Νίκος Παρούτογλου: Η Ιστορία του Πόντου είναι ένας διαρκής αγώνας

Στην εκδήλωση που έγινε στην Αριδαία από τους Ποντιακούς Συλλόγους μίλησε ο Δήμαρχος Αλμωπίας.

Ο Νίκος Παρούτογλου ως Πόντιος 2ης γενιάς αναφέρθηκε με συγκίνηση στα γεγονότα της εποχής αλλά και ανέλυσε τον όρο Γενοκτονία ενώ τόνισε πως η ιστορία των Ελλήνων του Πόντου είναι ένας διαρκής αγώνας επιβίωσης

Εκλεκτοί παριστάμενοι.

Στέκομαι σήμερα με ιδιαίτερη συγκίνηση μπροστά σας, σε μια ημέρα ιστορικού βάρους, μνήμης, πόνου και θλίψης.

Ταυτόχρονα όμως και μέρα που δείχνει στο έθνος μας, τον δρόμο του χρέους.

Σήμερα βρισκόμαστε εδώ ,για να μνημονεύσουμε τα θύματα της τακτικής του αφανισμού, της διαφορετικότητας στον πολιτισμό, στην ιδεολογία, στην θρησκεία.

Βρισκόμαστε εδώ για να αποδώσουμε ελάχιστο φόρο τιμής και χρέους, σε αυτούς που έδωσαν ανυπολόγιστα υψηλό φόρο αίματος, για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία.

Αισθάνομαι ένα περίεργο προσωπικό συναίσθημα, αφού είμαι Πόντιος δεύτερης γενιάς.

Ένα συναίσθημα εσωτερικής αναζήτησης, που απροσδιόριστα με οδηγεί στις μνήμες εκείνης της περιόδου.

Εκατόν δέκα χρόνια έχουν περάσει , από την ημέρα που τέθηκε σε εφαρμογή το σχέδιο για την εξόντωση των Ελλήνων του πόντου, σε μια ατελείωτη πορεία θανάτου, σε ένα " Άουσβιτς εν ροή" όπως χαρακτηριστικά έλεγαν ιστορικοί.

Μέχρι το 1923 η γη του πόντου είχε γίνει θέατρο μιας θηριωδίας.

818 χωριά ισοπεδώθηκαν.

1134 εκκλησίες καταστράφηκαν.

960 σχολεία γκρεμίστηκαν.

353.000 πόντιοι θανατώθηκαν.

400.000 ξεριζώθηκαν, φθάνοντας στην Ελλάδα.

Άφησαν πίσω τους έναν πολιτισμό χιλιετιών, προγονικά εδάφη, εκκλησίες, τάφους και σχολεία.

Μοναδικές αποσκευές, οι μνήμες και ο πόνος της ψυχής.

Πρόσφυγας του πόντου έλεγε:

"Το μυαλό μου πήγε να φύγει. Έσκυψα και φίλησα το χώμα . Σηκώθηκα έφυγα και πίσω δεν ξανακοίταξα. Τα δάκρυα μου στέρεψαν και η καρδιά μου μάτωσε"

"Την πατρίδα μου έχασα, έκλαψα και πόνεσα. Κλαίω και νοσταλγώ, να ξεχάσω δεν μπορώ".

Η άφιξη των προγόνων μας στις νέες πατρίδες, μόνο εύκολη δεν ήταν.

Ήταν η απαρχή μιας δύσκολης αλλά δημιουργικής πορείας για τον ποντιακό ελληνισμό.

Τα πρώτα χρόνια δυστυχώς, δεν ήταν τα πιο ευχάριστα.

Η μαζική άφιξη χιλιάδων προσφύγων, προκάλεσε ισχυρό σοκ, με αποτέλεσμα να αντιμετωπιστεί με δυσπιστία.

Αμφισβητείται η ίδια η ελληνικότητα .

