Ο Γιάννης Μιχαηλίδης στο SPORT24: "Θέλεις να φέρεις Χ για να μου κόψεις τη χαρά, όμως δεν μπορείς να μου την κόψεις, τι να κάνουμε;"

Ο χαμός του πατέρα του, ο όρκος που του είχε δώσει, τα λόγια του Ιβάν Σαββίδης κι όσα είπε στους παίκτες του ΠΑΟΚ μετά την κατάκτηση του πιο συναρπαστικού πρωταθλήματος όλων των εποχών. Ο δύσκολος δρόμος που επέλεξε να ακολουθήσει, ο σοβαρός τραυματισμός του το 2022 κι ο δανεισμός στη Φαμαλικάο που δεν δέχθηκε. Η στιχομυθία του με τον διαιτητή που τον απέβαλε κι όσα του επέστρεψε ο Θεός την περασμένη Κυριακή. Ο Γιάννης Μιχαηλίδης μίλησε για όλα στον Σάββα Τζιομπάνογλου και το SPORT24.

Η φωνή του βραχνιασμένη από τους πανηγυρισμούς, όμως το χαμόγελο δεν λέει να φύγει από το πρόσωπό του.

Περπατά στην παραλία της Θεσσαλονίκης κι οι οδηγοί από τα αυτοκίνητα τού φωνάζουν:

"Γεια σου ρε Γιάνναρε, Πρωταθλητή" - άνθρωποι κάθε ηλικίας τον σταματούν και τον αγκαλιάζουν.

Ένας κύριος τού ζητά να βγουν φωτογραφία. "Τι σου έκανε αυτός ο …%$# ο διαιτητής" του λέει, κι αυτός τον ευχαριστεί με αμηχανία.

Ο Γιάννης Μιχαηλίδης ήταν αναμφίβολα ένα από τα πρόσωπα του αγώνα με τον Άρη στο Κλ. Βικελίδης που έστεψε τον ΠΑΟΚ πρωταθλητή.

"Να ξέρεις δεν μπορώ να μιλήσω. Έχει κλείσει ο λαιμός μου", λέει όταν συναντιόμαστε, όταν όμως ξεκινά να περιγράφει όσα έζησε στη διάρκεια της φετινής σεζόν κι όσα βιώνει ακόμη δεν μπορεί να σταματήσει.

Ο λόγος του χειμαρρώδης. Μιλά για τον χαμό του πατέρα του σε ηλικία μόλις 53 ετών, τη στήριξη που του πρόσφερε η δεύτερη οικογένειά του, ο ΠΑΟΚ, τον όρκο που είχε δώσει για να κερδίσει το πρωτάθλημα μια ημέρα που για αυτόν ήταν ημέρα πένθους.

Αποκαλύπτει όσα του έχει πει προσωπικά ο Ιβάν Σαββίδης κι όσα ο πρόεδρος του Δικεφάλου είπε στην ομάδα μετά την κατάκτηση του πιο συναρπαστικού πρωταθλήματος όλων των εποχών.

Μιλά για τον δύσκολο δρόμο που επέλεξε να ακολουθήσει και που τον έχει φέρει μέχρι εδώ.

Τον σοβαρό τραυματισμό του την άνοιξη του 2022 και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε για να τον ξεπεράσει.

Τον δανεισμό στη Φαμαλικάο που δεν δέχθηκε. Για όσα στερήθηκε μέχρι τώρα κι ο Θεός όπως λέει του τα επέστρεψε πολλαπλάσια την περασμένη Κυριακή.

Περιγράφει τους διαλόγους του με τον Όρελ Γκρίνφελντ, τον διαιτητή του ντέρμπι με τον Άρη που τον απέβαλε, όσα πέρασαν από το μυαλό του στη διαδρομή μέχρι τα αποδυτήρια, αφήνοντας πίσω τους υπόλοιπους 10 συμπαίκτες του και το απίστευτο πανηγύρι μετά το σφύριγμα της λήξης.

Συνέντευξη στον Σάββα Τζιομπάνογλου

Τον Ραζβάν Λουτσέσκου – κι όσα είπε στη συνέντευξη του στο SPORT24 και τον Παντελή Διαμαντόπουλο- , τον Αντρέ Βιεϊρίνια και τους υπόλοιπους ηγέτες του Δικεφάλου, ανακηρύσσει μετά από πολύ σκέψη τον MVP της φετινής χρονιάς και ξεδιπλώνοντας το φιλμ της φετινής ιστορικής σεζόν εξηγεί τι είναι για αυτόν ο ΠΑΟΚ.

Κυρίες και κύριοι ο Γιάννης Μιχαηλίδης uncut...

"Τον μπαμπά μου τον έχασα σε ηλικία 53 χρόνων. Δεν είχε αρρωστήσει ποτέ στη ζωή του.

Ήταν στην εντατική σε κώμα στην αρχή, ωστόσο αργότερα επανήλθε. Πήραμε κι εμείς κάποιες ελπίδες.

Ο γιατρός μάς έλεγε ότι ήταν δύσκολα κι έτσι αποδείχθηκε. Μάλιστα, τον τελευταίο καιρό τα είχε παρατήσει.

Προσπάθησα να μην επηρεαστώ. Να παραμείνω όπως είμαι πάντα επαγγελματίας, αλλά ήταν δύσκολο. Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που βιώνω κάτι τέτοιο.

Δεν είχα μέχρι τώρα χάσει κανένα δικό μου άνθρωπο, ούτε παππούδες, ούτε τίποτα. Ήταν για μένα πρωτόγνωρο και δύσκολο να το διαχειριστώ.

Να είμαι συγκεντρωμένος στην προπόνηση. Σίγουρα μέσα στην ημέρα τα κατάφερνα, αλλά τα βράδια ήταν δύσκολα. Δεν μπορείς να κοιμηθείς. Ξαπλώνεις και σου έρχονται αναμνήσεις και πολλά.

Πιστεύω ότι το διαχειρίστηκα σωστά και το αντιλήφθηκαν όλοι και μέσα στην ομάδα που με βοήθησαν πολύ.

Μίλησα και με τον πρόεδρο από την πρώτη ημέρα που ο μπαμπάς μου μπήκε στο νοσοκομείο.

Ο Ιβάν Σαββίδης ήταν δίπλα μου από την πρώτη στιγμή

Να με βοηθήσει σε ό,τι χρειάζομαι, να έχουμε ενημέρωση για ό,τι συμβαίνει. Από μένα ένα πολύ μεγάλο respect και τον ευχαριστώ και δημόσια.

Έχουμε μιλήσει πολλές φορές και τον έχω ευχαριστήσει προσωπικά. Μιλήσαμε και το Σάββατο πριν από το παιχνίδι.

