Γουμενίσσης Δημήτριος: «Αμέτρητοι οι αποδέκτες

Του Μητροπολίτου Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως και Πολυκάστρου κ. Δημητρίου

Τά ἐγκαίνια τῶν ἐκκλησιῶν τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ καί τῆς Ἁγίας Μαρίνης συνεκκλησίασαν πολλούς ἐπωνύμους κατά Θεόν τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας καί τούς θεσμικούς τῆς Παιονίας σέ δύο ἱερές συνάξεις στήν Ἀξιούπολη.

Ὑπολειπόταν καί αὐτή ἡ ὑποχρέωσή μας γιά ἄλλο ἕνα ἔργο “ταυτοτικό” τῆς Μητροπόλεώς μας, γιά δύο ἐπιπλέον λειτουργικούς πόλους τῆς τοπικῆς ἐκκλησιαστικῆς μας ζωῆς. Πέρασαν χρόνια ἀπό τήν κατασκευή τους, μαζί μέ τήν εὐρυχωρότατη καί φιλόξενη ἐνοριακή αἴθουσα, σέ μιά συνολική θαυμάσια πολυεπίπεδη δόμηση, πού δεσπόζει στό κέντρο τῆς πόλης, πιό κάτω ἀπό τόν παλαιότερο μεταβυζαντινό ναό τοῦ Ἁγίου Δημητρίου.

Ἕνα ἔργο πού ἐνέπνευσε ἡ ἐκκλησιαστική μας φροντίδα γιά τήν Ἀξιούπολη, μέ παράλληλες δράσεις σέ σύνολη τήν Μητρόπολή μας ἀπό 30ετίας. Σέ ἀρχιτεκτονικά σχέδια τοῦ ναοδόμου Ἄλκη Ράπτη (+), μέ συνολική φροντίδα καί ἐποπτεία τοῦ σημερινοῦ Μητροπολίτου Δράμας Σεβασμιωτάτου κ. Δωροθέου, περιλαμβάνει τόν Ναό τῆς Παναγίας “Ἄξιόν Ἐστιν”, ἐνσωματωμένες ἐκκλησίες τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς (βαπτιστήριο), τῆς Ἁγίας Μαρίνης καί τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ.

Στήν χωροθεσία τοῦ σημερινοῦ ὁλοφώτεινου πολυεπίπεδου Ναοῦ προϋπῆρχε ἐκκλησάκι τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ καί ἰδιοκτησία τῶν ἀποστράτων ἀξιωματικῶν (ἀπό τό ἄλλοτε ἑδρεῦον Σύνταγμα (Μχ) Ἀξιουπόλεως, πού φρόντισε νά ἐνσωματώσει στήν ἰδιοκτησία της ἡ παλαιά Ἐνορία ἐπί ἡμερῶν τοῦ τότε ἀρχιμ. Δωροθέου Πάπαρη, μέ ἀνταλλαγή ἐνοριακοῦ οἰκοπέδου καί καταβολή ἀποζημίωσης.

Σ᾽ αὐτόν τόν χῶρο δεσπόζει σήμερα ἡ πολυεπίπεδη ἐκκλησιαστική δόμηση, πού συνιστᾶ ἄλλο ἕνα (σύγχρονο) ναοδομικό σύμβολο ταυτοποίησης γιά τήν Ἀξιούπολη.

Τό 2016 εἶχαν τελεσθεῖ τά ἐγκαίνια τοῦ κεντρικοῦ Ναοῦ τῆς Παναγίας “Ἄξιόν Ἐστιν” καί τῆς ὑπερυψωμένης ἐκκλησίας τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς (βαπτιστήριο), μέ συμμετοχή και τῶν προσκληθέντων Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν Σερρῶν & Νιγρίτης κ. Θεολόγου, Ἰλίου, Ἀχαρνῶν & Πετρουπόλεως κ. Ἀθηναγόρα καί Ἐλασσῶνος κ. Χαρίτωνος.