Παρά τις μεγάλες δυσκολίες οι πόντιοι με την εργατικότητα, την θέληση και την δύναμη της ψυχής, κατάφεραν να ενσωματωθούν στην ελληνική κοινωνία, συμβάλλοντας τα μέγιστα στην προοπτική της Ελλάδας.

Στα τέλη του 1922 η οικονομία της χώρας ήταν διαλυμένη.

10 χρόνια μετά είχαν αλλάξει τα πάντα.

Η καλλιεργήσιμη γη αυξήθηκε.

Το αγροτικό εισόδημα πολλαπλασιάστηκε.

Αναπτύχθηκαν νέοι κλάδοι.

Η τεράστια συμβολή των προσφύγων, ήταν πραγματικότητα.

Επιστήμονες, διανοούμενοι, άνθρωποι από τον πόντο λάμπρυναν τον πνευματικό κόσμο της χώρας.

Η Ελλάδα με την αρωγή των ποντίων, άνοιξε τους ορίζοντές της.

Κυρίες και κύριοι.

Γενοκτονία σημαίνει μεθοδευμένη εξολόθρευση, ολική ή μερική ,μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας.

Πρόκειται για ένα πρωτογενές έγκλημα, το οποίο δεν έχει συνάρτηση με πολεμικές συγκρούσεις.

Ο γενοκτόνος, σε εξοντώνει για κάτι που είσαι.

Στην περίπτωση του πόντου εξοντώθηκαν, επειδή ήταν Έλληνες και χριστιανοί.

Ενώ όμως αναγνωρίστηκαν παγκόσμια άλλες γενοκτονίες, η αναγνώριση της γενοκτονίας των ποντίων άργησε δραματικά.

70 χρόνια μετά.

Η βουλή των Ελλήνων με ομόφωνη απόφαση, η οποία έγινε νόμος του κράτους το 1994,καθιέρωσε την 19η Μαΐου ημέρα εθνικής μνήμης στον μικρασιατικό πόντο.

Αυτή η αναγνώριση δικαίωσε ηθικά τον ποντιακό ελληνισμό, συνδέοντας τον σύγχρονο ελληνισμό με την ιστορική του μνήμη.

Θα μου επιτρέψετε στο σημείο αυτό να μνημονεύσω έναν Πόντιο πρωτεργάτη της αναγνώρισης, τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη.

Έφυγε πρόσφατα από την ζωή, παίρνοντας μαζί του ιδέες, φιλοσοφίες, αγώνες αλλά κυρίως μια αξιοζήλευτη ποντιακή κουλτούρα που θα μας εμπνέει.

Φίλες και φίλοι…

Η ιστορία του ποντιακού ελληνισμού, είναι πρωτίστως ιστορία επιβίωσης, αντοχής και διάκρισης.

Είναι ιστορία προσφοράς και ευθύνης.

Παράλληλα είναι ιστορία τόλμης και εθνικής ομοψυχίας, απέναντι σε κινδύνους και προκλήσεις.

Αυτό είναι και το σύγχρονο νόημα της γενοκτονίας των ποντίων.

Ένα νόημα ανεξίτηλο στην ιστορική διαδρομή του μέλλοντος.

Η 19η Μαΐου παραμένει στη συλλογική μας μνήμη ως μέρα που διαπράχθηκαν τα φριχτότερα εγκλήματα του προηγούμενου αιώνα.

Παραμένει ως έγκλημα, για το οποίο ακόμα δεν έχει αποδοθεί δικαιοσύνη.

Η παγκόσμια κοινότητα οφείλει εδώ και τώρα να αναγνωρίσει και να διεθνοποιήσει επίσημα την γενοκτονία των Ελλήνων του πόντου.

Είναι υποχρέωσή μας να συμβάλουμε μεθοδικά με συνέπεια σε αυτόν τον στόχο.

Το οφείλουμε στις αρχές μας, τις αξίες μας, αλλά κυρίως σε όλο τον περήφανο ποντιακό ελληνισμό.

Σας ευχαριστώ.