Η Μαρινέλλα συνεχίζει τη μάχη μετά το εγκεφαλικό επεισόδιο, σταθερά κρίσιμη η κατάστασή της

«Δεν επεδίωξα ποτέ να χτίσω γύρω μου ένα μύθο, ούτε είχα την φιλοδοξία να γίνω κάτι το άπιαστο» έχει πει η Μαρινέλλα, όμως έτσι χτίζονται τελικά οι μύθοι.
Δημιουργούνται από μεγάλες κυρίες όπως η ίδια, που κουβαλούν μέσα τους αποστάγματα σοφίας και ρουφάνε την ζωή λίγο πριν αγγίξουν τα ογδόντα επτά τους χρόνια, χωρίς να το κρύβουν και χωρίς να φοβούνται τον χρόνο.

Σε μια ηλικία που άλλες συνάδελφοί της θα είχαν αποχωρήσει προ πολλού, η Μαρινέλλα αποδείκνυε μέχρι την Τετάρτη το βράδυ με τον καλύτερο τρόπο ότι διαθέτει ακόμα αυτή την εκπληκτική φωνή, που σε κάνει να ανατριχιάζεις όταν την ακούς.

Η πτώση της στη σκηνή του Ηρωδείου συγκίνησε το πανελλήνιο που πλημμύρισε τα social media με ευχές για ταχεία ανάρρωση σε μια γυναίκα-θρύλο.



Η σπουδαία ερμηνεύτρια συνεχίζει να νοσηλεύεται σε κρίσιμη αλλά κλινικά σταθερή κατάσταση στη ΜΕΘ του νοσοκομείου «Υγεία», όπου και μεταφέρθηκε μετά το εγκεφαλικό επεισόδιο που υπέστη ενώ τραγουδούσε στη σκηνή του Ηρωδείου.

Έχει πλέον συμπληρώσει το πρώτο 24ωρο της νοσηλείας της και οι γιατροί δίνουν μάχη για να καταφέρει να ξεπεράσει τον κίνδυνο, αφού η εγκεφαλική αιμορραγία ήταν εκτεταμένη. Αν και πληροφορίες ανέφεραν ότι υπάρχει ποιοτική βελτίωση στους δείκτες της, οι επόμενες δύο ημέρες θα είναι κρίσιμες.

Οι συναυλίες σημείο αναφοράς

Μπορεί η Μαρινέλλα να μην έχει πια αυτήν την τεράστια ερμηνευτική ένταση που έχει αποτυπωθεί σε πολλά συγκλονιστικά τραγούδια, αλλά και μόνο το γεγονός ότι σε αυτή την ηλικία ετοιμαζόταν φέτος να εμφανιστεί ξανά σε νυχτερινό κέντρο, τα λέει όλα γι΄ αυτή την σταρ που στα μέσα της δεκαετίας του ‘90 είχε σταματήσει να εμφανίζεται σε πίστες.

Πέρασαν 14 χρόνια μέχρι να πειστεί να επιστρέψει το 2006 για να συνυπάρξει με τον Αντώνη Ρέμο στο «Αθηνών Αρένα» μετά από μια ουσιαστική αποχή στους νυχτερινούς ναούς. Μια ηθελημένη αποχή και μια επιστροφή που θα ήταν πολύ δύσκολη για άλλους συναδέλφους της, μετά από δέκα τέσσερα χρόνια μακριά από τις πίστες. Δισκογραφικά ήταν παρούσα, όταν αισθανόταν ότι τα τραγούδια που της έφερναν είχαν ψυχή αφού δεν κυκλοφορούσε δίσκο κάθε χρόνο επειδή έτσι έκαναν οι άλλοι.