Ἔκτοτε ὁ Ναός παραμένει τό βασικό λειτουργικό κέντρο τῆς Ἀξιούπολης. Παράλληλα λειτουργοῦνται καί οἱ ἄλλες ἐνόριες ἐκκλησίες, τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, τοῦ Ἁγίου Φανουρίου καί τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων, ἀνά μία ἡμέρα σέ ἑβδομαδιαία βάση. Ὑπεύθυνος γιά τήν λειτουργικότητα, ὁ Γενικός ἀρχιερατικός ἐπίτροπος π. Ἰγνάτιος, ὁ ὁποῖος προσφέρει τήν διακονία του μέ ζῆλο καί ἀξιοθαύμαστη αὐταπάρνηση.

Σχολεῖα εἴτε προσκυνητές ἐπισκέπτονται τόν Ναό (ἄλλη μιά εὐκαιρία ποιμαντικῆς προσέγγισης καί κατήχησης).

Ἡ δέ ἐνοριακή αἴθουσα προσφέρεται σέ δράσεις φιλανθρωπίας, πολιτιστικῶν συγκεντρώσεων καί ἐπετειακῶν διοργανώσεων, ὅπως π.χ. πρό ἐτῶν ἡ φιλοξενηθεῖσα ἐπίσημη δεξίωση τοῦ τότε Προέδρου τῆς Δημοκρατίας κ. Προκοπίου Παυλόπουλου μετά τούς ἑορτασμούς γιά τήν Μάχη τοῦ Σκρᾶ.

Ἡ ἔγνοια τῆς ὁλοκλήρωσης καί ἡ συγκυρία τῆς ἐκπλήρωσης

ΕΚΤΟΤΕ μᾶς συνεῖχε ἡ ἔγνοια νά ὁλοκληρώσουμε τά ἀπομένοντα, μέ ἐγκαινιασμό καί τῶν δύο ἐνσωματωμένων ἰσογείων ναῶν.

Ἡ συγκυρία τῆς τωρινῆς πανελλήνιας ψυχικῆς ταλαιπωρίας (πού ὑφίσταται ἡ πλειοψηφία τοῦ λαοῦ μας ἀπό τήν ἐπιμονή νομιμοποίησης στούς μακροπρόθεσμους ἀτυχεῖς κοινωνικούς ἀκροβολισμούς) μᾶλλον ἦταν ἡ καταλληλότερη εὐκαιρία γιά μιά εἰρηνική, ἀλλά καί δυναμική “σύναξη τοῦ λαοῦ” περί τόν ἐγκαινισμό τῶν δύο ναῶν.
Ναοί πού τούς ἔφτιαξε ὁ λαός μας, τό πλήρωμα τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, σέ μιά “γωνιά” τῆς πατρώας Ἑλληνικῆς γῆς, μέ ἐμπνευστές καί συνεγέρτες μας τούς ἄμεσους συνεργάτες μας.

Ὅπως ἀντίστοιχα οἰκοδομήθηκαν σχεδόν ὅλοι οἱ Ναοί ἀνά τήν πατρίδα μας, πού δίνουν “πνοή ζωῆς” καί “λογοποιημένη” (κατά τόν ἅγιο Ἰουστίνο) δικαίωση διάρκειας καί προοπτική “ζώσης ἐλπίδος” στήν πατρίδα μας (καί ὄχι μόνο). Κάθε Ναός εἶναι αἰσθητοποίηση τῆς κοινωνίας μας μέ τόν ζῶντα Θεό τῆς ἱστορικῆς Θεανθρωπικῆς ἀποκάλυψης, ὁπότε ἔχει ἀμέτρητους ἀποδέκτες σέ ὅλην τήν ἀνθρωπότητα.

