Ἐπισκέψεις ἔνστολων θεσμικῶν στή Μητρόπολη Γουμενίσσης

Διήλθομεν ἀρκετά ἀπό τίς πλέον ἐπίζηλες βαθμίδες ἐκκλησιαστικῆς θεσμικότητος. Διά τοῦτο καί (διαμνημονεύοντες πάντων τῶν θεοκλήτων εἴτε θεοπρονοουμένων τοῦ ἱεροῦ σώματος) πρωτίστως σεβόμεθα τόν κοινόν καί ἑνοποιόν κεντρομόλον προσανατολισμόν τῆς λειτουργηματικῆς ἐκκλησιαστικότητος. Ἔχουμε τήν αἴσθηση πώς ἐδῶ ἐπικεντρώνεται ἡ εἰλικρινέστερη εἰλικρίνεια τῆς ἀληθινότητας τοῦ καθενός μας καί ἀπό ἐδῶ προσφέρεται πληρέστερη στήν χριστοφόρο συμμελία τῆς ἰσόβιας ἄθλησής μας καί τῆς θεόδεκτης καταξίωσης. Πέρα ἀπό πρωτόκολλα καί ἐθιμοτυπίες συμβατικότητος, πού ἄλλα προφέρουν μέ τά χείλη κι ἄλλα λαλοῦν μέ τήν καρδιά, ὅμως “εἰσπράττονται” κατοπτικά ἀπό τήν βαθύτερη διερώτηση ἤ καί διαίσθηση παρ᾽ ἀλλήλων.

Μέσα σέ τρεῖς μόλις μέρες, ἐπάλληλες ἐπισκέψεις ἔνστολων θεσμικῶν στή Μητρόπολη μᾶς ἔδωσαν καί πάλι τήν εὐκαιρία νά φιλοσοφήσουμε τίς ἰσορροπίες μεταξύ ἐθιμοτυπίας καί πλασματικότητας πρωτοκόλλου (ἀπό τήν μιά) καί ἐγκάρδιας συνειδητότητας κι εἰλικρίνειας τοῦ ἔσω ἀνθρώπου (ἀπό τήν ἄλλη). Τά ὁροθέσια τῶν δύο στάσεων σέ ἄλλους εἶναι παγιωμένα, σέ ἄλλους κυμαίνονται, σέ ἄλλους συγχέονται, σέ ἄλλους ἀνατρέπονται διασκεδαστικά, σέ ἄλλους δραματικά.

Γιά τά κοσμικά δεδομένα, ἡ διά βίου ἐξισορρόπηση αὐτῶν περίπου τῶν ὁροθεσίων συνεπάγεται (σέ γενικές γραμμές) μιάν ὡριμότητα κοινωνικοποίησης, ἕνα συμβιβασμό εἴτε ἐνεργητικό (καί ἀφομοιωτικό) εἴτε παθητικό (καί ἀφομοιωμένο) μέ τά κρατοῦντα κοινωνικά προτάγματα. Ἡ διά βίου ὑπέρβαση τῶν ὁροθεσίων πρός τήν εἰλικρίνεια καί προπαντός πρός τήν ἀληθινότητα ἐπάγεται ὠδίνες αὐθυπέρβασης.

Ἡ ἐκκλησιαστικότητα μᾶς μαθαίνει (ὑποτίθεται ἐξ ὁρισμοῦ πώς πρέπει νά μᾶς μαθαίνει) στήν ἀληθινότητα. Εἶναι τό δρομολόγιο τῆς μακροθυμίας τοῦ Θεοῦ ἐπί τοῦ βίου μας. Εἶναι τό ἡμεροδρόμιο τῆς ἐναθλήσεως τοῦ βίου μας ἐπί τῆς ἐκκλησιοπρέπειας, ὅπως μᾶς τήν δίδαξε μέ χίλιες-δυό φράσεις ὁ Θεός τῆς ἀγάπης ὡς συγκατάβαση καί ἐνανθρωπισμένη σταυρανάσταση, ὁ Θεός ὅσων ἐνήθλησαν (εἴτε ἐναθλοῦνται) μιμούμενοι τήν ἀγάπη καί τήν συγκατάβασή Του, τά δικά Του σταυροαναστάσιμα σέ “ἔκδοση ἀνθρώπου”.