Του είπα ότι πήγα την Πέμπτη στον μπαμπά, στο μνήμα και ότι του υποσχέθηκα ότι θα του φέρω το πρωτάθλημα, γιατί φέτος είναι η χρονιά του

Υποσχέθηκα και στον πρόεδρο ότι θα το πάρουμε το πρωτάθλημα. Όσο ήταν σημαντικό για μας να το κατακτήσουμε, άλλο τόσο σημαντικό ήταν και για τον πρόεδρο και ίσως και παραπάνω.

Ώρες, ώρες κι όταν συμβαίνουν κάποια πράγματα νιώθω ότι έχω τον μπαμπά μου ακόμη δίπλα μου. Όπως το γκολ στον αγώνα με τη Λαμία, στο πρώτο μου παιχνίδι μετά από όλο αυτό.

Μαζί το βάλαμε και μαζί το σηκώσαμε, το βιώνεις και λες ότι αυτό είναι σημάδι

Ή η κάρτα στον Κουλιεράκη που άξιζε με τα χίλια να είναι αυτός που θα παίξει στο παιχνίδι με τον Άρη, γιατί έκανε μια τρομερή χρονιά.

Και παίρνει κάρτα στο 90' και το χάνει και λες ότι αυτό κάτι είναι, είναι σημάδι από το Θεό.

Αυτό μου είπε κι ο πρόεδρος. Μου είπε ότι είχε μιλήσει ο ίδιος με όλους τους παίκτες που ήταν στο όριο των καρτών και τους είχε ζητήσει να είναι προσεκτικοί γιατί όλα τα παιχνίδια είναι σημαντικά.

'Από τη στιγμή που έτυχε να δει κάρτα ο Κουλιεράκης, αυτό σημαίνει ότι ο Θεός ήθελε να το παίξεις εσύ αυτό το παιχνίδι', μου είπε

Και η μοίρα τα έφερε έτσι να πάρουμε το πρωτάθλημα σε αυτό το παιχνίδι.

Μας έλεγε και μετά το παιχνίδι, στο γεύμα, ότι ο ΠΑΟΚ είναι οικογένεια κι αυτό ισχύει και το συζητώ και με τους φίλους μου.

Πέρα από το γεγονός ότι έχουμε ένα πολύ καλό ρόστερ, με ποδοσφαιριστές που έχουν υψηλή ποιότητα με παραστάσεις και προσωπικότητα.

Όχι μόνο ο Αντρέ, ο Τάισον, αλλά και πολλά άλλα παιδιά. Το κλίμα όμως, που υπάρχει στην ομάδα είναι καθαρά οικογενειακό.

Μπορεί να είναι δύσκολο για τους έξω να το αντιληφθούν, αλλά ισχύει και στις προπονήσεις και στη συναναστροφή που είχαμε εκτός γηπέδου.

Το γέλιο, οι χαρές κι οι λύπες που περάσαμε μαζί. Είμαι χρόνια στον ΠΑΟΚ, έχουν περάσει πολλά γκρουπ ποδοσφαιριστών.

Φέτος, όπως και στην χρονιά του νταμπλ, το κλίμα στην ομάδα ήταν εξαιρετικό. Κι αυτό δεν το χάσαμε από πουθενά.

Αυτό το παιχνίδι έπρεπε να το παίξω εγώ, στα "σαράντα" του πατέρα μου, ήταν σημάδι από τον Θεό ότι έπρεπε να το παίξω και ότι έπρεπε να το πάρω

Το λέω και ανατριχιάζω. Ήταν τέτοια ημέρα που δεν γινότανε να το χάσω. Ακόμη και 3-0 να χάναμε στο ημίχρονο έπρεπε να το κερδίσουμε 4-3.

Να το χάσουμε δεν γινόταν με τίποτα... Δεν ξέρω πώς, αλλά έπρεπε να το πάρω.

Πάμε να παίξουμε το παιχνίδι στη Λαμία. Θεωρητικά μπορεί να έχεις στο μυαλό σου ότι είναι εύκολο, αλλά αν το χάσεις, έχεις χαθεί.

Γιατί έτσι όπως κυλούν τα πράγματα και σε αυτή την πολύ κρίσιμη καμπή του πρωταθλήματος αν κάνεις την στραβή χάνεσαι.

Και εμείς την κάναμε την στραβή. Σίγουρα υπήρχε μεγάλη απογοήτευση.

Δεν ήμασταν καλοί στο παιχνίδι και δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε ότι δεν εμφανιστήκαμε όπως έπρεπε και χάσαμε τόσο σημαντικούς πόντους.

Την επόμενη ημέρα μιλώντας και με τον προπονητή συνειδητοποιήσαμε κι όλοι μαζί και πιστεύω κι ο καθένας προσωπικά ότι έχουμε δυο δρόμους.

Ή θα πάρουμε τον εύκολο και θα τα παρατήσουμε ή θα πάρουμε τον δύσκολο.

Και θα προσπαθήσουμε μέχρι τέλους να το γυρίσουμε, για μας, για τις οικογένειες μας, για τον πρόεδρο και τον λαό του ΠΑΟΚ

Αποφασίσαμε και υποσχεθήκαμε ένας προς έναν να πάρουμε τον δύσκολο δρόμο.

Όλη η χρονιά ήταν ένας δύσκολος δρόμος που περάσαμε. Τα παιχνίδια ήταν πάρα πολλά και φτάσαμε τελικά εκεί που έπρεπε.

Κι έρχεται το παιχνίδι με την ΑΕΚ. Η αλήθεια είναι ότι όταν δέχεσαι γκολ και μένεις πίσω στο σκορ στο 75' και βλέπεις ότι μένεις 10 βαθμούς πίσω σού κόβονται τα πόδια.

Είμαστε και πολύ καλοί στο παιχνίδι και λες δεν γίνεται να δέχεσαι γκολ. Αυτό όμως, που μέτρησε ήταν ο χαρακτήρας που έχτισε αυτή η ομάδα και βγήκε από το 2-1 και μετά. Έβλεπες ότι κάναμε τα πάντα να το γυρίσουμε.

Καλά το συναίσθημα στο γκολ του Σάστρε δεν μπορώ να σου το περιγράψω, ήταν λες και πήραμε τέσσερα πρωταθλήματα μαζί

Κι έχω φύγει με σπριντ από τον πάγκο για να το πανηγυρίσω με τόση ταχύτητα που οι φίλοι μου με πείραζαν: "Τέτοιο σπριντ σε αγώνα δεν έχεις κάνει" μου λέγανε.

Τι να κάνω; Σαν να πήρα τέσσερα πρωταθλήματα ήταν εκείνο το γκολ.

Αυτό το παιχνίδι με την ΑΕΚ ήταν σαν μια μικρογραφία όλου του πρωταθλήματος για εμάς, όπως ήταν και το τελευταίο παιχνίδι με τον Άρη.