Οἱ δύο Ἅγιοι τῆς φερωνυμίας τῶν ἐγκαινιασμένων Ναῶν ὑπῆρξαν καί διαμένουν στόν αἰώνα σύμβολα ἀντίστασης ἀλλοτινῶν ἐποχῶν, ὅπου ἐδιώκετο ἀνηλεῶς ἡ πίστη καί ἡ ἐλευθερία, μέ παρατεταμένα βασανιστήρια καί θανατώσεις.

Οἱ δύο Ἅγιοι συνεχίζουν νά εἶναι σύμβολα μιᾶς νέας ἀντίστασης κατά τῆς “συγχρονιστικῆς” ἰσοπέδωσης τοῦ ὑγιοῦς κοινωνικοῦ ἤθους, κατά τῆς μονοφωνικῆς ἔμμονης προπαγάνδας τοῦ “δικαιωματισμοῦ” ἔναντι τῶν ἀληθινῶν δικαιωμάτων τοῦ θεόπλαστου ἀνθρώπου.

Κατά τόν Ἑσπερινό τῶν Ἐγκαινίων, ὁπότε καί μεταφέραμε ἀπό τό Ἐπισκοπεῖο τά ἱερά λείψανα τῶν Μαρτύρων γιά τόν ἐγκαινισμό, θελήσαμε να ἀναφερθοῦμε χρεωστικῶς στήν πρόκληση τοῦ ἐπίμαχου ν/σ.

Ἡ πρόκληση τοῦ ἐπίμαχου ν/σ

ΕΠΙΚΑΛΕΣΘΗΚΑΜΕ τήν καθοριστική δήλωση τῆς Συνόδου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί τίς ἀποφάσεις τῆς πρόσφατης Ἱεραρχίας.

Ἀναφέραμε ρήσεις τοῦ Μακ. Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κ.κ. Ἱερωνύμου κατά τήν πρόσφατη Ἱεραρχία καί τοῦ Μακ. Ἀρχιεπισκόπου Τιράνων κ.κ. Ἀναστασίου ἀπό τό διαδίκτυο. Ὁπότε ἔχουμε μιά συλλογική διαμαρτυρία γιά την βεβιασμένη προώθηση καί τήν πείσμονα μεθόδευση μιᾶς μικρῆς-μικρῆς μειοψηφίας σέ βάρος τῆς πλειοψηφίας τοῦ λαοῦ και τῆς ἐκκλησιαστικῆς διαχρονικῆς μαρτυρίας, πού εἶναι φιλάνθρωπη καί ἀληθεύουσα, χωρίς σκοπιμότητες.

Μιλήσαμε γιά τήν “ὕβριν” κατά τοῦ Θεοῦ, πού μᾶς ἔπλασε καί δρομολόγησε τήν ἀνθρωπολογική μας φυσικότητα (ἄρσεν και θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς, λέει ἡ Γραφή).

Ἐπισημάναμε τήν οὐσιαστική ἀντικοινωνική παρανομία τῆς ἐπιχειρούμενης νομιμοποίησης, πού θά ἐπιφέρει τόσον ἄμεσα, ἀλλά κυρίως σέ βάθος χρόνου δεινές ἀποδομήσεις στήν κοινωνία καί φθορά σέ πολλές ψυχές, προπαντός στήν τραγικότητα τῶν παιδιῶν μιᾶς τεκνοθεσίας, πού θά προκαλέσει δράματα καί ἀλλοιώσεις.

Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ζυγαριά ―διακηρύξαμε― πού ζυγίζει δικαίους καί ἀδίκους, ἀνθρώπους πού μετανοοῦν καί ἀνθρώπους πού αὐτοπαγιδεύονται στίς πτωτικές ἐμμονές.

Καί ζυγίζει καθημερινά τούς πάντες, καί ἐκείνους πού διαθέτουν τήν λεβεντιά τοῦ ἤθους καί τῆς μετάνοιας, καί ἐκείνους πού εὐτελίζονται προτιμώντας νομιμοποιήσεις ἁμαρτίας, ἀντί τῆς μετανοίας.