Οι συναυλίες της ήταν πάντα σημείο αναφοράς για την περφεξιονιστική εικόνα που απολάμβανε το κοινό από μια πολύ μεγάλη ερμηνεύτρια, που δεν συγχωρούσε λάθη πρωτίστως στον εαυτό της. Με ένα ρεπερτόριο που δεν περιείχε μόνο δικά της τραγούδια, αλλά απλωνόταν από τον Σουγιούλ και τον Τσιτσάνη μέχρι τον Σαββόπουλο μάγεψε ακόμα και ηλικίες που δεν την είχαν ακούσει ποτέ.

«Τους άρεσε, γιατί όλο αυτό δεν ακουγόταν παλιό. Γιατί δεν ακουγόταν; Γιατί δεν είμαι εγώ παλιά, δεν νιώθω παλιά και αυτό έχει σημασία. Όταν θέλω να σου δείξω ότι ένα τραγούδι είναι το καλύτερο, θα σου το δώσω να το καταλάβεις, να το φας». Μας το έδωσε με τον καλύτερο τρόπο αυτή η τεράστια φωνή που στα προγράμματα που έστηνε ακροβατούσε ιδανικά ανάμεσα στο παλιό και το νέο ρεπερτόριο, στήνοντας ένα σόου που έφερε φαρδιά πλατιά την υπογραφή της.

Απόλυτα δίκαια φέρει τον τίτλο της κορυφαίας Ελληνίδας performer όντας η πρώτη τραγουδίστρια που σηκώθηκε από το πάλκο και κινήθηκε στην πίστα.
Κάτι που ήταν αδιανόητο για τα τέλη της δεκαετίας του ’60, όταν στο βιογραφικό της είχε ήδη συνεργασίες με ιερά τέρατα σαν τον Στέλιο Καζαντζίδη, τον Μητσάκη, τον Ζαμπέτα και τον Παπαϊωάννου.



Η πρώτη φορά


«Έζησα για δέκα χρόνια παρακολουθώντας από κοντά μια εποχή και με το που άλλαξε η εποχή, εγώ τράβηξα άλλο δρόμο. Σηκώθηκα όρθια στο πάλκο, σήκωσα τις τραγουδίστριες, ντύθηκα. Σε αυτό με βοήθησε πολύ και το γεγονός ότι ήμουν θεατρίνα. Ξεκίνησα από το θέατρο και ναι μεν δέκα χρόνια άκουγα και μάθαινα αλλά όταν ήρθε η ανάγκη να υπάρξω μόνη μου, ωπ… σηκώθηκα. Έτσι βγήκα και άρχισα να ντύνομαι, να φτιάχνομαι, άρχισα τα φώτα τους προβολείς, όλα αυτά τα γνωστά. Έτσι έγινα η Μαρινέλλα».

Πριν γίνει η Μαρινέλλα πάντως ήταν η Κυριακή Παπαδοπούλου, ένα κορίτσι που γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη στις 20 Μαΐου του 1938, το τέταρτο και τελευταίο παιδί μιας οικογένειας Ελλήνων προσφύγων από την Κωνσταντινούπολη. Ο χορός και το τραγούδι θα γίνουν το πάθος της από την ηλικία των πέντε χρονών.
Στα δεκαεφτά της αυτό το πάθος θα φουντώσει και θα γίνει μέλος σε ένα «μπουλούκι» από τα δεκάδες που όργωναν την Ελλάδα. «Όταν είσαι σε μια τέτοια ηλικία και βγαίνεις εκείνη την εποχή στο θέατρο καταλαβαίνετε ότι ο όλος ο κόσμος έλεγε "πω, πω, η κόρη βγήκε θεατρίνα, δηλαδή που..να"».

