντια στο έγκλημα της γενοκτονία, αναγνώριση που αποτελεί μία επιβεβαίωση του δικαιώματος ενός λαού να γίνει σεβαστή η ύπαρξή του σύμφωνα με το δίκαιο και την ιστορική αλήθεια.