Πόσο κοστίζει η φιλία του Τραμπ στον Νετανιάχου;

Η στενή προσωπική σχέση ανάμεσα σε Τραμπ και Νετανιάχου δεν είναι ούτε άγνωστη, ούτε κρυφή ούτε και κατακριτέα. Ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου δεν ήταν τυχαία η πρώτη επίσημη επίσκεψη ξένου ηγέτη στον Λευκό Οίκο από τη στιγμή που ο Ντόναλντ Τραμπ ανέλαβε τα καθήκοντά του ως 47ος Πρόεδρος των ΗΠΑ. Ο Τραμπ επίσης για τον οποίο το «Πρώτα η Αμερική» είναι ακρογωνιαίος λίθος πολιτικής και όχι απλά ένα επιτυχημένο πολιτικό «τσιτάτο» δεν επέλεξε τυχαία να «παγώσει» έστω και για δύο ημέρες τις υπογραφές στα Προεδρικά διατάγματα που στην πλειοψηφία τους αφορούν το εσωτερικό της χώρας του για να παρουσιάσει το «φιλόδοξο» - για κάποιους ανεφάρμοστο και ακραίο – σχέδιό του για την αμερικανική κυριότητα στη Γάζα και την εκδίωξη σχεδόν 2 εκατομμυρίων Παλαιστινίων από τον θύλακα στην Ανατολική Μεσόγειο.

Το πώς όμως ο ανυποχώρητος Πρωθυπουργός του Ισραήλ μετατράπηκε μέσα σε μερικούς μήνες από τον υπ’ αριθμό ένα πονοκέφαλο για την αμερικανική διπλωματία υπό τον Τζο Μπάιντεν σε έναν πιστό ακόλουθο και πρεσβευτή της νέας εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή είναι ένα θέμα που χρίζει μίας δεύτερης ματιάς.

Ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου από την 7η Οκτωβρίου του 2023 και το «Μαύρο Σάββατο» ξεκαθάρισε πως το Ισραήλ δεν θα σταματήσει εάν η Χαμάς και όσοι οργάνωσαν – εκτέλεσαν και υποστήριξαν την τρομοκρατική επίθεση με τους 1200 νεκρούς στα ισραηλινά εδάφη δεν πληρώσουν το τίμημα. Οι ΗΠΑ του Μπάιντεν όχι απλά δεν άφησαν ακάλυπτο το Τελ Αβίβ αλλά ο Τζο Μπάιντεν έγινε ο πρώτος στα πολιτικά χρονικά των ΗΠΑ Πρόεδρος που βρέθηκε στο Ισραήλ εν μέσω πολέμου. Κάτω από δρακόντεια μέτρα ασφαλείας ο 46ος Πρόεδρος των ΗΠΑ δημόσια είχε ξεκαθαρίσει πως το Τελ Αβίβ έχει απόλυτο δικαίωμα στην άμυνα και είχε προσωπικά αναλάβει το κόστος και τη δέσμευση οι ΗΠΑ να μη σταματήσουν να προμηθεύουν με τους άκρως αποτελεσματικούς αλλά και πανάκριβους πυραύλους το τοπικό iron dome.

Η τροπή που πήραν τα πράγματα και ο τρόπος με τον οποίο ο Νετανιάχου επέλεξε να διαχειριστεί την κρίση έφερε πολλάκις τον Λευκό Οίκο και το State Department στα όριά του… Η επιλογή Νετανιάχου να στηρίξει τις ακραίες θέσεις για ισοπέδωση της Γάζας από τους ακροδεξιούς του εταίρους έβαλαν σε δεύτερη μοίρα τους ίδιους τους ισραηλινούς ομήρους που η Χαμάς μέχρι και σήμερα κρατά στα χέρια της… Η Γάζα ισοπεδώθηκε αλλά οι μαζικές διαδηλώσεις κάθε εβδομάδα σε Τελ Αβίβ και Ιερουσαλήμ ισοπέδωσαν και τα ποσοστά αποδοχής προς το πρόσωπο του ίδιου του Πρωθυπουργού της χώρας. Ο Νετανιάχου δεν πτοήθηκε όμως ούτε από το ιστορικό χαμηλό της δημοφιλίας του, ούτε από τις εκκλήσεις – αρχικά – και αργότερα ασφυκτικές πιέσεις από τον Άντονι Μπλίνκεν για μία συζήτηση που θα αφορά την επόμενη ημέρα στην περιοχή. Ο Νετανιάχου έχει περιγραφεί «γλαφυρά» μέσω διαρροών από το περιβάλλον του πρώην ΥΠΕΞ των ΗΠΑ ως «εμμονικός» και ανυποχώρητος φτάνοντας τον Τζο Μπάιντεν στο σημείο να επιβάλλει για μεγάλο χρονικό διάστημα «πάγωμα» στην αποστολή οπλικών συστημάτων προς το Τελ Αβίβ αλλά και κυρώσεις προς εποίκους στην κατεχόμενη δυτική όχθη. Για τον Νετανιάχου εν μέσω πρωτοφανών πιέσεων από το εξωτερικό και το εσωτερικό η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι φαίνεται πως ήταν η επιλογή των ΗΠΑ να συνομιλούν χωρίς μάλιστα να το κρύβουν με τον επικεφαλής της Αντιπολίτευσης Μπένι Γκάντζ και όχι με τον ίδιο. Ο Νετανιάχου όμως πόνταρε στην ακροδεξιά στήριξη εντός της χώρας αλλά και στην εκλογική νίκη του Τραμπ εκτός και δικαιώθηκε και στα δύο «στοιχήματα» υψηλού ρίσκου.