Και ξεκινά το παιχνίδι με τον Άρη και στα 18 δευτερόλεπτα δέχομαι κίτρινη κάρτα. Η αλήθεια είναι ότι είμαστε όλοι πολύ καλά.

Από το ζέσταμα νιώθουμε όλοι καλά και λέμε πάμε να τους φάμε

Έχω μπει στο παιχνίδι χωρίς πίεση- συνήθως δεν πιέζομαι, ούτε έχω άγχος.

Βέβαια είναι για μένα ένας ιδιαίτερος αγώνας και με την κατάσταση που επικρατεί μέσα μου, αλλά είμαι πολύ καλά στο μυαλό, πνευματικά.

Και γίνεται αυτή η φάση στα πρώτα δευτερόλεπτα που δεν πιστεύω ότι μου έβγαλε κάρτα. Κατ' αρχάς δεν έχω δει ότι μου έβγαλε κάρτα.

Γύρισα στον πάγκο και τους ρώτησα και δεν το πίστευα . Γιατί εγώ πατάω την μπάλα κι εγώ δέχομαι χτύπημα – και μέχρι σήμερα ακόμη κουτσαίνω.

Και λέω στον διαιτητή: "Τι έχεις δώσει ρε αδερφέ; Είναι δυνατόν να το έχεις δώσει αυτό;". Αυτός εκεί:

'Κόκκινη ήταν', μου κάνει για πλάκα, όμως μετά, έρχεται και παραδέχεται ότι έχει κάνει λάθος: 'I know' μου λέει, 'δεν ήταν τίποτα'

"I know", αλλά μέχρι το 90' τι θα κάνουμε εμείς; Δεν θα μπορώ να μαρκάρω κανέναν. Κάρτα στο 1'; Στα υπόλοιπα 89' εγώ πώς θα παίξω μπάλα;

Για να καταλάβεις ότι είναι λάθος η απόφασή του, λίγο αργότερα γίνεται μια φάση έξω από τη δική μας περιοχή. Πηγαίνω εγώ με το σώμα και μπορεί να δώσει φάουλ.

Όμως δεν δίνει τίποτα, το αφήνει, γιατί ξέρει ότι έκανε λάθος στην αρχή. Εγώ είμαι μέσα μου σίγουρος ότι θα δώσει φάουλ, όμως αυτός το αφήνει.

Κι η δεύτερη είναι τραβηγμένη. Μπορεί να πηγαίνω λίγο δυνατά, αλλά σταματάω κι η μπάλα πάει πίσω, ούτε αντεπίθεση κόβω ούτε τίποτα.

Είναι θέμα αν θέλει να δώσει την κάρτα και τη δίνει. Στην κρίση του ήταν.

Μέχρι να φτάσω στα αποδυτήρια έχουνε περάσει από το μυαλό μου χιλιάδες πράγματα. Λέω από μέσα μου: "Όχι ρε φίλε. 2-1 είναι κι απομένουν 15 λεπτά".

Σκέφτομαι τι μπορώ να κάνω. Αν μπορούσα να σκάψω το γήπεδο να ξεριζώσω από κάτω το χορτάρι θα το έκανα. Έρχονται και με ορμάνε κάποιοι και γίνεται χαμός.

Το γήπεδο βράζει και ξέρεις για 75 λεπτά ακούω μόνο να βρίζουν τον μπαμπά μου

Αυτό με έκανε να αντιδράσω, γιατί συνήθως δεν αντιδρώ και δεν δίνω δικαιώματα. Κι αντέδρασα.

Γιατί εμείς παίζουμε τη ζωή μας σε αυτό το παιχνίδι κι οι άλλοι δεν παίζουν για τίποτα.

Παίζουν για να μη χαρούμε εμείς, μόνο για αυτό

Μπορεί να μου πεις ότι κι ο ΠΑΟΚ το ίδιο θα έκανε. Όμως εμείς δεν υπήρχε παιχνίδι στη χρονιά που να πάμε χαλαροί.

Μπορεί να χάσουμε ή να φέρουμε ισοπαλία, αλλά είτε με τον πρώτο παίζαμε είτε με τον τελευταίο παίζαμε, δίναμε πάντα το 100%, ούτε λιγότερο, ούτε περισσότερο.

Βλέπεις την αντίδραση στη φάση του Ανσαριφάρντ που χάνει την κεφαλιά. Όλος ο πάγκος του Άρη είναι κάτω, στα γόνατα. Τι θέλεις λοιπόν;

Θέλεις να φέρεις "Χ" για να μου κόψεις τη χαρά, όμως δεν μπορείς να μου την κόψεις. Τι να κάνουμε;

Από την ημέρα που κερδίσαμε τον Παναθηναϊκό μέχρι και το παιχνίδι με τον Άρη οι ημέρες δεν περνούσαν.

Σε καμία περίπτωση δεν ήταν όπως στο προηγούμενο πρωτάθλημα που πήρε ο ΠΑΟΚ, όταν είχε να αντιμετωπίσει τον Λεβαδειακό στην Τούμπα.

Ένα παιχνίδι που λες ότι και στο 70% να είμαι θα το πάρω, ότι η Τούμπα θα μου το δώσει.

Παίζαμε εκτός έδρας ένα τέτοιο ματς, που αν δεν το κερδίζαμε δεν θα παίρναμε το πρωτάθλημα. Όπως όλη την χρονιά κρατήσαμε χαμηλά το κεφάλι.

Παίζουμε το παιχνίδι την Τετάρτη με τον Παναθηναϊκό και ξέρουμε ότι με νίκη στο Χαριλάου παίρνουμε το πρωτάθλημα.

Τα λεπτά περνούσαν σαν ημέρες. Σάββατο στο ξενοδοχείο δεν μπορούσε να κοιμηθεί κανείς, από την αδημονία να έρθει η ώρα.

Λέγαμε καλύτερα να παίζαμε την επομένη.

Δυο 90λεπτά σε δυο ημέρες να παίζαμε θα το παίρναμε πάλι, τέτοια τρέλα μάς είχε πιάσει

Από την ομάδα και τον προπονητή δεν μπήκε επιπλέον πίεση. Αλλά αυτό είναι κάτι που ο καθένας το διαχειρίζεται διαφορετικά κι όπως μπορεί προσωπικά.

Πιστεύω όμως, ότι το πιο σημαντικό ήταν ότι το πρωτάθλημα κρινόταν στα χέρια μας, από εμάς.

Κάποια στιγμή αυτό δεν συνέβαινε, περιμέναμε στραβοπάτημα της ΑΕΚ στο Καραϊσκάκης για να κριθεί από εμάς.