Θύμισα ἀπό τήν προφητική δεοντολογία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης τίς ὀδύνες τοῦ παλαιοῦ Ἰσραήλ, ὅπως ἀντιστοίχως καί την ἱστορική μας διάρκεια μέ τήν ἐμψύχωση τῆς ἐκκλησιαστικῆς διιστορικῆς ποιμαντικῆς.

Ἐπιμείναμε στήν ἀδιαφορία τῶν Κυβερνήσεων καί τοῦ πολιτικοῦ κόσμου γιά τήν δημογραφική συρρίκνωση καί ἀλλοίωση, καί στόν πολιτικό ὠχαδελφισμό γιά τίς ἀνέλεγκτες αὐξήσεις τῶν τιμῶν καί τίς στερήσεις τόσων οἰκογενειῶν, προπαντός τῶν ἡρωικῶν πολύτεκνων οἰκογενειῶν (πού κυριολεκτικά θυσιάζονται γιά μιά ἐθνική δημογραφική ἀνατροφοδότηση).

Τέλος, παραπέμψαμε καί τούς συμπαρόντες καί τούς ἀκροατές τῆς τοπικῆς ραδιοσυχνότητας τῆς Ἐκκλησίας στο πρόσφατο κείμενό μου μέ τίς “Κατόψεις προβληματισμοῦ γιά τίς ἐπίμαχες νομιμοποιήσεις”.

Τελετουργία τῶν Ἐγκαινίων

ΤΟ ΠΡΩΙ τοῦ Σαββάτου, τελέσαμε τά ἐγκαίνια τῶν δύο ἐκκλησιῶν, με συνιερουργό τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Δράμας κ. Δωρόθεο, πού προσκλήθηκε ἀξιοχρέως νά παραστεῖ, γιατί ἐκεῖνος ἀναλώθηκε κυριολεκτικά ἀπό τῶν θεμελίων μέχρι τῆς ὁλοκλήρωσης τοῦ πολυεπίπεδου αὐτοῦ ἐκκλησιαστικοῦ κτίσματος, με τόσους ναούς ἐνσωματωμένους.

Κατά περίπτωση ―ὅπως συνηθίζουμε― ἐπεξηγούσαμε τήν τελετουργική καί κυρίως τήν λειτουργική (θεολογική) σημασία τῶν τελουμένων.

Συμμετεῖχαν ἐπίσης ἀρκετοί Ἐφημέριοί μας, μέ τόν γεν. ἀρχιερατικό μας ἐπίτροπο πρωτ. Ἰγνάτιο (ἐφημέριο τῆς ἐνορίας καί ἀναλωθέντα φιλοτίμως γιά τήν ὀργάνωση τῆς τελετουργίας) καί οἱ δύο Διάκονοί μας π. Μιχαήλ καί π. Σεραφείμ.

Ἔψαλε μεταπεμφθείς ὁ Πρωτοψάλτης τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ Δράμας, συνοδευόμενος ἀπό τούς ἱεροψάλτες τοῦ Ναοῦ καί ἄλλους ἐθελοντές.

Συνέψαλε χορός μικρῶν παιδιῶν, τά ὁποῖα καί ἐκφώνησαν τό “Πιστεύω” καί τό “Πάτερ ἡμῶν”, παράδειγμα ἐκκλησιοπρεποῦς ἀνατροφῆς, αἰσθητή παρηγορία ἐλπίδος γιά τούς συνεκκλησιασμένους.