Πόσο κοστίζει όμως η φιλία του Τραμπ;

Είναι ξεκάθαρο σε όλους, εννοείται και στη Μέση Ανατολή, πως εάν το Ισραήλ απέδειξε τους τελευταίους μήνες μέσα από τη στρατιωτική του ισχύ πως παραμένει ο κυρίαρχος στην περιοχή τώρα με τον Ντόναλντ Τραμπ τα πράγματα θα γείρουν ακόμη περισσότερο προς την πλευρά του Τελ Αβίβ. Οι φιλικές σχέσεις για τον Πρόεδρο των ΗΠΑ είναι κομβικές και οι στενοί του φίλοι παγκοσμίως έχουν πάντα τον τρόπο να φτάνουν άμεσα και χωρίς μεσάζοντες και «τυπικότητες» στο οβάλ γραφείο. Δεδομένα πρώτος εξ’ αυτών είναι ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου. Ο Ντόναλντ Τραμπ όμως έχει μία «ταμπέλα» στην οποία ο ίδιος συνηθίζει να τοποθετεί ανάλογα με την κρίση του ένα ποσό δίπλα σε κάθε πρόσωπο, εκτός της οικογένειάς του. Η ομιλία Τραμπ την περασμένη εβδομάδα από τον Λευκό Οίκο μετά τη συνάντηση με το Νετανιάχου και η αποκάλυψη πως οι ΗΠΑ θα έχουν τον απόλυτο έλεγχο – για την ακρίβεια την κτήση και την κυριότητα – της Γάζας φάνηκε πως είναι το τίμημα για τη φιλία με τον «Μπίμπι». Ο Τραμπ θέλει να μετατρέψει τον θύλακα σε επενδυτικό project ίδιο με τα δεκάδες που έχει αναπτύξει σε όλο τον κόσμο από την Ιρλανδία μέχρι την Τουρκία. Ο επιχειρηματίας Τραμπ δεν βλέπει κανένα εμπόδιο μπροστά του και επιμένει πως δεν υπάρχει κάτι το μεμπτό σε κάποιον που θα ανοικοδομήσει έστω και για ίδιον όφελος και χωρίς να δίνει το δικαίωμα στους νόμιμους ιδιοκτήτες του να επιστρέψουν σε μία ζώνη στην οποία διαχρονικά το αίμα που έχει χυθεί είναι περισσότερο από το πόσιμο νερό. Το γεγονός πως ο Αμερικανός Πρόεδρος δεν έλαβε ούτε δημόσια και όπως φαίνεται ούτε και ιδιωτικά κάποια ένσταση από το Τελ Αβίβ που επί ημερών Νετανιάχου – και για να είμαστε δίκαιο όχι μόνο – αξιώνει άλλοτε δυναμικά και δημόσια και άλλοτε μέσα στη σιγή την οριστική εκδίωξη και μία δεύτερη οριστική «Νάχμπα» για τους Παλαιστίνιους μάλλον δείχνει πως σήμερα το Ισραήλ συμβιβάζεται με ένα από τα δύο ζητούμενα – την εκδίωξη δηλαδή κάθε Παλαιστινίου.

Δομικά στοιχεία της Δημοκρατίας και των ισορροπιών τα οποία έχουν διαχρονικά δοκιμαστεί στον χρόνο και στις ακραίες καταστάσεις όπως το Διεθνές Δίκαιο για τον Τραμπ φαίνεται πως δεν αποτελούν ζήτημα. Αν το ίδιο συμβαίνει όμως και με τον Νετανιάχου τότε αίφνης το τίμημα που καλείται να πληρώσει ο Πρωθυπουργός του Ισραήλ μεταβιβάζεται και στη χώρα του, μία χώρα που δεν του ανήκει αλλά τον έχει εκλέξει για να την εκπροσωπεί. Σε κάθε περίπτωση υπάρχουν ακόμη και σήμερα πράγματα τα οποία είναι αδύνατο να αποτιμηθούν με αριθμούς και ποσά. Είναι δεδομένο πως το Ισραήλ και η ιστορία η ίδια δεν θα συγχωρέσουν το γεγονός πως στο όνομα μίας «φιλίας» οι ισραηλινοί θα κληθούν να πληρώσουν το «δείπνο» στο οποίο το κυρίως «πιατο» περιλαμβάνει πρακτικές εκκένωσης περιοχών και ξεριζωμού σχεδόν δύο εκατομμυρίων ανθρώπων.