Το μεγάλο της όνειρό της ήταν να γίνει ηθοποιός του σοβαρού θεάτρου, φιλοδοξούσε να μπει στο Εθνικό και είχε σαν πρότυπο τη Μαίρη Αρώνη, αλλά η μοίρα της επιφύλασσε μια άλλη διαδρομή. Ένα βράδυ που η τραγουδίστρια του θιάσου αρρώστησε, η Μαρινέλλα τραγούδησε για πρώτη φορά μπροστά σε κοινό και όταν επέστρεψε στην Θεσσαλονίκη, συνέχισε να τραγουδάει γιατί τα λεφτά που της έδιναν, ήταν καλύτερα, από αυτά που θα έπαιρνε σαν ηθοποιός.
Ένας μύθος μόλις γεννιόταν…


Το κεφάλαιο Στέλιος και η μεταμόρφωση

Ήταν Αύγουστος του 1956, όταν η Μαρινέλλα γνωρίζει στο κέντρο «Πανόραμα» της Θεσσαλονίκης τον Στέλιο Καζαντζίδη, τον άνθρωπο που άλλαξε καθοριστικά την ζωή της. Εκτός από τον μεγάλο έρωτα, θα γεννηθεί και το μεγαλύτερο φωνητικό ντουέτο της Ελλάδας, το οποίο παραμένει αξεπέραστο μέχρι σήμερα, αφού θα τραγουδήσουν μαζί σχεδόν τα πάντα.

Από λαϊκά και δημοτικά μέχρι Χατζιδάκι και Θεοδωράκη.

Μαζί θα εμφανιστούν σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό, ενώ στις 7 Μαΐου του 1964, η πολύχρονη σχέση τους καταλήγει σε έναν γάμο που δεν θα έχει ευτυχή κατάληξη, αφού χωρίζουν λίγο πριν το τέλος της επόμενης χρονιάς. Μόνη της πλέον θα ξεκινήσει να κάνει την υπέρβαση, ερμηνεύοντας αρχικά το «Σταλιά-Σταλιά» του Γιώργου Ζαμπέτα, το τραγούδι που θα είναι το πρώτο της μεγάλο σουξέ.

Όταν ο Γιάννης Δαλιανίδης θα ζητήσει από τον Μίμη Πλέσσα να γράψει ένα «διαφορετικό» τραγούδι για το μιούζικαλ «Γοργόνες και μάγκες», ο τελευταίος θα του δώσει το «Άνοιξε πέτρα». Η μοναδική της ερμηνεία απογειώνει ένα κομμάτι, που εξακολουθεί να το λέει πενήντα και πλέον χρόνια αργότερα με το ίδιο πάθος και την ίδια ένταση, σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Είναι αυτή που καθιερώνει ένα νέο είδος τραγουδιού, το ελαφρολαϊκό και αλλάζει εντελώς το image της, εμφανιζόμενη στην πίστα με κοντό μαλλί, υπέροχες μακριές τουαλέτες ενώ οι θεατρικές της κινήσεις τη μεταμορφώνουν σε μια λαμπερή σταρ. Το σόου που παρουσιάζει είναι πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα και οι ουρές έξω από τα μαγαζιά που τραγουδάει είναι ατέλειωτες.
Όλοι πλέον μιλούν για το φαινόμενο Μαρινέλλα…

Ο γάμος με τον Τόλη και ο Χατζής

Το εύρος της φωνής της δεν αφήνει αδιάφορο κανέναν, ειδικά τους διάσημους της εποχής που την τιμούν δεόντως όπου εμφανίζεται. Η Σοφία Βέμπο, την οποία η Μαρινέλλα θαύμαζε απεριόριστα, θα την ακούσει ένα βράδυ να ερμηνεύει το τραγούδι «Ειρήνη», μια σύνθεση που εκείνη είχε πει πρώτη.
Αργότερα θα εκμυστηρευτεί στον Μίμη Τραϊφόρο, ότι η Μαρινέλλα το είπε καλύτερα από αυτήν.

Την δεκαετία του ’70 οι επιτυχίες διαδέχονται η μία την άλλη, ενώ στην προσωπική της ζωή, μετά από μια μικρή περιπέτεια με την υγεία της «τολμά» να μείνει έγκυος χωρίς να έχει παντρευτεί, κάτι που τροφοδοτεί για πολύ καιρό τα media. Η Τζωρτζίνα της, καρπός του έρωτα της με τον Φρέντι Σερπιέρη δίνει άλλο νόημα στην ζωή της ενώ μετά τον Καζαντζίδη, θα παντρευτεί για δεύτερη φορά, πάλι με τραγουδιστή.

Ο γάμος της με τον Τόλη Βοσκόπουλο θα τελεστεί το 1974, λίγο μετά την συμμετοχή της στο διαγωνισμό της Eurovision, την πρώτη για την χώρα μας.
Μαζί θα ηχογραφήσουν δύο δίσκους, ενώ οι κοινές εμφανίσεις τους σε νυχτερινά μαγαζιά θα είναι ένας νέος θρίαμβος, που δεν συγκρίνεται όμως με αυτό που ακολούθησε.

Η συνύπαρξή της με τον Κώστα Χατζή στην Πλακιώτικη μπουάτ «Σκορπιός» είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Είναι αυτή, αυτός η κιθάρα του και δυο προβολείς. Τίποτε άλλο. Χωρίς την λάμψη της πίστας, η Μαρινέλλα δίνει ένα προσωπικό ρεσιτάλ με την φωνή της και τον Κώστα Χατζή, γνωρίζοντας την αποθέωση, ερμηνεύοντας μαζί του 50 μεγάλα τραγούδια.

Ο δίσκος που θα κυκλοφορήσει με τον τίτλο «Ρεσιτάλ» θα πουλήσει πάνω από 500.000 αντίτυπα καταλαμβάνοντας μέχρι και σήμερα μια θέση ανάμεσα στους δέκα εμπορικότερους όλων των εποχών.

Τα λόγια είναι περιττά…

Όταν ο μεγάλος Frank Sinatra την είδε να τραγουδάει είπε ότι αν η Μαρινέλλα επέλεγε να κάνει διεθνή καριέρα, δύο εβδομάδες θα ήταν αρκετές για να μιλάει γι’ αυτή όλος ο κόσμος.

Στην Ελλάδα τολμάει να κάνει καινούρια πράγματα, αρνούμενη να υπηρετήσει ένα μόνο είδος και τη σεζόν 1981-82 παρουσιάζει στο Zoom ένα αφιέρωμα σε αγαπημένα της μιούζικαλ όπως η «Evita» και το «Jesus Christ Superstar». Ερμηνεύοντας το τραγούδι της B. Streisand “People”, αλλάζει φόρεμα πάνω στη σκηνή, ενώ ο προβολέας φωτίζει μόνο το πρόσωπό της και οι θαμώνες μένουν με ανοιχτό το στόμα.

Το 1992 είναι η τελευταία φορά που εμφανίζεται σε νυχτερινό κέντρο αφού όπως πιστεύει η διασκέδαση αλλάζει προς το χειρότερο και έτσι αποστασιοποιείται επιλέγοντας να αποτραβηχτεί αθόρυβα. Θα επιστρέψει με παραστάσεις όπως τα «Πάθη Γυναικών» και με επιλεγμένες δισκογραφικές δουλειές, ενώ οι εμφανίσεις της γίνονται σε χώρους όπως το «Rex» του Ηλία Μαροσούλη.




Στο Ηρώδειο και στο Μέγαρο Μουσικής θα γνωρίσει την αποθέωση ερμηνεύοντας επιλεκτικά κομμάτια από την τεράστια δισκογραφία της, που αριθμεί πάνω από 60 δίσκους. Παρ’ όλη την τεράστια εμπειρία της ακόμη δηλώνει ότι «σε κάθε εμφάνιση εξακολουθώ να έχω τρακ, όπως την πρώτη φορά. Το ίδιο τρακ έχω και όταν πάω να κάνω πρόβα».

Τα τελευταία χρόνια μάλιστα βγαίνει πιο συχνά και όταν πάει σε μαγαζιά και παίρνει το μικρόφωνο, όλοι οι νεότεροι συνάδελφοί της καταλαβαίνουν για πρώτη φορά, ότι απέναντί τους έχουν μια πραγματική σταρ. Τη Μαρινέλλα…