Συμπαρέστησαν ὁ Δήμαρχος Παιονίας κ. Κωνσταντίνος Σιωνίδης, ὁ Πρόεδρος τοῦ Δημοτικοῦ Συμβουλίου Παιονίας κ. Ἰωάννης Παντικίδης, ὁ Ἀντιδήμαρχος Ἀξιούπολης κ. Κύρος Καλαβάζης καί ἡ Πρόεδρος τῆς Δ.Κ. Ἀξιούπολης κ. Ἀναστασία Παπαδοπούλου, ἐκπρόσωπος τοῦ Διοικητῆ τῆς 33ης Μ/Κ Ταξιαρχίας Πολυκάστρου, ὁ Διοικητής τοῦ Α.Τ. Γουμένισσας Ἀστ. Ὑποδιευθυντής κ. Ἀντώνιος Λιακόπουλος.

Μετά τήν θεία Λειτουργία ἡ ἐνορία δεξιώθηκε τούς μετασχόντες κληρικούς, τούς ἐπισήμους καί ὅλους τούς λαϊκούς στήν ἐνοριακή αἴθουσα.

Συνομιλώντας, θελήσαμε νά ἐπεκτείνουμε τίς ποιμαντορικές μας ὑπομνήσεις καί θυμίσαμε πολλά στους πιστούς μας, ὅπως το συνηθίζουμε εὐκαίρως-ἀκαίρως σέ ὅλους τούς ἐπισκέπτες μας στό Ἐπισκοπεῖο, ἀποβλέποντας κι ἐμεῖς σέ μιά ἀφύπνιση τῆς ζωντανῆς πίστης στόν Θεό καί τροφοδοσία τῆς ἐκκλησιαστικῆς πιστότητας (βαθειά πραείας καί ἀπόλυτα ἀποφασιστικῆς).

Μεταλειτουργικές ὑπομνήσεις

ΤΙΜΗΣΑΜΕ δύο Ἁγίους καί εἰσήλθαμε στόν δικό τους “ἐκκλησιαστικό χῶρο”, πού εἶναι και δικός μας, τοῦ Θεοῦ και Σωτήρα μας. Ὄχι ἁπλῶς σ᾽ αὐτούς τούς τόσο ὄμορφους Ναούς, ἀλλά στόν “αἰώνιο ἐκκλησιαστικό χῶρο”, πού εἶναι ἡ αἰώνια παρουσία τοῦ Θεοῦ μας.

Πέρασαν πολλοί αἰῶνες ἀπό τότε πού ἔζησαν στήν γῆ μέ “φλογερή πίστη Χριστοῦ”.

Ἡ ἁγία Μαρίνα ἡ παρθένος ἔζησε καί μαρτύρησε στά τέλη τοῦ 3ου αἰώνα στήν Πισιδία τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Θεραπεύει ἀπό τά λοιμώδη νοσήματα καί ἀπό τίς δαιμονικές ἐπιρροές. Προστατεύει τούς ὁδηγούς τῶν μεγάλων ὀχημάτων στά ἐπικίνδυνα μεγάλα δρομολόγια.

Ὁ ἅγιος Μηνᾶς ὁ Αἰγύπτιος ἔζησε ὡς στρατιωτικός καί μαρτύρησε στήν Κιουτάχεια, κι αὐτός στά τέλη τοῦ 3ου αἰώνα! Ἀρκοῦμαι σέ δύο νεότερα περιστατικά θαυμασίων.

Φανερώθηκε στόν ἅγιο Νεκτάριο, ὅταν αὐτός πῆγε στήν Αἴγινα! Τοῦ ἔδειξε ποῦ ἦταν παραχωμένα τά ἐρείπια παλαιᾶς ἐκκλησίας στό ὄνομά του! Καί ἀποκάλυψε στόν ἅγιο Νεκτάριο ὅτι ἐκεῖ θά γινόταν πάλι ἐκκλησία καί μοναστήρι δικό του.

Ὁ ἄγιος Νεκτάριος ἐρεύνησε, βρῆκε τό γκρεμισμένο ἐκκλησάκι, τό φρόντισε… Δέν πέρασαν πολλές δεκαετίες, καί τό 1951 ὁ ἅγιος Ἀμφιλόχιος τῆς Πάτμου (ἀπό τό 1914 ἐπισκέπτης καί ἐξομολογούμενος στόν ἅγιο Νεκτάριο, στή Ριζάρειο), πῆγε καί ἔστησε τό γυναικεῖο Μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ ἐκεῖ στήν Αἴγινα!