Κι όταν έγινε πήγαμε στο "όλα για όλα". Δεν μπορείς να πεις ότι την Κυριακή έγινε κανένα σπουδαίο παιχνίδι. Δεν μπορείς να πεις ότι είδες θέαμα, μπάλα.

Είδες από εδώ κι από εκεί ποιος θα κερδίσει. Ξεκάθαρα για το αποτέλεσμα. Δεν μας ένοιαζε πώς θα το βάλει.

Ας ήταν ο Ζίβκο Ζίβκοβιτς από τον πάγκο ή ο εκτός αποστολής, αλλά να κερδίσουμε.

Από το σφύριγμα της λήξης ήμουν έτοιμος να μπω μέσα. Και το είπα σ' έναν σεκιουριτά:

"Σφυρίζει και μπαίνω μέσα. Σαν σκυλί να με δέσεις εδώ δεν με κρατάς.

Τον Ιβάν Σαββίδη να μου φέρεις να με κρατήσει εγώ πάλι θα φύγω

Μπαίνω μέσα πανηγυρίσουμε, στα αποδυτήρια χαμός παρά την ένταση στη φυσούνα. Να σου πω την αλήθεια, ακόμη δεν έχουμε συνειδητοποιήσει τι έχουμε πετύχει.

Μπορεί αυτό που κάναμε να μην συμβεί ποτέ ξανά στο μέλλον

Πρωτάθλημα θα ξαναπάρουμε, άλλα πόσο πιθανό μπορεί να είναι να παίξουμε τρία ντέρμπι στη σειρά στην Τούμπα και να κρίνεται στον Άρη το πρωτάθλημα; Καλύτερα δεν γινόταν.

Για την ώρα πάντως εγώ δεν έχω συνειδητοποιήσει τι έχουμε κάνει.

Το πάρτι που έγινε για την κατάκτηση του πρωταθλήματος, που ήταν υπέροχο καθώς ήμασταν όλοι μαζί με τις οικογένειές μας, με όλο το επιτελείο κι όλα τα παιδιά που δούλεψαν για αυτό όλη τη χρονιά -και τα οποία τα ευχαριστώ από το πρώτο μέχρι το τελευταίο- αυτό που ζήσαμε δεν υπάρχει.

Στην ομιλία που έκανε ο Ιβάν Σαββίδης είχα μουδιάσει.

Μας είπε ο πρόεδρος: 'Θα γράψω τα ονόματά σας με χρυσά γράμματα στη Νέα Τούμπα'

Μόνο αυτό που άκουσα εγώ είχα "κλείσει", γέμισα μέσα μου και δεν χρειαζόμουν κάτι άλλο.

Μου ήταν αρκετό να σκέφτομαι ότι τα παιδιά μου, αν δεν είμαι εγώ στον ΠΑΟΚ, θα έχουνε κάτι τέτοιο να βλέπουν και να λένε για τον πατέρα τους.

Τόσο ιστορική ήταν αυτή η βραδιά της Κυριακής και κάποια στιγμή θα το καταλάβουμε όλοι μας.

Η χρονιά για μας ξεκίνησε πολύ νωρίς και με πολύ σημαντικά παιχνίδια από την αρχή της. Στα ευρωπαϊκά δεν υπήρχε το παραμικρό περιθώριο να χάσεις. Αν έχανες ένα παιχνίδι χανόσουν.

Σκέψου πόσο καταστροφικό θα ήταν να είχαμε χάσει κι αποκλειστεί από την Μπεϊτάρ. Κάνεις 0-0 εδώ κι ακούς κι αποδοκιμασίες, γιατί ο κόσμος βλέπει ότι η ομάδα δεν τραβάει.

Μην ξεχνάς ότι κάναμε προετοιμασία με ένα ρόστερ από το οποίο πολλά παιδιά δεν είναι τώρα στην ομάδα.

Όμως όσοι ξεκινήσαμε κι όσα παιδιά ήρθαν μετά ή αυτά τα παιδιά που έφυγαν, το πιστεύαμε από νωρίς ότι μπορούμε να πετύχουμε μεγάλα πράγματα.

Από την πρώτη προπόνηση μέχρι και το παιχνίδι στον Άρη. Και δημιουργήσαμε μια νοοτροπία, mentality την λέει ο προπονητής, που ήταν πολύ δυνατή και είχε χαρακτήρα ΠΑΟΚ.

Μπαίνεις και τα δίνεις όλα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό και ό,τι γίνει.

Γιατί ΠΑΟΚ αυτό είναι: Να μπεις να τα δώσεις όλα για 90 λεπτά και στο τέλος να πάρεις ό,τι αξίζει

Κάπως έτσι φτάσαμε στο τελευταίο παιχνίδι την Κυριακή να πάρουμε ότι αυτό που αξίζαμε..

Αυτό που ζήσαμε το βράδυ της Κυριακής σε όλη τη διαδρομή από το γήπεδο του Άρη στην Τούμπα, τη φιέστα και στη συνέχεια στον Λευκό Πύργο και το ξενοδοχείο ήταν για μένα ανεπανάληπτο.

Στη φιέστα για το αήττητο πρωτάθλημα που ήταν μεγαλειώδες ήμουν με τα παιδιά που κουβαλούσαμε τις σημαίες.

Αυτό που έζησα την Κυριακή με τόσες χιλιάδες κόσμο να περιμένει στην Τούμπα για να αποθεώσει την ομάδα ήταν για μένα συγκλονιστικό και δυσκολεύομαι να το περιγράψω.

Ελπίζω να με αξιώσει ο Θεός να ζήσω παρόμοιες στιγμές στο μέλλον.

Έμαθα όσα είχε πει το καλοκαίρι ο Λουτσέσκου για τον δανεισμό που δεν δέχθηκα. Μου την είχε βγάλει την συνέντευξη που έδωσε στο SPORT24 και την είδα. Σίγουρα ο προπονητής είχε τους λόγους του.

Η αλήθεια είναι ότι είναι μεγάλη ιστορία. Ήταν μετά τον τραυματισμό μου στο γόνατο που ήταν δύσκολος και με κράτησε καιρό έξω.

Δεν είναι καθόλου εύκολο να επιστρέψει κανείς στην κατάσταση που ήταν πριν από έναν τέτοιο τραυματισμό.

Είχα μια συζήτηση με τον Ζοζέ Μπότο, τον αθλητικό διευθυντή που ήταν τότε στον ΠΑΟΚ.

Από την πλευρά μου είχα κάποιες ομάδες που θέλανε να με πάρουν ως δανεικό κι ήθελα εγώ να είμαι αυτός που θα κάνει την τελική επιλογή. Αυτό ήθελα εγώ.

Για μένα δεν είχε σημασία αν η ομάδα που θα πήγαινα θα ήταν καλή ή κακή.

