Κανένα παράπονο από τους παρόντες, προβληματισμός για το μέλλον

Οι παίκτες της Εθνικής τα έδωσαν όλα όμως με ελάχιστο επιθετικό ταλέντο δεν γίνονται υπερβάσεις. Γράφει ο Κώστας Κεφαλογιάννης.

Αφού χειροκροτήσουμε τους παίκτες της Εθνικής Ελλάδος για την υπερπροσπάθεια σε όλα τα παιχνίδια στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Γαλλίας και όταν αφήσουμε πίσω τα εθνικοπατριωτικά και παρηγορητικά κλισέ της περίστασης, πιστεύω μπορούμε όλοι να παραδεχτούμε ότι αυτή ήταν μια ομάδα με ελάχιστο επιθετικό ταλέντο, που απέδωσε ωραίο μπάσκετ μονάχα για ένα δεκάλεπτο κόντρα στους Αυστραλούς.

Και μετά να προβληματιστούμε για τους λόγους που η παραγωγική διαδικασία της ελληνικής καλαθοσφαίρισης, χωλαίνει αισθητά, με αποτέλεσμα να μένουμε χωρίς εναλλακτικές λύσεις και σταθερά πίσω από τις μπασκετικές εξελίξεις. Ο 28χρονος, συμπαθέστατος και πολύ καλός παίκτης, αλλά γυρολόγος της Α1 και χωρίς εμπειρία στο υψηλότερο επίπεδο. Βασίλης Τολιόπουλος είναι ο καλύτερος σουτέρ στο σημερινό γκρουπ. Μαγκιά του, αλλά και ενδεικτικό στοιχεία της ένδειας επιθετικού χαρίσματος της ομάδας.
Το παράθυρο του Γιάννη σιγά - σιγά κλείνει και ο κίνδυνος να εξαντληθεί η καλή τύχη που έφερε τέτοιον υπερπαίκτη στον δρόμο μας, δίχως να καταγράψουμε κάποια μεγάλη διάκριση, ολοένα και μεγαλώνει. Επειδή δεν έχουμε καταφέρει τόσα χρόνια να στήσουμε ένα καλό μπασκετικό πρόγραμμα, γύρω του.

Η σημερινή Γερμανία είναι τα παιδιά του Νοβίτσκι.

Όπως η Ελλάδα των Διαμαντίδη – Σπανούλη – Παπαλουκά κ.λπ. ήταν τα παιδιά του Γκάλη.

Τα παιδιά του Γιάννη που είναι; Έρχονται ή χάθηκαν στο δρόμο;

Ταλέντα όπως ο Λευτέρης Μαντζούκας και ο Αλέξανδρος Σαμοντούροφ δεν παίζουν, μένουν στάσιμοι, αν δεν χειροτερεύουν κιόλας.

Οι όποιες επιτυχίες στις μικρές Εθνικές δεν εγγυόνται τίποτα – ο Χαραλαμπόπουλος και ο Παπαγιάννης σάρωναν τα μετάλλια στις μικρές ηλικίες και τώρα είναι -στην καλύτερη – ρολίστες στην Εθνική Ανδρών, ενώ μπασκετικά επίσης μοιάζουν να χειροτερεύουν.

Νιώθω ότι ολόκληρη η κατεύθυνση του αθλήματος στην χώρα είναι λανθασμένη, κολλημένη σε πρότυπα του παρελθόντος και το περιβόητο “σκεπτόμενο μπάσκετ” που έχει ξεπεραστεί από τις περιστάσεις. Τον Γιάννη δεν τον αξιοποιείς με σκεπτόμενο μπάσκετ. Τον αξιοποιείς με σουτέρ, ταχύτητα, ανοιχτό γήπεδο, φουλ ενέργεια και ένταση. Με μπάσκετ υψηλών οκτανίων.

Το οποίο και δεν μπορούμε (προφανώς) αλλά δείχνουμε ότι δεν θέλουμε και να παίξουμε -ο Ιτούδης που το προσπάθησε έφυγε περίπου ως αποτυχημένος.
Ο Βασίλης Σπανούλης πάντως, μοιάζει η σωστή επιλογή για τον πάγκο της Εθνικής, για μια σειρά από λόγους. Και ουδένα παράπονο από όσους πήγαν στη Γαλλία δικαιούμαστε να έχουμε.

Αλλά ο προβληματισμός επιβάλλεται. Εκτός αν μας αρκεί το πατ – πατ στην πλάτη και η -διόλου αμελητεά - θέση στην οχτάδα των Ολυμπιακών Αγώνων μας σπρώξει να βάλουμε και πάλι το κεφάλι στην άμμο.

* από το sdna.gr