Στίς ἀρχές ἀκόμη, πού δέν εἶχε περίφραξη τό Μοναστήρι, ὁ ἅγιος Ἀμφιλόχιος εἶδε τόν ἅγιο Μηνᾶ καβαλλάρη νά γυρίζει ὁλόγυρα λέγοντας: “Μήν φοβᾶσαι· ἐγώ φυλάγω τίς μοναχές!”

Ὁ Μεγαλομάρτυρας τοῦ 3ου αἰώνα συνομιλοῦσε μέ τούς Ἁγίους τοῦ 20οῦ αἰώνα! Ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ! Ὁλοζώντανος!

“Ἁγίῳ Πνεύματι τά σύμπαντα τό εἶναι ἔχει· πρό πάντων γάρ Θεός, τῶν ὅλων κυριότης, φῶς ἀπρόσιτον, ζωή τῶν πάντων”. «Τά σύμπαντα ὑπάρχουν, γιατί τό Ἅγιο Πνεῦμα τά κάνει νά ὑπάρχουν (ἀλλιῶς ὅλα θά ἦταν ἀνύπαρκτα)· εἶναι ὁ Θεός πού ὑπάρχει πρίν ἀπό ὅλα, εἶναι ὁ Κυρίαρχος τοῦ παντός, εἶναι τό ἐνυπόστατο φῶς πού δέν πλησιάζεται (ὡς θεϊκή φύση), εἶναι αὐτός πού ζωοποιεῖ τά πάντα».

Κι ἐμεῖς δεηθήκαμε στό Ἅγιο Πνεῦμα νά ἁγιάσει τούς δύο Ναούς. Ὥστε νά γίνουν “χῶρος ἕνωσης μαζί Του”, “χῶρος κοινωνίας μαζί Του”, “χῶρος ἐνεργοῦ παρουσίας τοῦ ἁγίου Μηνᾶ καί τῆς ἁγίας Μαρίνας πού ζοῦν αἰώνια τόν Χριστό μας ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ”.

Ἐρχόμενοι ἐδῶ, ἄς ἐπικαλούμεθα θερμά τούς Ἁγίους, κι αὐτοί θά μᾶς εὐεργετοῦν. Ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ. Μεσιτεύοντας στόν Κύριο, ὥστε νά χαρίζει την χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Περνώντας ἀπ᾽ ἔξω, νά τούς παρακαλοῦμε, καί θά μᾶς φυλάγουν. Ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ.

Εὑρισκόμενοι σέ ἀπασχολήσεις, νά τούς ζητοῦμε βοήθεια, κι αὐτοί θά μᾶς βοηθοῦν. Ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ.

Γι᾽ αὐτό τελέσαμε σήμερα τόν ἁγιασμό τῆς Ἁγίας Τραπέζης καί τό σφράγισμα τῶν τοίχων τῶν δύο ἐκκλησιῶν μέ τό ἅγιο Μῦρο.

Ὅπως πίνουμε τόν Ἁγιασμό (καί λαμβάνουμε “μετοχήν ἁγιασμοῦ”), ἔτσι σήμερα ἀλείψαμε τήν Ἁγία Τράπεζα μέ τό ἅγιο Μύρο καί ἀποτυπώσαμε τό μονόγραμμα “ΧΡ” (Χριστός) στίς τέσσερις μεριές.

Τό ἅγιο Μῦρο (πού ἁγιάζεται μέ εἰδική τελετουργία στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο), μέ αὐτό σφραγίζουμε τούς Ναούς στά Ἐγκαίνια· μέ αὐτό σφραγίζουμε τίς αἰσθήσεις ψυχῆς καί σώματος κάθε βαπτιζόμενου, ὥστε νά γίνονται “ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος”.