Για μένα σε εκείνη την κατάσταση το σημαντικό ήταν να είναι μια ομάδα με υγεία που θα μου έδινε την ευκαιρία να πάρω παιχνίδια. Αυτό χρειαζόμουν εγώ σαν παίκτης.

Έτσι ξεκίνησε μια ιστορία με τον Μπότο που ήθελε να με στείλει δανεικό στη Φαμαλικάο.

Όμως δεν συμφωνούσα, ήθελα να επιλέξω εγώ πού θα πάω και του το είπα: 'Δεν μπορείς να μου πεις εσύ πού θα πάω'

Έτσι ξεκίνησε όλη αυτή η ιστορία...

Πηγαίνω στο γραφείο του προπονητή και του εξηγώ ότι ο Μπότο θέλει να πάω στην Φαμαλικάο, αλλά έχω και εγώ δικές μου επιλογές και δεν θέλω να πάω στην Πορτογαλία.

Ο προπονητής μού είπε ότι θα είναι καλό για μένα να συνεχίσω στη Φαμαλικάο, αλλά εγώ επέμενα.

Ξέρεις γιατί; Αν πάω στην Πορτογαλία, την Τουρκία την Αυστρία θέλω να είναι δική μου επιλογή.

Γιατί δεν είναι πάντα καλός ένας δανεισμός, έχει και τα άσχημά του. Σκέψου να πάω σε μια μικρομεσαία ομάδα και να μην παίξω κιόλας. Θα είναι τρεις χειρότερα για μένα.

Φεύγεις από μια μεγάλη ομάδα όπως είναι ο ΠΑΟΚ για να πας στην Φαμαλικάο, που δεν είναι ΠΑΟΚ. Κι αν δεν παίξεις, πώς θα επιστρέψεις από εκεί; Υπήρχε για μένα μεγάλο ρίσκο.

Δεν σου κρύβω ότι όσα είπε ο προπονητής στη συνέντευξη στο SPORT24 με πείραξαν

Με επηρέασαν ιδιαίτερα τον πρώτο καιρό που ήμουν εκτός κι έβλεπα κι εγώ ότι δεν ήμουν αυτός που έπρεπε να είμαι ή καλύτερα αυτός που ήμουν πριν από τον τραυματισμό μου. Ψέματα δεν μπορώ να πω.

Από την άλλη όμως, με ξύπνησαν. Είπα μέσα μου ότι κάνω κι εγώ κάπου λάθος και πρέπει να το γυρίσω.

Είχα μεγάλη βοήθεια από την οικογένειά μου και τους δικούς μου ανθρώπους.

Είναι δύσκολο να επιστρέφεις από έναν τραυματισμό. Αναρωτιέσαι και λες "εγώ ήμουν βασικός, πώς γίνεται τώρα να είμαι εκτός αποστολής;". Κάτι πάει λάθος.

Σίγουρα έχω μεγάλο μερίδιο ευθύνης εγώ, ο προπονητής δεν έχει κάνει λάθος

Αυτός αποφασίζει με βάση όσα βλέπει στην προπόνηση. Σίγουρα κάθε προπονητής έχει τα δικά του μάτια.

Μπορεί σε κάποιον να αρέσεις και σε κάποιον άλλον όχι. Αν όμως, τα έκανες εσύ όλα τέλεια, κανείς δεν μπορεί να σε αφήσει εκτός αποστολής.

Όπως επίσης, είναι αλήθεια ότι με πήρε κι από κάτω. Πέρασα και μια τέτοια περίοδο.

Ήμουν στεναχωρημένος, κατσουφιασμένος, αλλά είναι μέχρι να γίνει το... κλικ και να πεις "μέχρι εδώ, τώρα πρέπει να γυρίσω".

Η ζωή μας είναι το ποδόσφαιρο και δεν μπορείς να τα αφήνεις όλα στην τύχη και να τα περιμένεις να πέσουν από τον ουρανό.

Ο Ραζβάν Λουτσέσκου είναι ένας προπονητής που δουλεύει πολύ για τη ψυχολογία των ποδοσφαιριστών του και την νοοτροπία που πρέπει να έχει η ομάδα του.

Τους στηρίζει όλους και μου στάθηκε κι εμένα πολύ σε μια από τις πιο δύσκολες περιόδους μου μετά τον χαμό του πατέρα μου.

Πολλές φορές οι αριθμοί λένε πολλά. Μόνο τυχαίες δεν είναι οι επιδόσεις στην επίθεση, στην άμυνα κι όλες οι εμφανίσεις που έχουμε κάνει.

Ήταν λογικό να υπάρξει κι αγωνιστική κοιλιά στη διάρκεια της χρονιάς, αλλά το θέμα είναι πώς θα αντιδράσεις όταν αυτή θα εμφανιστεί.

Η νοοτροπία πρωταθλητή που χτίσαμε από το καλοκαίρι μάς βοηθούσε να επιστρέφουμε πάντα μετά από άσχημο αποτέλεσμα

Σε κάθε προπόνηση, σε κάθε αγώνα χτίζαμε τη νοοτροπία του πρωταθλητή, τη νοοτροπία του ΠΑΟΚ και στο τέλος τη νοοτροπία του πρωταθλητή ΠΑΟΚ.

Γι' αυτό και φτάσαμε σήμερα εδώ και κουβεντιάζουμε για τον τίτλο που κατακτήσαμε.

Υπήρξαν σκαμπανεβάσματα, καμία από τις μεγάλες ομάδες δεν μπορούσε να αποφύγει. Εμείς είχαμε κάποια αποτελέσματα που δεν τα θέλαμε, όπως για παράδειγμα απέναντι στην Μπριζ.

Μια πολύ καλή ομάδα. Μια τρομερή ομάδα που κέρδισε τον σεβασμό μας, γιατί έπαιξε πολύ καλό ποδόσφαιρο.

Στο τέλος του αγώνα στην Τούμπα ο κόσμος μάς χειροκρότησε στο γήπεδο, γιατί είδε ότι τα δώσαμε όλα απέναντι σε μια ομάδα που στα δυο μεταξύ μας παιχνίδια ήταν καλύτερη.

Μας επηρέασε ο αποκλεισμός, γιατί η αλήθεια είναι ότι η κλήρωση θεωρήθηκε σχετικά πιο βατή, υπό την έννοια ότι δεν βρέθηκε κάποιο μεγαθήριο στον δρόμο μας.

Δεν είχαμε εμείς την Άστον Βίλα, που τελικά την απέκλεισε ο Ολυμπιακός, ή τη Φενέρ. Μπορεί να ακούγεται κάπως παράξενο αλλά απέναντι στην Μπριζ λες 'εδώ είμαστε' και σκέφτεσαι ότι μπορείς να φτάσεις μέχρι τέρμα

Όπως φάνηκε όμως, δεν έχουν σημασία τα ονόματα. Δεν έχει σημασία αν είναι η Κλαμπ Μπριζ ή η Μπαρτσελόνα, αλλά αν στο παιχνίδι είναι καλύτερη ή όχι από εσένα.

