Μητροπολίτης Γουμενίσσης; Ιδιαιτέρως προσεύχομαι για τις ψυχές των βιαίως αρπαγέντων της τραγωδίας των Τεμπών από την παρούσα ζωή

Στο θέμα της Τραγωδίας των Τεμπών αναφέρθηκε ο Μητροπολίτης Γουμένισσας Δημήτριος

Χαιρετισμός στους συγκεντρωθέντες για την ανείπωτη τραγωδία

Πολύτιμοι αδελφοί μου, παιδιά της Παναγίας μας,

σας επαινώ για την σημερινή ενεργό παρουσία σας σε μια πανελλαδικά συλλογική πρωτοβουλία και πρωτοφανή καθολική διαμαρτυρία σε όλη την Ελλάδα και στην ομογένεια, γι᾽ αυτήν «τη μαύρη επέτειο μιας ανείπωτης τραγωδίας» και «αυτού του εθνικού πένθους».

Αναρρωννύων, δεν κατέστη δυνατόν να παραβρεθώ ανάμεσά σας. Αλλά και πάλι βρίσκομαι “παρών” με όλη μου την καρδιά.

Σήμερα είμαστε όλοι «ομοθυμαδόν επί το αυτό» (Πραξ. β΄, 1). Όχι για επιστρατεύσεις εντυπώσεων. Αλλά για να μοιραστούμε άλλη μια από τις τραγικές και φρικτές οδύνες που μας καταματώνουν σαν λαό, σαν πατρίδα, σαν κοινωνία, σαν πολιτεία, τα τελευταία χρόνια. Ο συγκεκριμένος συλλογικός μας πόνος υπήρξε «το χειρότερο σιδηροδρομικό δυστύχημα στην Ελλάδα»! Η δική τους προσθανάτια φρίκη των κυρίως θυμάτων (μέχρι την τελευταία τους κραυγή) και η απελπισμένη τελική προσεπιβίωση των διασωθέντων και η επιδίκαση της φρίκης στους άμεσους συγγενείς και τα ερωτηματικά χωρίς ουσιώδες όφελος… δεν μας αφήνουν να ησυχάσουμε για την τραγωδία αυτή που συνέτριψε και συντρίβει καρδιές και καρδιές αυτές τις μέρες, όλους μας και προπαντός τους οικείους, τους φίλους και όλη την πατρίδα μας και τον απανταχού ελληνισμό και όχι μόνον.

Άλλη μια φρικτή κι αγιάτρευτη πληγή, που δεν γίνεται να επουλωθεί ―και πότε θα γιατρευθεί!― όσο θα προσορώμεν τους ανθρώπους μας, τα παιδιά και τις θυγατέρες μας, “θύματα σε καταφρόνηση”, “παροράματα στην αφάνεια”.

Πρώτα οι γονείς, οι μανάδες και οι πατεράδες που έχασαν τα παιδιά τους και τα αναζητούν· αναζητούν “να βρούν την ψυχή τους”. Αναζητούν να πληροφορηθούν την αλήθεια, για να τους απελευθερώσει εν τινι μέτρω.

Κι ύστερα όλοι εμείς, ο υπόλοιπος κόσμος που τρέμει, για μιάν ενδεχόμενη άλλη αδυσώπητη φρίκη πίσω από ένα περίεργο πέπλο.

Ποιος “επιθετικός καρκίνος ανθρώπινης ευθύνης” ―σίγουρα αθέλητα― πάντως σάρωσε ανελέητα 57 ανθρώπους, “παραστόχευσε” τόσους άλλους σοκαρισμένους τραυματίες, βασανίζει μέχρι τώρα κατάβαθα τους οικογενείς, προξενεί έλκος αγωνίας σε όλη την κοινωνία;

Το να μάθουμε “το γονιδίωμα της ανελέητης εκείνης οργής”, δεν θα φέρει πίσω στην επιβίωση τους ανθρώπους μας· όμως, θα σταματήσει την “αιμορραγία” των καταπληγιασμένων καρδιών, γονιών, συγγενών, φίλων, όπως και όλων μας, αφού όλοι είμαστε “συγγενείς” σ᾽ αυτό το ανθρώπινο γένος, που δεν ξεγλιτώνει από τόσα ατέλειωτα βάσανα, βιαιοπραγίες, πολέμους και θανάτους, όπου γης.

Όσο για μας, επί δύο χρόνια “αιμορραγούν” καρδιές και συνειδήσεις. Πότε θα πάψει κι αυτή η οδύνη;

Σαν χριστιανοί το πιστεύουμε ότι δεν έσβησαν τα παιδιά μας κι οι άνθρωποί μας, ότι δεν παύουν να υπάρχουν και να ζούν εν Χριστώ. Αυτός είναι η γνησιότερη και μονιμότερη ελπίδα μας, ο ζωαρχικός νεκρός που εγκαινίασε για μας την διαδρομή της κοινής ανάστασης. “Θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος”.

Αρχικά, λοιπόν, σας προτρέπω να παρακαλούμε όλοι μας με έμπονη καρδιά για την άφθαρτη ζωή των θυμάτων, για την παραμυθία και παρηγοριά των οικείων, για την βαθιά μετάνοια των υπευθύνων, για την αναθέρμανση της συλλογικής κοινωνικής ευθύνης (στην πνευματική της διάσταση).

Δεύτερον, “ο φόβος ―επί γης― φυλάει τα ερ(η)μα”· ίσως ο φόβος της καθολικής διαμαρτυρίας όπου γης από λαοθάλασσες Ρωμηών να σταθεί μια αποτελεσματική “φραγή” για άλλες αδυσώπητες καταστάσεις αφροσύνης.

Ως Επίσκοπος και πνευματικός πατέρας όλων σας προσεύχομαι ―και μάλιστα μέχρι πρόσφατα πολλές φορές αγρυπνώντας― να ξαναβρούμε και ένα άλλο δοκιμασμένο εργαλείο πνευματικής αντίστασης: την πονεμένη συλλογική προσευχή, την εκκλησιασμένη συλλογική προσευχητική δύναμη της αποτροπής των ατομικών δεινών και των κοινωνικών τραγωδιών. Ιδιαιτέρως προσεύχομαι για τις ψυχές των βιαίως αρπαγέντων της τραγωδίας των Τεμπών από την παρούσα ζωή. Ο Χριστός και η Παναγία να παρηγορούν τους οικείους των αδίκως απολεσθέντων και να απαλύνει τον δυσβάστακτο πόνο τους.

Να μας επανατροχιάσει κι εμάς όλους στον δικό Του ουρανό της τέλειας ανθρωπιάς.

† Ο Γουμενίσσης Δημή