Ἀπό ᾽κεῖ καί πέρα, ἐξαρτᾶται ἀπό τόν ἄνθρωπο, ἄν θέλει νά κρατήσει αὐτόν τόν ἁγιασμό (ἄν θέλει νά μείνει ναός Θεοῦ, ὡσάν τήν Παναγία καί τούς Ἁγίους),… ἤ ἄν ἀποδιώξει τήν χάρη τοῦ Θεοῦ μέ προτιμήσεις ἁμαρτίας, μέ πάθη ἀτιμίας, μέ ζωή δίχως μετάνοια.

Ὅλο τό νόημα τῆς χριστιανικῆς ζωῆς ἐδῶ βρίσκεται. Ἀγαπᾶς τον Χριστό; Τότε, παλεύεις μέ τόν ἐγωισμό καί τά πάθη, μέ τόν τρόπο πού ζεῖς ἤ μετανοεῖς, ὡς μέλος τῆς Ἐκκλησίας, ὥστε νά διατηρήσεις τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ ἤ νά τήν προσκαλέσεις πάλι στή ζωή σου μέ τήν μετάνοια.

Ἡ ἁμαρτία δέν εἶναι πράξη “νομικῆς φύσεως”, ἀλλά πράξη πού “χτυπάει” τό βάθος ὅλης τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης, τήν καρδιά, τόν νοῦ, τήν ψυχή καί τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου.

Καί ἡ μετάνοια εἶναι ἡ ὁλοκληρωτική ἐπιστροφή τοῦ “ἀσώτου” στόν Οἶκο τοῦ Πατρός, στόν ἁγιασμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, στήν σωτηρία πού εἶναι ὁ Χριστός.

Ὅσο εἴμαστε παιδιά, διατηροῦμε αὐτόν τόν ἁγιασμό. Ὅσο μεγαλώνουμε, πέφτουμε καί σηκωνόμαστε. Καί ὅσο πιό βρώμικη εἶναι ἡ ζωή μας, τόσο πιό “μακριά” (τροπικά, ὄχι τοπικά) διώχνουμε τόν Θεό.

Θέλει προσπάθεια νά ξανάρθει ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ, νά ρθεῖ τό καθαρό περιστέρι στήν καρδιά. Θέλει “καθαρό τόπο”, θέλει προσπάθεια νά ξαναδοθοῦμε στόν Θεό, ἀντί νά δινόμαστε στόν ἑγωισμό καί στόν δικαιωματισμό καί στήν παθολογία τῶν ἁμαρτιῶν.

Καί μάλιστα, ἐνῶ ὁ ἅγιος ἄνθρωπος εὐωδιάζει ἀπό χάρη Θεοῦ, ὁ ἁμαρτἀνων καί μή μετανοῶν ἔχει μιά δυσωδία πού ἐπιμολύνει τούς συνανθρώπους. Αὐτή ἡ δυσωδία εἶναι σημάδι τῆς ἐπιρροῆς τοῦ ἀλλοτρίου, τοῦ πειρασμοῦ, πού ἁπλώνεται καί στούς ἄλλους.

Ὅταν ἡ Ἐκκλησία διαμαρτύρεται γιά νομοθεσίες ἁμαρτίας, δέν τό κάνει νομικά, τό κάνει φιλανθρωπικά. Διότι θέλει τόν ἄνθρωπο νά ἔχει τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, νά ἔχει τόν σύνδεσμο τόν οὐσιαστικό μέ τόν Θεό. Καί ―δίχως καθαρότητα, δίχως μετάνοια, δίχως σχέση ζωῆς μέ τόν Χριστό― δέν ὑπάρχει σχέση μέ τόν Θεό Πατέρα, δέν ὑπάρχει εἴσοδος στήν αἰώνια παρουσία τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Ἡ Ἐκκλησία… ―σημειῶστέ το καλά στό μυαλό καί στήν καρδιά σας― ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ ἑνότητά μας μέ τόν Χριστό. Δέν τό λέω ἐγώ· τό λέει ἡ Ἁγία Γραφή, το λένε οἱ Ἁπόστολοι πού το παρέλαβαν και το εὐαγελίσθηκαν. Τό λένε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι πού ἔζησαν καί ζοῦν τόν Χριστό. Τό λέει ὁ ἅγιος Μηνᾶς, ἡ ἁγία Μαρίνα, ὅλοι οἱ Ἅγιοι.

Τό “σήμερα”, τό πρῶτο τέταρτο τοῦ 21ου αἰώνα, εἶναι μιά ἐποχή πού αὐτολατρεύεται (και τελικά αὐτοσαρκάζεται)!

Εἶναι ὁ αἰώνας τῆς ἄπιαστης προόδου, ἀλλά καί τῶν… ἰσοπεδώσεων.

Εἶναι ὁ αἰώνας τῆς ραγδαίας “κλιματικῆς ἀλλαγῆς” καί τῶν μανιασμένων μεταποιήσεων τῆς φύσης.

Εἶναι ὁ αἰώνας τόσων ἀκραίων φαινομένων, κοινωνικῆς ἀποδόμησης!

Εἶναι ὁ αἰώνας ἐκποίησης τῆς ἐλευθερίας, μέ τήν ἐλευθεριότητα σάν ἀντίδοτο ἀποκοίμησης!

Ὁ 21ος αἰώνας προχωράει μέ ἅλματα προόδου… ὄχι γιά νά συντηρήσει τήν φύση… ὄχι γιά νά συντηρήσει τήν ἀνθρωπιά… ὄχι γιά νά συντηρήσει τήν κοινωνική συνοχή… ὄχι γιά νά διατηρήσει τήν στοιχειώδη φυσικότητα…· ἀλλά ―ὅπως φαίνεται― γιά νά τά “ρημάξει” ὅλα ὅσα βρῆκε, μέ φαντασιώσεις “ἐπανεκκίνησης”!

Μήν σᾶς ἐξαπατοῦν τά σπουδαῖα “ἅλματα”… Εἶναι “ἅλματα περισσότερο στό κενό (μέ “ε”)”, καί λιγότερο στό “καινό (μέ “αι”)”.

Ἀντισταθεῖτε στόν “ἐπιθετικό ὁδοστρωτήρα” τοῦ συμβιβασμοῦ καί τῆς ἰσοπέδωσης. Ἀντισταθεῖτε στό “γκρέμισμα” τῆς φυσιολογικῆς κοινωνίας, ὅπως μᾶς ἔφτιαξε ὁ Θεός.

Ἡ ἁγία Μαρίνα καί ὁ ἅγιος Μηνᾶς εἴθε νά σταθοῦν (γιά τά παιδιά μας, γιά τούς νέους μας, γιά ὅλους ἐμᾶς) δύο τέλεια πρότυπα θεόπλαστης φυσικότητας.

Τό χρειαζόμαστε πάρα πολύ αὐτό τό παράδειγμα τῶν δύο Ἁγίων:

• τήν ἀδούλωτη θεόπλαστη φυσικότητά τους.

• τήν ἀδούλωτη θεοφώτιστη γνώμη τους.

• τήν ἀσυμβίβαστη χριστοποιημένη ζωή τους.

• τήν ἅγια ἱστορικότητα καί τήν θεία αἰωνιότητά τους.

Εἴθε νά διαρηροῦμε ὅλοι οἱ συνεκκλησιασμένοι χριστιανοί τήν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (τήν ἀληθινή ζωντάνια μας) καί νά τήν εὐωδιάζουμε σέ ἕναν κόσμο πού ἐπιποθεῖ ―κατά βάθος― νά ζήσει τόν Θεό.

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