Ο Γιώργος Γεωργίου και οι άλλοι

Οργίζεσαι για το επίπεδο του δημόσιου διαλόγου. Για την τοξικότητα. Για την κουλτούρα μίας άλλης, ξεπερασμένης εποχής, που θρέφει τη λεκτική βία, εθίζει στις προσβολές, προωθεί σεξιστικά και ρατσιστικά πρότυπα. Θες ένα άλλο παράδειγμα. Και τι κάνεις; Λίγες ώρες αφότου έχει γίνει γνωστή η είδηση του θανάτου ενός ανθρώπου, σκέφεσαι ότι είναι η κατάλληλη στιγμή για μία επίθεση, με παρόμοια χαρακτηριστικά αθλιότητας με αυτά που κατακρίνεις.

Ο Γιώργος Γεωργίου, μία αυθεντική, καλτ φιγούρα των 80s και 90s , με θαυμαστές και άλλους τόσους επικριτές, με ξεχωριστό, σε κάθε περίπτωση, αποτύπωμα στον χώρο, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 71 ετών. Η καθημερινή του «παρέα», μία δεύτερη οικογένεια που είχε δημιουργήσει όλα αυτά τα χρόνια μέσα από τις εκπομπές του σε τηλεόραση και ραδιόφωνο (το οποίο υπεραγαπούσε και στο οποίο εργάστηκε όπως επιθυμούσε μέχρι τελευταία στιγμή) τον αποχαιρέτισε με συγκίνηση. Δεν ήταν όλοι αναγκασμένοι να το κάνουν. Δεν είναι δα “μνημονιακή υποχρέωση” να γράφουμε για το όποιο δημόσιο πρόσωπο πεθαίνει, ακόμη και εάν δεν λέει τίποτα σε εμάς το αποτύπωμα που αφήνει πίσω ή πολύ περισσότερο εάν αυτό το αποτιμούμε αποκλειστικά αρνητικά. Έχουμε άπειρες ευκαιρίες να κάνουμε κριτική όσο είναι εν ζωή. Ή να τον θυμηθούμε αφού αφήσουμε ένα μικρό περιθώριο χρόνου στους δικούς του να πενθήσουν.

Ο Γεωργίου δεν ήταν ένας “άγιος”, ούτε ένα πρότυπο. Δεν πούλησε άλλωστε ποτέ τον εαυτό του ως τέτοιο. Σίγουρα δεν ήταν οπαδός της πολιτικής ορθότητας. Τι είναι όμως αυτή η περιβόητη ορθότητα; «Είναι ο όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει τη γλώσσα, τις πολιτικές ή τα μέτρα που έχουν ως στόχο να βοηθήσουν και να αποφύγουν την προσβολή ή τις διακρίσεις κατά μελών συγκεκριμένων ομάδων της κοινωνίας».

Για κάποιο λόγο νομίζουμε ότι αυτό αφορά αποκλειστικά τους περιορισμούς στις εκφράσεις μας για τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, για ανθρώπους άλλης φυλής ή θρησκείας, για όσους έχουν παραπανίσια κιλά, για πάσης φύσεως μειονοτικές ομάδες, που είναι πιο πιθανό να γίνουν θύματα επιθέσεων και διακρίσεων στην κοινωνία μας. Αν θες ωστόσο να είσαι πραγματικά πολιτικά ορθός, ακολουθείς και τις στοιχειώδεις κοινωνικές συμβάσεις σε όλες τις περιστάσεις και απέναντι στους πάντες. Το να κάνεις κήρυγμα πολιτικής ορθότητας και ψευτο- μαθήματα δικαιωματισμού πάνω από τον τάφο ενός ανθρώπου, δεν εμπίπτει στο πολιτικά ορθό. Φεύγει με φόρα από τα όρια και σκοντάφτει στο χυδαίο.

πηγή: naftemporiki.gr - νατάσα Στασινού