Ορέστης Μεταξάς / Η κεντροαριστερά δεν είναι τουβλάκια LEGO

του Ορέστη Μεταξά

Η κοινή κάθοδος της κεντροαριστεράς στις επόμενες εθνικές εκλογές δεν είναι τουβλάκια LEGO να τα τοποθετήσεις το ένα δίπλα ή επάνω στο άλλο και εύκολα να ενωθούν. Και να φτιάξουν μια πολύχρωμη σύνθεση νίκης που θα κοιτά άφοβα στα μάτια την ΝΔ του Μητσοτάκη.

Η εκκίνηση σοβαρής συζήτησης για την κεντροαριστερά, απέχει τουλάχιστον ως τον προσεχή Οκτώβριο, όταν θα βγει νέος πρόεδρος στο ΠΑΣΟΚ και θα έχει ολοκληρώσει ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ το καταστατικό συνέδριο του.

Όλες αυτές οι διαδικασίες είναι επώδυνες και εν μέρει διχαστικές και δημιουργούν εμφύλια χάσματα μέσα στα κόμματα. Όπως το ειδύλλιο που τούτον τον καιρό αναπτύσσεται μέσα στο ΠΑΣΟΚ, μεταξύ του Νίκου Ανδρουλάκη και του Χάρη Δούκα. Όπως ο δημόσιος διάλογος μεταξύ του Στέφανου Κασσελάκη και του Χρήστου Σπίρτζη στον ΣΥΡΙΖΑ.

Και όταν, όλα αυτά ξεπεραστούν, αν ξεπεραστούν, θα αρχίσει η φιλοσοφική συζήτηση για τον κατά πόσον η κοινή κάθοδος της κεντροαριστεράς θα ξεκινήσει από τη βάση και τους μαζικούς χώρους, ή αν θα είναι απόφαση της ηγεσίας των κομμάτων. Λες και υπάρχει περίπτωση συνεργασίας από τη βάση και τους μαζικούς χώρους ερήμην των ηγεσιών των κομμάτων.

Ας μην γινόμαστε μεμψίμοιροι, όμως η προθυμία τόσο του Στέφανου Κασσελάκη, όσο και του Νίκου Ανδρουλάκη για κοινή σύμπραξη των κομμάτων τους, φαίνεται σήμερα να είναι αντιστρόφως ανάλογη της επιθυμίας τους να παραμείνουν πρόεδροι. Και ειδικά στο ΠΑΣΟΚ που δεν λέει να το εγκαταλείψει το σύνδρομο του μικρομεγαλισμού.

Δίπλα σε κάθε Μιχάλη Κατρίνη που κατανοεί την ανάγκη να υπάρχει μια μεγάλη δημοκρατική παράταξη που θα συνιστά πραγματική απειλή για τον κ. Μητσοτάκη, υπάρχει και μια Νάντια Γιαννακοπούλου: «Αν κάποιοι από τον ΣΥΡΙΖΑ θυμήθηκαν τώρα να συνεργαστούν με το ΠΑΣΟΚ, μας ρώτησαν;».

Και βέβαια βαριά πέφτει η σκιά της Άννας Διαμαντοπούλου που φλερτάρει με την πιθανότητα να είναι υποψήφια πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Για να το κάνει τι; Παράρτημα της ΝΔ;

Η υπόθεση της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα δεν έχει πολλές ομοιότητες με το Νέο Λαϊκό Μέτωπο στη Γαλλία. Που έγινε σε χρόνο ρεκόρ, με συμφωνία κορυφής, προκειμένου να ανακοπεί η άνοδος της ¨Εθνικής Συσπείρωσης της Μαρίν Λεπέν. Εδώ δεν έχουμε προς το παρόν την Μαρίν Λεπέν, αλλά έχουμε τον Μακρόν-Μητσοτάκη και τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές του. Που την πλειοψηφία των οικονομικά ασθενέστερων στρωμάτων της κοινωνίας, την περιθωριοποιεί και την διαλύει. Με αποτέλεσμα αυτοί που πλήττονται να εξοργίζονται και να στρέφονται εκδικητικά και τιμωρητικά προς την ακροδεξιά.

Η όποια κεντροαριστερή σύμπραξη για να έχει βάσεις και προοπτική, θα πρέπει πρώτα απ’όλα να δημιουργήσει προσδοκίες ανατροπής της σημερινής παγιωμένης κατάστασης. Σε όλα αυτά τα περιθωριοποιημένα κοινωνικά στρώματα. Και να καταφέρει να εκφράσει την κοινωνική αντιπολίτευση που σήμερα εξελίσσεται σχεδόν ερήμην των κομμάτων της κερντροαριστεράς. Όλα αυτά είναι εύκολα να τα λες και δύσκολα να τα κάνεις.

Η υπόθεση της κεντροαριστεράς δεν είναι LEGO. Δεν είναι Νέο Λαϊκό Μέτωπο της Γαλλία;. Είναι παζλ που κάποιοι θα τοποθετούν κομμάτια και κάποιοι θα τα βγάζουν για να μην ολοκληρωθεί. Είναι η συνειδητοποίηση ότι η διασπασμένη κεντροαριστερά δεν μπορεί να γίνει πλειοψηφική δύναμη. Είναι η συνειδητοποίηση ότι η απογοήτευση, η αγανάκτηση και η οργή των λαϊκών στρωμάτων θα οδηγήσει σε αντιδράσεις τύπου Φειδία Παναγιώτου του ευρωβουλευτή YouTuber της Κύπρου, ή σε μια εκσυγχρονισμένη και καλυμμένη Χρυσή Αυγή.

Στο άμεσο μέλλον κινδυνεύουμε να έρθουμε αντιμέτωποι με το δίλημμα αν θα πρέπει στηρίξουμε τον Μητσοτάκη προκειμένου να σταματήσουμε την επέλαση μιας εκσυγχρονισμένης Χρυσής Αυγής και ότι αυτή θα αντιπροσωπεύει.

Ήδη το έπαθαν δύο φορές το 2017 και το 2022 στη Γαλλία. Όμως η τρίτη φορά το 2027 μπορεί να είναι φαρμακερή. Όσο δεν μπορεί η αριστερά να κατανοήσει γιατί αυτοί που κάποτε ψήφιζαν Κομουνιστικό κόμμα σήμερα ψηφίζουν Λεπέν.

*από το tvxs.gr