Μητροπολίτης Βεροίας: : «Δεῦτε οὖν φιλέορτοι πάντες εὐ­φραν­θῶμεν, τῆς προσκαίρου εὐ­φρο­σύνης τήν κρείττονα καί τελε­ω­τέραν, Μηνᾶ τοῦ ἀθλη­τοῦ τήν μνήμην τελοῦντες»

Την Πέμπτη 10 Νοεμβρίου το απόγευμα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον Πανηγυρικό Εσπερινό και κήρυξε τον θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό του Αγίου Μηνά Ναούσης.

Στο τέλος του Πανηγυρικού Εσπερινού, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων, χειροθέτησε Αναγνώστη τον κ. Γεώργιο Μώκιο, ο οποίος διακονεί στην ενορία.

Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Δεῦτε οὖν φιλέορτοι πάντες εὐ­φραν­θῶμεν, τῆς προσκαίρου εὐ­φρο­σύνης τήν κρείττονα καί τελε­ω­τέραν, Μηνᾶ τοῦ ἀθλη­τοῦ τήν μνήμην τελοῦντες»

Μέτοχοι τῆς εὐφροσύνης τῆς ση­μερινῆς πανηγύρεως μᾶς καλεῖ νά γί­νουμε ὁ ἱερός ὑμνογράφος, μιᾶς εὐφρο­σύ­νης ὅμως πού δέν πρόσ­καιρη καί ἐφή­με­­ρη, πού δέν εἶναι περαστική καί ἐπιπό­λαιη, ἀλλά εἶναι βαθειά καί οὐσια­στι­κή, εἶναι ἀνώτερη καί τελειότερη ἀπό κάθε ἄλ­λη χαρά. Γιατί εἶναι ἡ χαρά καί εὐφρο­σύ­νη πού αἰσθάνεται ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώ­που, ὅταν ἑορτάζει καί τιμᾶ ἕναν μάρτυρα, ἡ χαρά καί ἡ εὐφροσύνη πού αἰσθάνεται ἡ ψυχή ἑνός ἀνθρώπου ὁ ὁποῖος τιμᾶ ἕναν ἅγιο, ἕναν ἐκλεκτό δοῦλο τοῦ Θεοῦ.

Ποιός εἶναι ὅμως ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο ὁ ἄνθρω­πος τιμώντας τούς ἁγίους τοῦ Θεοῦ αἰ­σθά­­νεται αὐτήν τή διαφορετική, τήν οὐ­ρά­νια εὐ­φροσύνη καί ἀγαλλίαση;

Θά μποροῦσε νά ἀναφέρει κανείς πολ­λούς λόγους· θά περι­οριστῶ ὅμως σέ δύο μόνο.

Ὁ πρῶτος εἶναι ἡ συγγένεια τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώ­που μέ τούς ἁγίους. Καί ἡ συγγέ­νεια αὐτή ὀφεί­λεται στό γεγονός ὅτι ἡ ψυχή μας εἶ­ναι πνοή Θεοῦ, εἶναι δημιουρ­γημένη κατ’ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καί διαθέτει ὅλες τίς προ­ϋ­ποθέσεις πού χρειάζονται γιά νά φθά­σει στήν ὁμοίωση μέ τόν Θεό, ἐκεῖ δηλαδή ὅπου ἔφθασαν μέ τόν ἀγώνα, μέ τήν προσευχή, μέ τήν ἄσκηση ἤ μέ τό μαρ­τύριο καί οἱ ἅγιοι τούς ὁποίους τιμᾶ ἡ Ἐκκλη­σία μας, ἐκεῖ πού ἔφθασε καί ὁ ἑορ­ταζόμενος σήμερα ἅγιος ἔνδοξος μεγαλομάρ­τυς Μη­νᾶς. Γιατί πράγματι ἔφθασε ὁ ἅγιος Μη­νᾶς στήν ὁμοίωση μέ τόν Θεό, καί ἔφθασε ἀφενός μέ τήν προ­σευ­χή καί τήν ἄσκηση καί ἀφετέ­ρου μέ τό μαρτύριο τῆς ἴδιας του τῆς ζωῆς.

Ἐπειδή δέν μποροῦσε ὁ ἅγιος Μη­νᾶς νά ἀντέξει νά βλέπει νά τιμῶ­νται καί νά λατρεύο­νται τά εἴδω­λα, ἐγκατέλειψε τά πάντα καί ἀνέ­βηκε σέ ἕνα βουνό, ὅπου ζοῦσε κα­θαί­ρο­ντας τήν ψυχή του μέ τήν προσευχή καί τή νηστεία. Καί ὅταν αἰσθάνθηκε προετοι­μα­σμένος γιά νά ὁμολογήσει τόν Χριστό καί νά ἐλέγξει τούς ἀνθρώπους γιά τήν πί­στη τους στούς ψεύτικους θεούς τῶν εἰ­δώλων, τότε κατέβηκε ἀπό τό βουνό, ὅπου ἀσκήτευε, καί ὁμο­λόγησε μέ θάρρος τόν Χρι­στό, μέ συνέπεια νά συλληφθεῖ καί νά ὑπο­­μείνει μετά ἀπό πολλά βασανι­στήρια τό μαρτύριο. Ἔτσι ἔφθα­σε στόν Θεό, ἐπέτυχε δηλαδή τόν στό­χο τῆς ζωῆς του, ὁ ὁποῖος εἶναι κοινός στόχος τῆς ζωῆς ὅλων τῶν ἀνθρώπων, καί ἑπομένως καί τῆς δικῆς μας ζωῆς.