Μέ τέτοια διάθεση, πραγματικά ἀνανεωμένη ἀπό τίς ἐπικοινωνίες τῆς παρελθούσης ἑβδομάδος, καταλυτικά δέ ἐπιβεβαιωμένη ἀπό τήν κοίμηση δύο πολύ σεβαστῶν καί ἀγαπητῶν, πολιῶν καί ἐμβληματικῶν Ἱεραρχῶν, θέλησα νά καταγράψω νηφαλιότερα τήν αἴσθηση πού μοῦ προκάλεσαν οἱ συνομιλίες μέ τρεῖς ἔνστολους θεσμικούς.

Τήν Τρίτη 11/3 μᾶς ἐπισκέφθηκε ὁ Περιφερειακός Διοικητής Μακεδονίας τῆς Πυροσβεστικῆς Ὑποστράτηγος κ. Παναγιώτης Μπαθρέλος, συνοδευόμενος κι ἀπό τόν Διοικητή Πυροσβεστικῶν Ὑπηρεσιῶν Κιλκίς Πύραρχο κ. Χρῆστο Γκαντίδη. Μιλήσαμε τελικά γιά “κοινά” θέματα καί καυτά προβλήματα, καθώς οἱ δικές τους εἰδικές ὑπηρεσιακές εὐθύνες συναντῶνται μέ τοῦ καθενός μας τήν κοινωνική καί οἰκολογική εὐθύνη. Ἡ εὐαισθησία τῆς προστασίας τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος καί τῆς πρόληψης δεινῶν (εἴτε ἀπό πυρκαγιές εἴτε ἀπό πλημμύρες) ἐναπόκειται ὡς χρέος κοινωνικό (καί ἐθνικό) καί ὡς συνευθύνη χριστιανική στόν καθένα μας. Ὅμως, στόν ἐλάχιστο διαθέσιμο χρόνο πού διέθετε ὁ κ. Μαθρέλος (ἐξαιτίας ἔκτακτης τηλεδιάσκεψης μέ τόν Ὑπουργό Πολιτικῆς Προστασίας), κι ἐκεῖνος κι ἐμεῖς συμφωνήσαμε σέ κάτι πού ἡ διαρρέουσα κοσμοαντίληψη ἔπαψε πρό πολλοῦ νά τό νιώθει, νά τό ἀντιλαμβάνεται καί νά τό πιστεύει: στίς προσευχές καί τίς ἱκέσιες λιτανεῖες καί λειτουργικές δεήσεις, γιά τήν προστασία τοῦ Θεοῦ ἐπί τῆς κτίσεως ὅλης καί εἰδικά τῶν διακινδυνευόντων συνανθρώπων μας καί τῶν ἀνθρώπων πού προασπίζονται τήν συνεπιβίωσή μας μέ τόσην ἔνταση καί αὐταπάρνηση ἔναντι τῶν βιαίων οἰκολογικῶν καταστροφῶν. Ἡ ἴδια ἡ ζωή μας (ὅσων ζοῦμε στά μετόπισθεν τῆς γραμμῆς κινδύνου) μπορεῖ νά γίνεται καθημερινά ἦθος καί λαλιά προσευχῆς, συνήχηση καθημερινή τῆς τόσο γνωστῆς δεήσεως ἀπό τήν λιτή καί τήν ἀρτοκλασία, ἐναγώνια δέηση καί γι᾽ αὐτούς πού διακινδυνεύουν τήν ζωή τους προασπιζόμενοι τούς κινδυνεύοντες. Τοῦ εἴπαμε πώς δέν παύουμε σέ κάθε Ἀρχιερατική λειτουργική ἀναφορά νά δεόμεθα κι ἐμεῖς μνημονεύοντες στή Μεγάλη Εἴσοδο: “…πάντων τῶν ταῖς χρείαις τῆς κοινωνίας φιλαδέλφως διακονούντων”.