Θα θέλαμε να είμαστε εμείς στον τελικό του Conference League κι η αλήθεια είναι ότι τα δώσαμε όλα για να προκριθούμε

Όμως η Μπριζ σε αυτά τα δυο παιχνίδια ήταν καλύτερη από εμάς. Δεν λέω ότι ήταν Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά η αλήθεια είναι ότι φάνηκε καλύτερη από εμάς.

Κι εντός ομάδας, όπου ποτέ δεν λέμε ψέματα, παραδεχθήκαμε ότι τη στιγμή που τους αντιμετωπίσαμε οι Βέλγοι φάνηκαν πιο δυνατοί από εμάς.

Με τον Κουλιεράκη δεν είχαμε βρεθεί ταυτόχρονα σε κάποια από τις ηλικιακές ομάδες των ακαδημιών. Όταν ήμουν στην Κ-19, ερχόταν σε κάποιες προπονήσεις.

Τον είχα δει πολλές φορές από κοντά. Έχω άπειρο σεβασμό και για τον "Κούλιε", γιατί είναι ένα εξαιρετικό παιδί που δουλεύει σκληρά.

Δεν γίνεται χωρίς δουλειά να κάνεις την χρονιά που έκανε φέτος. Το ίδιο ισχύει για όλα τα παιδιά.

Να ξέρουν όλοι ότι μπορεί να αγωνιζόμαστε στην ίδια θέση, αλλά μεταξύ μας υπάρχει μια πολύ καλή σχέση.

Στους πανηγυρισμούς μάλιστα, ο ένας φώναζε συνθήματα για τον άλλο.

Πιστεύω ότι με τη χρονιά που έκανε ο Κουλιεράκης θα έπρεπε να παίξει και στο τελευταίο παιχνίδι, του άξιζε να είναι εκεί

Οι συγκυρίες δεν του το επέτρεψαν. Με τη χρονιά που έχει κάνει δείχνει ότι μπορεί να φτάσει πολύ ψηλά. Μακάρι να μείνει και να τον έχουμε στην ομάδα καιρό ακόμη, αλλά με αυτά που έχει πετύχει φέτος και με τις εμφανίσεις δεν είναι θα είναι εύκολο.

Από την άλλη, ο Κεντζιόρα, μια καθαρά ποδοσφαιρική ιστορία. Βλέπεις την περυσινή χρονιά, τη μισή Τούμπα σε κάθε του πάσα να μουρμουρίζει και βλέπεις τι έχει κάνει φέτος κι αναρωτιέσαι αν είναι ο ίδιος.

Είναι πολύ καλός ποδοσφαιριστής, έχει κάνει τρομερά πράγματα και βοήθησε πολύ για να φτάσουμε να πάρουμε τον τίτλο.

Ασταμάτητος, παιχνίδι Κυριακή, Τετάρτη, τη μια προπόνηση μετά την άλλη, κι αυτός εκεί. Από μένα τεράστιο respect για τη δουλειά του κι όσα κάνει στο γήπεδο. Κι είναι και εξαιρετικός χαρακτήρας.

Ο Αντρέ ξέρει πόσο τον εκτιμώ. Στο λεωφορείο, στους πανηγυρισμούς και την ώρα που όλος ο κόσμος τον αποθέωνε είπε ότι δεν έχει αποφασίσει αν θα συνεχίσει ή όχι.

"Δεν με ενδιαφέρει τι θα κάνεις" του απάντησα. "Ό,τι κι αν αποφασίσεις, πάλι μέσα στα αποδυτήρια θα είσαι". Τι άλλο μπορεί να συμβεί;

Η μισή ιστορία του ΠΑΟΚ και παραπάνω είναι πάνω στον Αντρέ

Ένα, τουλάχιστον, νταμπλ, πρωτάθλημα, Κύπελλα, τα σήκωσε και τα κατέβασε. Στο σπίτι του έχει εκατοντάδες μετάλλια, σήκωσε το Euro. Τι άλλο του έχει μείνει να κάνει;

Ο ΠΑΟΚ έχει πολλούς MVP. Θέλετε να τους απαριθμήσουμε; Να πούμε έναν; Νομίζω ότι είναι ο Τάισον.

Αλλά θυμάμαι και την απόκρουση που κάνει ο Κοτάρσκι στον αγώνα με τον Παναθηναϊκό και του βγάζω το καπέλο.

Είναι τρελό αυτό που κάνει. Ο άνθρωπος είναι μάγος. Δεν ξέρω τι μαγικά γίνανε και τον έφεραν εδώ, αλλά είναι μάγος.

Με τα πόδια θες, στην εστία θες, τετ α τετ θες; Τα έχει όλα. Δεν ξέρω πόσο θα μείνει, αν θα μείνει, αλλά είναι τερματοφύλακας του υψηλότερου επιπέδου.

Η ομάδα έχει πολλούς MVP και τον Κούλιε θα έλεγα και τον Ντέλια θα έλεγα και τον Ζίβκοβιτς θα έλεγα.

Δεν μπορείς να ξεχωρίσεις κανέναν κι από τα άλλα παιδιά δεν θέλω να αδικήσω κάποιον.

Τελικά MVP φέτος ήταν όλος ο ΠΑΟΚ, MVP και πρωταθλητής, ότι καλύτερο

Ο καθένας από τους παίκτες είτε είχε μια, είτε 200 συμμετοχές ήταν κι αυτός σημαντικός και μακάρι να μην φύγει κανένας για να ζήσουμε και του χρόνου μια σεζόν σαν την φετινή.

Πώς έχασα την κατάκτηση του Κυπέλλου το 2021; Πονεμένη ιστορία. Η ομάδα συνηθίζει πριν από τους τελικούς να κάνει τραπέζι.

Βγαίνουμε λοιπόν, όλοι μαζί έξω και πριν ακόμη επιστρέψω στο σπίτι, χτυπά το τηλέφωνο κι είναι ο Χρήστος Καρυπίδης.

Σκέφτομαι αυτό δεν είναι για καλό. "Δεν μπορείς να παίξεις, έχεις covid. Μέσα στο σπίτι 14 ημέρες" μου λέει. "Τι covid μου λες ρε Χρήστο. Όλη τη ζωή μου περιμένω να παίξω τελικό και δεν θα παίξω;".

Ξεκινάω τα self test και περιμένω να βγάλει αρνητικό. Κάποια στιγμή βγάζει και τρέχω να κάνω και κανονικό τεστ που ήταν απαραίτητο.