Ἡ δεύτερη σχέση πού ἔχουμε μέ τούς ἁγίους εἶναι ὁ κοινός μας ἀγώ­­νας ἐνα­ντίον τοῦ ἀντιδίκου τῆς ψυχῆς μας, ἐνα­ντίον τοῦ πα­λαιοῦ ἀνθρώπου πού φέρει ὁ κα­θέ­νας μας μέσα του, ἐναντίον τοῦ σαρ­κι­κοῦ νόμου πού ὑπάρχει στό εἶναι μας καί ἀντιστρατεύεται τήν ἀγαθή προσπά­θειά μας. Ἡ διαφορά μας μέ τούς ἁγίους εἶναι ὅτι αὐτοί ἐπέτυχαν ἤδη τόν στόχο τους, νέκρωσαν τόν παλαιό ἄνθρωπο, νίκησαν τόν ἀντίδικο, κα­τόρθω­σαν νά καθάρουν τήν ψυχή τους καί τόλ­μη­σαν νά ὁμολο­γή­σουν μέ θάρρος τήν πίστη τους στόν Χρι­στό, ἐνῶ ἐμεῖς συνεχίζου­με νά ἀγω­νιζόμεθα.

Προκειμένου, λοιπόν, νά μᾶς ἐνι­σχύσει σέ αὐτόν τόν ἀγώνα ἡ Ἐκ­κλησία μας προβάλλει τήν ἐπι­τυ­χία τῶν ἁγίων μας καί τούς τιμᾶ ἑορτάζοντας τή μνήμη τους. Γι᾽ αὐτό καί ἡ ἑορτή τῶν ἁγίων γεμίζει μέ οὐράνια χαρά ἐμᾶς πού τήν ἑορ­τάζουμε, μέ χα­ρά ἀνάλογη μέ αὐτήν πού αἰσθανόμεθα, ὅταν κά­ποιο προσφιλές μας πρόσωπο ἐπι­τυγ­χά­νει ἕναν στόχο τῆς ζωῆς του, καί ἀκό­μη μεγαλύτερη. Γιατί ἡ ἐπιτυ­χία τους δέν εἶναι προσωρινή ἀλλά αἰώνια.

Ὑπάρχει ὅμως καί ἕνας ἀκόμη λό­γος γιά τόν ὁποῖο αἰσθανόμεθα χα­ρά καί εὐφροσύνη πνευματική ἑορ­τά­ζο­ντας καί τιμώντας τούς ἁγί­ους. Καί αὐτός εἶναι γιατί τήν χαρά μᾶς τήν προσφέρουν οἱ ἴδιοι οἱ ἅγιοι. Ὅπως, ὅταν ἐπισκεπτό­μεθα τό σπίτι ἑνός συνανθρώπου μας πού ἑορτάζει, συνηθί­ζε­ται νά μᾶς προσφέρουν κάτι ὡς ἀντα­πό­δοση τῆς ἐπισκέψεώς μας καί τῆς τιμῆς πού τούς κάναμε, τό ἴδιο συμβαίνει καί ὅταν ἐπισκεπτόμεθα τόν οἶκο τοῦ ἑορ­τά­ζοντος ἁγίου, στόν ναό του.

Ἐμεῖς ἐρχό­μεθα προσ­φέρο­ντάς του τά δῶρα μας, τό κερί πού ἀνάβουμε στήν εἰκόνα του ἤ τό πρόσφορο πού φέρνουμε γιά τή θεία Λει­τουργία, καί ἀκόμη τήν τι­μητική προσκύ­νη­ση τῆς εἰκό­νος ἤ τῶν ἱερῶν του λειψά­νων καί πάνω ἀπό ὅλα τήν ἀγάπη καί τόν σεβα­σμό πρός τό πρόσωπό του, καί ἐκεῖ­νος μᾶς ἀνταποδίδει τήν τιμή καί τήν ἀγάπη προσφέροντάς μας ὄχι κάτι ὑλικό καί ἐπί­γειο, ὄχι κάτι κοσμικό καί προσωρινό, ἀλ­λά κάτι ἄυλο καί θεῖο, κάτι διαρκές καί ἀνε­­κτίμητο. Μᾶς προσφέρει τή θεία χαρά, ἡ ὁποία, ὅπως λέγει καί ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, δέν εἶναι ἐκ τοῦ κόσμου τούτου, καί γι’ αὐτό «οὐδείς αἴρει ἀφ’ ὑμῶν».

Αὐτή ἡ χαρά καί τήν εὐφρο­σύνη, τήν ὁποία πι­στεύω ὅτι αἰσθαν­θή­κα­με ὅλοι, τιμώντας ἐδῶ στόν ναό του τή μνήμη τοῦ ἁγίου μεγαλομάρτυρος Μηνᾶ, ἄς μᾶς συνοδεύει ὄχι μόνο σήμερα ἀλλά καί σέ ὅλη μας τή ζωή, κυ­ρίως ὅμως ἄς μᾶς παρακινεῖ νά ἀγωνι­ζόμεθα γιά νά φθάσουμε καί ἐμεῖς στόν κοινό μας προορισμό, στή βα­σιλεία τῶν οὐρανῶν.

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