Τήν Τετάρτη 12/3 μᾶς ἐπισκέφθηκε ὁ Διοικητής τῆς 33ης Μ/Κ Ταξιαρχίας Συνταγματάρχης κ. Μενέλαος Νικολαΐδης. Τόν γνωρίζαμε κι ἀπό παλαιότερα ὡς Διοικητή Μονάδος καί ὡς Ἐπιτελάρχη τό τελευταῖο διάστημα τῆς ἄλλοτε μείζονος ἀριθμητικά Ταξιαρχίας. Μιλήσαμε διά μακρῶν μέ εἰλικρίνεια καί εὐθύτητα καί διαπίστωσα πώς (πέρα ἀπό τίς ἱκανότητες πού ἐπάγεται ὁ στρατιωτικός βαθμός καί τίς κομβικές εὐθύνες πού συνεπάγεται ἡ διοίκηση) ὁ κ. Διοικητής εἶναι ἄνθρωπος σωφροσύνης καί προσήνειας, διατηρώντας τήν πατροπαράδοτη ἐμπειρική αἴσθηση τῆς βιωματικῆς πίστης στόν Θεό καί τούς Ἁγίους. Ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος ἐπιδοτεῖται μέ ἀκεραιότητα καί εὐαισθησία στήν ἐπιτέλεση τοῦ καθήκοντος, μεταδίδοντας τήν ἴδια συναίσθηση στούς συνεπιτελεῖς καί τούς στρατευμένους.

Τήν Πέμπτη 13/3 μᾶς ἐπισκέφθηκε ὁ νέος Ἀστυνομικός Διευθυντής Κιλκίς κ. Δημήτριος Ντέντας. Προηγήθηκε βεβαίως μιά πρώτη ἐπικοινωνία μέ τήν εὐκαιρία ἑορτασμοῦ τῆς ἐνανευρέσεως καί ἐπανενθρονίσεως τῆς εἰκόνος τῆς Παναγίας Γουμένισσας πρό δεκαημέρου, ἀλλά ἡ πρώτη ἐκείνη συνάντησή μας ἔγινε μετά τήν θεία Λειτουργία καί τήν μικρή λιτανεία λόγῳ τῆς βροχῆς, στή δεξίωση μέ τούς ἄλλους ἐπισήμους στό Γραφεῖό μας. Τώρα ὑπῆρχε περισσότερη ἀμεσότητα καί ἄνεση χρόνου. Μιλήσαμε διεξοδικά γιά τήν βασική σημερινή νεοελλαδική κρίση πού ἀφορᾶ στούς νέους, στό σήμερα καί τό αὔριο τῆς πατρίδας μας. Οἱ νέοι μας σήμερα εἶναι διαρκής στόχος τῆς γενικῆς κοινωνικῆς ἀδιαφορίας, τῆς παιδαγωγικῆς ἄγνοιας καί ἀμέλειας τῶν οἰκογενειῶν, τῆς ἀντικοινωνικότητας ὡς μοντέλου ἤθους καί ἄμυνας, τῆς πνευματικῆς ἀλλοτρίωσης καί ἀφροντισιᾶς. Συμπέσαμε στήν διαπίστωση πώς ἡ σημερινή ἐποχή διαθέτει καί στηρίζεται σέ μιάν ἐθιμοτυπία κατοχύρωσης ἀτομισμῶν καί αὐτό διαθέει ὅλη τήν τοπική καί τήν διεθνή κοινωνική διαστρωμάτωση. Τί ἔχουμε νά ἀντιπροτείνουμε ὡς λύση; Τήν δική μας εὐαισθησία ἀνθρωπιᾶς καί εὐθύνης καί προσφορᾶς στοργῆς, ὅπως τίς κατεργάζεται ἡ πίστη μας μέ τήν φιλοθεΐα καί τήν φιλανθρωπία της. Ὁ κ. Διοικητής ἔχει καί αἴσθηση εὐθύνης μεγάλη καί δύναμη ψυχῆς καί κριτήρια πίστης καί ἐκκλησιαστικότητας.

Σύντρεις οἱ ἔνστολοι θεσμικοί πού μᾶς ἐπισκέφθηκαν οὔτε μᾶς ἐπέδειξαν οὔτε πάλιν εἰσέπραξαν ἀπό μᾶς πρωτόκολλα ἐθιμοτυπίας. Αὐθόρμητα καί ἐγκάρδια τούς εὐχηθήκαμε νά ἀποζητοῦν καί νά ἔχουν καί νά ζοῦν τήν προστασία καί ἔμπνευση τοῦ ζῶντος Θεοῦ, μέ τίς πρεσβεῖες τῆς Παναγίας καί ὅλων τῶν Ἁγίων.

†Ὁ Γουμενίσσης, Ἀξιουπόλεως & Πολυκάστρου ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