Γιαννιτσά: Αυτά τι φταίνε ρε; Σε τι έφταιξαν ρε;

Είχε καρότσια με μανάδες και μωρά παιδιά. 

Είχε νέα παιδιά, κάθε ηλικίας, από το νηπιαγωγείο έως το Πανεπιστήμιο. 

Οι εικόνες που είδαμε εμείς από την Περιφέρεια, με δακρυγόνα και τα "γνωστά-άγνωστα" στοιχεία να "εισβάλλουν" πάλι, προσπαθώντας να διαλύσουν την τεραστίων διαστάσεων εκδηλώσεις διαμαρτυρίας "ξεγύμνωσαν" σήμερα πολλούς και πολλά.

Γιατί δεν ήταν μία κινητοποίηση, μία διαμαρτυρία ούτε για Μνημόνια, ούτε για την ακρίβεια, ούτε για το "μεταξουργείο" που λέγεται ΔΕΗ, ούτε για τον όλεθρο που έρχεται με το ΝΕΡΟ, που θέλουν να το δώσουν σε ιδιώτες.

Ήταν μία κινητοποίηση για ανθρώπινες ζωές, όπου οι άνθρωποι αυτών που χάθηκαν στα Τέμπη, βρίσκοντας τη συμπόνοια και την αμέριστη συμπαράσταση όλου του κόσμου, κατέβηκαν να διαμαρτυρηθούν ειρηνικά, απαιτώντας απλά Δικαιοσύνη και Αλήθεια. 

Κι όμως! Παρά τις βαρύγδουπες δηλώσεις του ανθρώπου ο οποίος "δεν ήξερε" τι συνέβη στα Τέμπη και έπειτα (εδώ και 2 χρόνια!) και που αναφέρθηκε στις διαδηλώσεις, έγινε το ίδιο (περίμενε κανείς κάτι άλλο;).

Χημικά, δακρυγόνα, ανάμεσα σε βρέφη, μάνες και πατεράδες στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη! Ίχνος ντροπής, ανθρωπιάς. Αλλά από ποιούς; Απ' αυτούς που ψηφίστηκαν και χαρακτήρισαν όσους τους ψήφισαν έως και...ψεκασμένους;

Είδατε ποιοι ήταν οι "ψεκασμένοι" που έκαναν ζημιά στον κόσμο επί εποχής Covid...Βλέπετε, εγώ χρυσόψαρο δεν είμαι... 

Στα Γιαννιτσά, είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που αντίκρυσα τέτοιες εικόνες. Και τις οποίες ενώ δίστασα να τις απαθανατίσω, όταν τις είδα δια χειρός του πάντα καλού φίλου οπερατέρ/φωτογράφου Γιώργου Δημητριάδη, σκέφτηκα να "ντύσω" αυτό που νιώθω κι εγώ μαζί σας, με όλους τους συμπολίτες μου, σκεπτόμενος τι θα απογίνουν αύριο και τα δικά μας παιδιά, με τις δικές του εικόνες.

Κοιτάξτε τι έχετε κάνει ρε. Κοιτάξτε τα χάλια σας. Που βγάζετε κάθε "ιταμό λίγδα" να υπερασπίζεται το άδικο. 

Αυτά τι φταίνε;

Τι φταίνε αυτά τα παιδιά που αντί να χαίρονται, να ονειρεύονται, να προγραμματίζουν, να σχεδιάζουν τη ζωούλα τους, κάθονται και κλαίνε; Γιατί ένιωσαν αυτά που χάθηκαν (μεταξύ αυτών και η δική μας Ιφιγένεια), ένιωσαν το άδικο, είδαν οτι είναι ανυπεράσπιστα αν, ω μη γένοιτο, συμβεί κάτι κακό αύριο.

Με τις υποδομές να μένουν άθλιες. Με την υγεία και την παιδεία να στηρίζονται στην καλή θέληση γιατρών και εκπαιδευτικών. 

Ψάχνοντας να δουν, τι γίνεται όταν κάποιος είναι άδικος. Υπεύθυνος πολύ πολύ περισσότερο όταν χάνονται ζωές. Βρίσκει Δικαιοσύνη; 

Αυτή η απογοήτευση (για να γκρεμίζεται όνειρα είστε..."μάνες", αλλά οι μάνες ήταν "νεκρόφιλες μοιρολογίστρες" σύμφωνα με τον περιθάπτοντα και περιφερόμενο από όλα τα κόμματα Γρ. Ψαριανό), εκφράστηκε σήμερα, Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου. 

Πολύ φοβάμαι οτι τέτοιες εικόνες δεν θα εκλείψουν. Έπαψα πια όμως να αποκλείσω οτι μπορεί ο κόσμος, όταν προκληθεί και ξεχειλίσει η σταγόνα στο ποτήρι, γίνεται χείμαρρος, καταρράκτης.

Και τότε κανείς (πως το είπε ο κ. Μητσοτάκης, "όσο ψηλά κι αν βρίσκεται"), δεν θα γλιτώσει απ' την πλημμύρα...

Δεν θα κλείσω έτσι. Θα σας παραθέσω κι άλλα στιγμιότυπα από την κινητοποίηση των Γιαννιτσών, δια χειρός του Γιώργου Δημητριάδη, που ήμασταν μαζί σε ένα ακόμη ρεπορτάζ σήμερα. Διαφορετικό απ' όσα έχουμε ζήσει...

 Γιατί όσο (από τύχη) ζούμε, εμείς θα συνεχίσουμε να καταγράφουμε.

*(κεντρική φώτο: από την κινητοποίηση των Γιαννιτσών - pellanews.gr - ΠΑΥΛΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ)