Η Γουμένισσα γιορτάζει την ελευθερία της

Η  ἱστορία καταγράφει διαδρομές αἰώνων. Οἱ ἑορτασμοί ἀξιολογοῦν μεθόρια δράσεων καί διαδράσεων. Οἱ ἐπέτειοι μᾶς φέρνουν κατενώπιον μέ γεγονότα καί ἀνθρώπους πού ἄνοιξαν δρόμους γιά νά πορευόμαστε οἱ ἐπιγενόμενοι.

Καί ἡ ἑκατοστή ἑνδέκατη (111η) ἐπέτειος ἀπελευθέρωσης τῆς Γουμένισσας μᾶς ἦρθε σάν μιά ἀνάσα αἰσιοδοξίας σέ ἕνα διεθνές σκηνικό, γεμάτο διεκδικήσεις καί ἀντεκδικήσεις συγκρούσεων, δρομολογημένων συχνά ἀπό ἄλλους γιά ἄλλους.

Συνηθίζουμε νά ἀποτιμοῦμε συμβολικά μέ τή διατύπωση “πρωτιές” τίς συμβολικά μεγάλες ἐπιτυχίες. Καί φέτος, ἐδῶ στά σύνορα, μᾶς προέκυψε σάν τρεῖς πρωτιές ἡ 111η ἐπέτειος. Ἄλλοι τήν ἔστησαν, ἄλλοι τήν πρωτοχάρηκαν, ἄλλοι τήν κράτησαν ἀλώβητη, ἄλλοι σήμερα τή γιορτάζουμε. Μέ δοξολογίες καί ἐπισήμους καί παρελάσεις παιδιῶν καί νέων ἀπό τά σχολεῖα καί τούς πολιτιστικούς συλλόγους τῆς περιοχῆς.

Τό μνημόσυνο στό ἡρῶο τῶν Μακεδονομάχων ἦταν μιά σύντομη ἀναδρομή στούς Μακεδονομάχους τοῦ 19ου αἰώνα πού διατήρησαν τή ρωμέηκη/ἑλληνική ταυτότητα καί τήν παρέδωσαν στό νεότερο Ἑλλαδισμό ἐλεύθερη ἀπό δουλεῖες αἰώνων καί ἀπειλές ἐπιβούλων τοῦ ἐθνοφυλετισμοῦ, προσκαλώντας τόν ἑλληνικό στρατό ἀπό τά Γιαννιτσά νά παραλάβει ὁπωσδήποτε τή διοίκηση τῆς ἀκμαίας ἑλληνικῆς Γουμένισσας ἀπό τούς Τούρκους.

Ἡ Γουμένισσα ἦταν προνομιακή γιά τήν παραγωγή μετάξης (πού συνεχίστηκε καί κράτησε μέχρι τό 1960), προπαντός ὅμως γιά τή ρωμέηκη/ἑλλληνική της ψυχή πού τήν ἔθρεφαν καί ἀνέθρεφαν ἡ Παναγία ἡ Γουμένισσα καί ὁ Ἅγιος Γεώργιος (κτίσμα συλλογικῆς συμμετοχῆς!) μέ τά ἀντικριστά “Ἑλληνικά Ἐκπαιδευτήρια” (δωρεά ἑνός ἀγράμματου εὐπατρίδη, τοῦ Θάνου Ζελέγκου!)

Κι ἐκεῖνο τό ἱστορικό προσδοκώμενο “θαῦμα” συνέβη στίς 23 Ὀκτωβρίου 1912, μιά μέρα τόσο συμβολική, πού σήμερα μέ τό ν.ἡ. μᾶς παραπέμπει στόν ἅγιο Ἰάκωβο τόν ἀδελφόθεο, πρῶτο ἐπίσκοπο τῶν Ἰεροσολύμων, κι ἐδῶ στήν πόλη ὑπῆρχε τότε “Μετόχι τοῦ Παναγίου Τάφου”, σέ ἀπόσταση σχεδόν ἀναπνοῆς ἀπό τήν ἐξέδρα ἐπισήμων ὅπου παρελεύνουν σήμερα τά παιδιά μας.

Καί ἐκείνη ἡ τιμώμενη σήμερα ἀπελευθέρωση προηγήθηκε τῆς παράδοσης τῆς Θεσσαλονίκης (πού κι αὐτή ὑπογράφηκε στή Γέφυρα, στά ὅρια πάλι τῆς σημερινῆς Μητροπόλεώς μας “Γουμενίσσης, (Γεφύρας), Ἀξιουπόλεως καί Πολυκάστρου”.

Πάντοτε μνημονεύουμε ἐκεῖνες τίς εὐλογημένες ἱστορικές συγκυρίες, προπαντός στίς ἐπετειακές ἑορταστικές ἐκδηλώσεις, ὅπως ἡ φετινή συμβολική 111η (1912-2023).

ἐκκλησιαστικό ἐπίκεντρο στίς ἐπετειακές διοργανώσεις

Ἀποβραδίς ἔγινε ἐπετειακή ἐκδήλωση στό Πολιτιστικό Κέντρο τῆς πόλης, μέ ὁμιλία τοῦ ὑποστράτηγου ἐ.ἀ. Χαράλαμπου Μπαντιμαρούδη (“Τό χρονικό τῆς ἀπελευθέρωσης ἀπό τόν Ἑλληνικό στρατό”) καί χορωδιακή συμμετοχή τῆς μικτῆς χορωδίας τοῦ Πολιτιστικοῦ Συλλόγου Γουμενισσας “Οἱ Παίονες”.

Τό πρωί τελέστηκε ὁ Ὄρθρος καί προέστημεν τῆς θείας λειτουργίας τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, μαζί μέ Ἐφημερίους καί Διακόνους μας. Συμμετεῖχαν ―πρός χαρά μας― πολλά παιδιά καί νέοι, μέ ἐπικεφαλῆς τούς σημαιοφόρους, θυμίζοντας ἄλλες ὄμορφες ἐποχές τῶν παιδικῶν μας χρόνων, μέ τά παιδιά μας κομιστές (καί) τῆς ἐθνικῆς μας πολιτισμικῆς δυναμικῆς.

Ἐπακολούθησε ἡ Δοξολογία ἐπί παρουσίᾳ τῶν ἐπισήμων καί ἡ ἐκφώνηση τοῦ πανηγυρικοῦ τῆς ἡμέρας ἀπό τήν ἐκπαιδευτικό τοῦ 2ου Δημοτικοῦ Σχολείου Γουμένισσας κυρία Γαρυφαλλιά Πέτσου.

Παραβρέθηκαν ὁ Ἀντιπρόεδρος τῆς Βουλῆς κ. Γεώργιος Γεωργαντάς καί ὁ βουλευτής κ. Πέτρος Παππάς, ὁ Ἀντιπεριφερειάρχης Κιλκίς κ. Ἀνδρέας Βεργίδης, ὁ Δήμαρχος Κιλκίς κ. Δημήτριος Κυριακίδης, ὁ Πρόεδρος τῆς ΔΕ Γουμένισσας κ. Ἀστέριος Τάτσης, ὁ Ἁντιδήμαρχος κ. Ἀθανάσιος Τζοῦρτζος, ἐν μέσῳ Δημοτικῶν Συμβούλων, ὁ Διοικητής τῆς 33ης Μ/Κ Ταξιαρχίας Ταξίαρχος κ. Θεόδωρς Ἐλευθεριάδης, ὁ Ἀστυνομικός Διευθυντής Κιλκίς κ. Δημήτριος Μικρός, ἐν μέσῳ Ἀξιωματικῶν τῆς Ταξιαρχίας.

Ἡ ἐπιμνημόσυνη Δέηση καί ἡ κατάθεση στεφάνων στό Ἡρῶο Μακεδονομάχων, ὅπως καί ἡ παρέλαση σχολικῶν μονάδων καί ἔνστολων στελεχῶν τῶν Πολιτιστικῶν Συλλόγων συμπλήρωσε τίς ἐπετειακές διοργανώσεις.

κηρυγματική διδαχή καί ὁμιλητικές ὑπομνήσεις

Στό κηρυγμά μας ἐπισημάναμε τήν ἁπλότητα καί τήν περιεκτικότητα τῆς τελουμένης θείας Λειτουργίας, πού τό τυπικό της παρουσιάζει μιά “δημοσιότητα” ἐνώπιον τῶν λειτουργουμένων.

Οἱ Εὐχές ἐκφωνοῦνται εἰς ἐπήκοον ὅλων, ὁπότε οἱ μετέχοντες ἐπακροῶνται διαρκῶς τίς ἐπικλήσεις τοῦ Ἁγίου Πνεύμνατος στό νοῦ καί τήν καρδιά τῶν ἀνθρώπων.

Προκαλεῖται ἀναλογικά μιά αἴσθηση γιά τή φλόγα τῆς πίστεως καί τή διάθεση τῆς μαρτυρίας τοῦ Κυρίου μας ἀπό τούς πρώτους χριστιανούς, ἀπό τήν “ἱστορική προφυλακή” τῆς μετέπειτα ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας (πού κι αὐτή ἀναμετρήθηκε μέ τόσους ἱστορικούς πειρασμούς).

Ἡ Ἐκκλησία μας ―τονίσαμε― ὀνομάζεται καί εἶναι ἀποστολική. Μεγάλο προνόμοιο γιά τήν πατρίδα μας! Ἔχει ρίζες ἀποστολικές (κατ᾽ οὐσίαν μυστηριακά καί ἁγιοπνευματικά, ἀλλά καί ἱστορικά).

Ὁ λαός μας εἶναι τό σῶμά Της καί ταυτίστηκε μέ τό λαό, θυσιάστηκε γιά τό λαό, ἔχει γιά αἰῶνες αἰώνων ἐνσωματωμένους τούς χριστιανούς τῆς Ὀρθοδοξίας. Μᾶς ἀφήνει κατανυγμένους ἡ αἴσθηση τῆς πρώτης (ἄν καί ὄχι ἀποκλειστικῆς) γλωσσικῆς διατύπωσης καί διατήρησης τόσων λειτουργικῶν κειμένων καί προπαντός τόσων λειτουργικῶν τύπων.

Ἡ διαρκής ποιμαντική καί ὀργανωτική παρουσία τῆς Ἐκκλησίας στήν ἱστορική μας διάρκεια δείχνει τήν ἀντοχή καί τήν ἀξία τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας ταυτότητας, σέ σύγκριση μέ τή νεότερη ἑλλαδική κρατική μας ὀργάνωση καί μέ τίς νεότερες ὑποτροπίες.

Σέ ἀντίπραξη πρός τό ἦθος τῶν ἀνθρώπων τῆς τιμώμενης ἐπετείου καί πρός τήν ἑλληνορθόδοξη διαχρονία, ὑπῆρξαν ―στίς μεταπολιτευτικές δεκαετίες― ἀποφάσεις ἀπορριπτικές τῆς Ἐκκλησίας, τῶν πρακτικῶν της καί τοῦ γλωσσικοῦ μας πλούτου στίς συνειδήσεις τῶν νεοελλήνων, πού οἱ ἴδιοι οἱ πολιτικοί μας σχεδιαστές ὁμολόγησαν ἐκ τῶν ὑστέρων τήν ἀποτυχία τους.

Ὁ Ράλλης (πού κατήργησε οὐσιαστικά τήν ἑλληνική γλωσσική παιδεία τῆς ἱστορικῆς διαχρονίας) τό ὁμολόγησε πώς “Τό μετάνιωσα, ἀλλά εἶναι πολύ ἀργά”.

Καί ὁ Γεννηματάς ὡς ὑπουργός Ὑγείας (πού κατάργησε τήν ἐθελοντική προσφορά στά νοσοκομεῖα), ὅταν ἀρρώστησε ὁ ἴδιος καί διαπίστωσε πώς μόνο ὁ ἐνθουσιασμός τῶν ἐθελοντριῶν θά τοῦ συμπαραστεκόταν ὑπέρ τά ἐργγασιακά ὡράρια, ἔλεγε στό μακαριστόἈρχιεπίσκοπο Σεραφείμ: “Τό μεγαλύτερό μου σφάλμα ἦταν πού ἔδιωξα τίς ἀφιερωμένες γυναῖκες ἀπό τά νοσοκομεῖα”.

Χωρίς φυσικά νά παραθεωροῦμε καί τήν ὁλοκάρδια καί ἐξαντλητική προσφορά τῶν ἰατρῶν καί τῶν νοσηλευτῶν.

Σήμερα ἀνά τό ἐξωτερικό διδάσκονται τήν ἀρχαία ἑλληνική, κι ἐμεῖς ἐδῶ στήν Ἑλλάδα ἀπορρίψαμε τή βαθμιδωτή της κατανόηση. Χθές μίλησα μέ Πανεπιστημιακό πού εἶναι κληρικός στήν περιοχή τῆς Ἀμπχαζίας καί μεταξύ ἄλλων μοῦ εἶπε πώς διδάσκει τά ἀρχαῖα ἑλληνικά! Οἱ ξένοι ἐκδιδάσκονται, κι ἐμεῖς τά παραμερίσαμε.

Ἡ σημερινή κοινωνική καί ἐκπαιδευτική κατάσταση “ἐπιβεβαιώνει” πώς ἡ κρατική συστηματική ἀποδόμηση στή γλώσσα, στήν οἰκογένεια καί στήν πίστη δέν προέκτυψε ἀπό ἀνάγκες τοῦ λαοῦ, ἀλλά ἀπό ἐντολές πολεμίων τοῦ Ἑλληνισμοῦ.

Νά πιστέψουμε ἄραγε αὐτά πού εἶχαν γραφεῖ, πρίν καί μετά τή μεταπολίτευση, γιά τόν Κίσσιγκερ πώς οἱ Ἕλληνες εἴμαστε δυσοικονόμητος λαός γιά τά μεγάλα συμφέροντα καί τίς διεθνικές πολιτικές, ὁπότε ἔπρεπε νά μᾶς χτυπήσουν στή γλώσσα, στήν οἰκογένεια καί στή θρησκεία.

Καί ἡ μέν Ἐκκλησία ἔζησε καί θά συνεχίσει νά ζεῖ ἐπί αἰῶνες καί στούς αἰῶνες ἐν Χριστῷ. Ὅμως ὁ λαός μας κατευθύνεται μεθοδικά σέ πρακτικές γλωσσικοῦ ἀφανισμοῦ, οἰκογενειακῆς ἀποδόμησης καί ἐκκλησιαστικῆς καταφρόνησης.

Οἱ ἐπετειακοί ἑορτασμοί γεγονότων, πρίν ἀπό τέσσερις (4) μόλις γενιές, ὅπως καί οἱ ἄλλες ἐπετειακές διοργανώσεις πέρυσι καί προπέρυσι, πρέπει νά μᾶς ἀφυπνίσουν νά ξαναβροῦμε τίς ρίζες μας, γιά νά μποροῦμε νά πετάξουμε γερά κλαδιά καί δυνατούς καρπούς στή σύγχρονη ἐποχη πού τόσο γρήγορα μεταβολίζει καί μεταβολίζεται καί ἀπανθρωποποιεῖται.

†Ὁ Γουμενίσσης, Ἀξιουπόλεως & Πολυκάστρου Δημήτριος

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