Το ένα βγαίνει αρνητικό, αλλά το δεύτερο ξανά θετικό. Έχω χάσει τη γη κάτω από τα πόδια μου κι είμαι έτοιμος να βουτήξω από το μπαλκόνι από τη στενοχώρια μου.

Μόνος στο σπίτι και βλέπω τον τελικό στην τηλεόραση με τρελό άγχος. Αν το πάρουμε σκέφτομαι θα πάω στην ομάδα να πανηγυρίσω και στέλνω τέτοια μηνύματα στον Καρυπίδη που δεν με αφήνει.

Εν τω μεταξύ έχω συνεννοηθεί με τον Τσιγγάρα να με καλεί με κάμερα να βλέπω τι γίνεται. "Δεν αντέχω" του λέω "να μην είμαι".

Τότε έμενα στην Μητροπόλεως στο κέντρο. Κερδίζει η ομάδα, χαίρομαι άπειρα, σηκώνει κι ο Αντρέ τη φανέλα μου και μου το αφιερώνει κι έχω τρελαθεί.

Βλέπω τα πανηγύρια από το κινητό και τρελαίνομαι ακόμη περισσότερο. Και ξεκινά να πηγαίνει ο κόσμος προς τον Λευκό Πύργο, τους ακούω να πανηγυρίζουν κι εγώ να μην μπορώ να κατέβω.

Βγαίνω που λέτε στο μπαλκόνι κι αρχίζω σε όποιον περνάει από κάτω να πετάω φανέλες μου, άδειασα το σπίτι, πρέπει να έδωσα 200 φανέλες εκείνη την νύχτα

"Δεν γίνεται να είμαι τόσο άτυχος".

Από τον τελικό του 2021 έλεγα ότι δεν μπορεί, κάποια στιγμή ο Θεός θα μου το δώσει

Και να που μου το έδωσε με το καλύτερο τρόπο στην πιο σημαντική στιγμή της καριέρας μου και με την προσωπική κατάσταση που είχα να διαχειριστώ.

Γιατί στον φετινό ημιτελικό με τον Παναθηναϊκό δεν ήμουν άτυχος; Μπήκα για ζέσταμα με ένταση στην προθέρμανση.

Γενικά μου αρέσει να μπαίνω πάντα έτσι στο ζέσταμα. Και ξεκινά το παιχνίδι, γίνεται η πρώτη φάση, δεν έχω ακουμπήσει την μπάλα, ούτε με τα χέρια για να τη δώσω από έξω στον Κοτάρσκι και νιώθω κάτι πίσω στο πόδι να με τραβάει σαν κράμπα.

Μυϊκούς τραυματισμούς εγώ δεν είχα μέχρι τότε, μόνο το θέμα με τον χιαστό και δεν ήξερα καν τι έχει συμβεί. Ήταν και το πρώτο φετινό εκτός έδρας ντέρμπι κι έφυγα χωρίς να ακουμπήσω την μπάλα.

Βέβαια εκείνη την ώρα σκέφτεσαι την ομάδα. Βάζουμε το πρώτο γκολ, βάζουμε και το δεύτερο και τρώμε το γκολ από το Λημνιό στο 120' και λες όχι ρε φίλε.

Ήταν κι ο τραυματισμός του Μπάμπα που μας σόκαρε, παίζαμε με παίκτη λιγότερο και χάνουμε και τρεις φορές την ευκαιρία να προκριθούμε στα πέναλτι.

Ήταν να στραβώσει εκείνο το παιχνίδι στο οποίο ήμασταν όμως πολύ καλοί. Δεν ήταν γραφτό να προκριθούμε, όμως δεν μπορεί κανείς να πει τίποτα για την ομάδα.

Στεναχωρήθηκα πολύ για τον Σαμάτα. Στον καθένα θα μπορούσε να συμβεί και έτυχε στον Άλι που προέρχονταν και από μια πολύ δύσκολη περίοδο.

Μπορεί να μην έβαζε τα γκολ που όλοι περιμένανε αλλά εμείς ξέραμε τη δουλειά που κάνει μέσα στο γήπεδο. Υπάρχει πίεση στο ποδόσφαιρο και ιδιαίτερα για τους επιθετικούς από τους οποίους όλοι περιμένουν γκολ και αριθμούς.

Στεναχωρήθηκα πολύ για αυτό που έγινε με τον Σαμάτα, θα προτιμούσα να ήμουν εγώ που θα είχα χάσει το τελευταίο πέναλτι κι όχι αυτός

Ήρθα στον ΠΑΟΚ 16 χρόνων, το 2016 κι ήρθα ως οκτάρι. Με είχαν δει στις Μικτές από τις Ενώσεις. Ήμουν σε άλλη θέση, αλλά είχα τεχνική κι αυτό κοιτούν σε αυτές τις ηλικίες.

Τα υπόλοιπα μπορούν να σου τα διορθώσουν. Η τεχνική μου πιστεύω ότι ήταν κι είναι σε καλό επίπεδο. Με κάλεσαν να συμμετέχω σε κάποια δοκιμαστικά.

Ήταν ο κ. Ζαζόπουλος με τον κ. Γκαρσία βοηθό και κάπως έτσι έκανα προπονήσεις.

Πριν τα δοκιμαστικά μάλιστα, είχα χτυπήσει το δάχτυλό μου κι είχε πρηστεί. Είχε γίνει σαν το κεφάλι μουκαι δεν μπορούσα να κάνω ούτε βήμα.

Και λέω στη μάνα μου: "Δεν ξέρω τι θα κάνεις. Θα μου το δέσεις, θα βάλεις ό,τι είναι να βάλεις, αλλά πρέπει να μην πονάω".

Έχουμε κάνει δεσίματα από το σπίτι – γιατί στα αποδυτήρια δεν έμπαινε κανείς εκτός από την ομάδα- δεν μπορώ να περπατήσω και πηγαίνω: "Βοήθα Χριστέ και Παναγιά".

Τέλος πάντων περνά η προπόνηση, είμαι καλούτσικα, αλλά δεν έχω ρυθμό. Κι όταν πηγαίνεις σε μια καλή ομάδα με ρυθμό νιώθεις να χάνεσαι.

Αναρωτιέμαι μέσα μου 'από πού ήρθα; Τι παίζουν αυτοί;'

Τελικά πάνε όλα καλά κι έχουμε ένα φιλικό στην Καλή, σε ένα χωριό κοντά στα Γιαννιτσά. Με ξεκινά ο Ζαζόπουλος και κάνω το ματς της ζωής μου.

Δεν έχω κάνει ούτε ένα λάθος, δεν χάνω ούτε μια φάση, κερδίζουμε νομίζω 2-0 κι έχω κάνει μια ασίστ. Τελειώνει το παιχνίδι και μου λέει ο Γκαρσία: "Πήγες καλά. Συνέχισε έτσι".

Και μετά το καλοκαίρι, χτυπά το τηλέφωνο του μπαμπά κι είναι από τον ΠΑΟΚ. "Τον θέλουμε το μικρό" του λένε.

Κι εγώ θέλω να πάω αλλά πώς; Δεν έχω φύγει ποτέ από το σπίτι. Μου κάνουν μια ξενάγηση στο σπίτι των Ακαδημιών, στην Εύξεινο Λέσχη για να δω πώς είναι τα πράγματα.

Η αλήθεια είναι ότι χρωστάω πολλά στο Σπίτι των Ακαδημιών

Όλοι όσοι δουλεύουν σε αυτό, από τον πρώτο ως τον τελευταίο, σου συμπεριφέρονται σαν να είναι οι γονείς σου.

Ο τότε διευθυντής ο Γρηγόρης Καραβέλης μού συμπεριφέρθηκε σαν να ήταν πατέρας μου. Από μέρους μου υπάρχει μεγάλος σεβασμός για όλους όσους εργάστηκαν εκεί, από τον φύλακα στην είσοδο μέχρι τους ανθρώπους στον 7ο όροφο που είναι ο μάγειρας και το εστιατόριο.

Ήμασταν 60 παιδιά εκεί μέσα και ποτέ δε δημιουργήθηκε πρόβλημα. Έφυγα από το Σπίτι μετά από 2,5 χρόνια.

Σίγουρα τον πρώτο καιρό, μέχρι να βρω παρέες ήταν τα πράγματα για μένα δύσκολα.

Παίζαμε Κυριακή και το Σάββατο μετά την προπόνηση ερχόταν ο πατέρας μου και με έπαιρνε στα Γιαννιτσά και με γυρνούσε για τον αγώνα. Μέχρι που βρήκα παρέες και δεν ήθελα να φεύγω.

Σκέψου ότι εγώ πήγα εκεί 16 χρόνων κι υπάρχουν παιδιά πολύ μικρότερα. Πόσο μεγάλη είναι η ευθύνη απέναντι στους γονείς αυτών των παιδιών".

Οι προπονήσεις με την πρώτη ομάδα, η αποχώρηση του Λουτσέσκου, το ντεμπούτο σε έναν αγώνα Κυπέλλου με τον ΟΦΗ κι η φανέλα του Βιεϊρίνια

"Στην πρώτη ομάδα μπήκα τη χρονιά μετά το νταμπλ. Στη σεζόν του νταμπλ πήγαινα σε κάποιες προπονήσεις για να συμπληρώνω παιδιά που έφευγαν με τις Εθνικές.

Παίρνει ο ΠΑΟΚ το νταμπλ και συμμετέχω κι εγώ στις προπονήσεις για τη νέα σεζόν πριν φύγει η ομάδα για το βασικό στάδιο της προετοιμασίας.

Ξεκινάει η πρώτη προπόνηση κι εγώ είμαι γεμάτος άγχος.

Πρώτη προπόνηση λοιπόν, μας μαζεύει ο Λουτσέσκου και μας λέει: 'Εγώ θα φύγω'

Εγώ δεν το πιστεύω, γυρίζω στο Βαρέλα και τον ρωτάω. "Πλάκα κάνει" μου λέει και ησυχάζω. Κάνουμε έναν γύρο και πηγαίνω στον Αντρέ και ρωτάω ξανά.

"Σοβαρά μιλάει. Φεύγει", μου απαντά. Τα χάνω εγώ. "Τι λες ρε Αντρέ; Πρώτη προπόνηση, ακόμη δεν ήρθαμε. Τον διώξαμε κιόλας;".

Γίνεται όλο αυτό σκηνικό. Υπήρχε μια περίπτωση να φύγω δανεικός κι αυτός ήταν ο λόγος που δεν συμμετείχα στο πρώτο στάδιο της προετοιμασίας. Είχα κάποιες συζητήσεις, αλλά μένω τελικά στην Κ-19 με τον Γκαρσία.

Να σου πω την αλήθεια κάποια στιγμή όταν έφυγε κι ο Διαμαντής για τον Βόλο άρχισα να πιστεύω ότι κάτι δεν κάνω καλά και δεν έχω προχωρήσει ένα βήμα παραπάνω για να παίξω στο υψηλότερο επίπεδο στην Α' Εθνική.

Με βλέπει ο Αμπέλ Φερέιρα σε κάποια βιντεάκια και με παίρνει μαζί στην προετοιμασία. Λέω εδώ είμαστε όλα ή τίποτα.

Μπαίνω στις προπονήσεις και με βάζει αριστερό μπακ: 'Ρε παιδιά, εγώ γρήγορος δεν είμαι. Άντε να ανέβω την πλευρά, αλλά πώς θα γυρίσω;'

Άντε και γυρίζω δυο φορές. Αν με βάλει 90λεπτο τι κάνω;". Παλεύω όμως, όσο γίνεται, αλλά είμαι στα κόκκινα.

Ωστόσο έρχεται, μου μιλάει κι αρχίζω να πιστεύω περισσότερο ότι θα τα καταφέρω. Πρόβλημα ποτέ δεν δημιούργησα κι ούτε ποτέ θα δημιουργήσω.

Φυσικά και δεν παίζω στα πρώτα παιχνίδια. Έρχεται ένα παιχνίδι με τον ΟΦΗ στο Κύπελλο κι ο Αντρέ με προειδοποιεί.

"Να ξέρεις" μου λέει. "Αν πάει το παιχνίδι καλά θα σε βάλει". "Τι λες ρε Αντρέ; Καλά θα πάει, αλλά σιγά μην με βάλει" απαντάω εγώ.

Ξεκινά ο αγώνας. Γίνεται 1-0, γίνεται 2-0, αλλά ο ΟΦΗ μειώνει σε 2-1 . "Πάει" σκέφτομαι εγώ "είχαμε μια ευκαιρία και τώρα τη χάσαμε".

Με σηκώνει για ζέσταμα, βάζουμε κι άλλο γκολ και με βάζει μέσα. Γίνεται μια βαθιά από τον τερματοφύλακα και πιάνω 33 χιλιόμετρα.

Το έβλεπα και το ξανάβλεπα κι έλεγα ότι κάνει λάθος το GPS. Πήγα κέντρο-πίσω σαν τρελός και δεν το πίστευα.

Βέβαια είχα κανονίσει ότι αν κάνω το ντεμπούτο μου σε αυτό το παιχνίδι, ο Βιεϊρίνια θα μου δώσει τη φανέλα του

Βλέπετε πήγαινα στην Τούμπα από μικρός με διαρκείας στη Θύρα 5 και τον Αντρέ τον έβλεπα σαν Θεό".