Σκιάς Όναρ

Ώρες ώρες εκεί που διαλογίζομαι, ατενίζοντας το γαλάζιο, αναζητώντας να βρω ένα πέρας που αυτό δεν υπάρχει ή η δική μου ταπεινή αντίληψη δεν το προσεγγίζει, νιώθω πόσο ασήμαντος είναι ο άνθρωπος ως μονάδα ή πλειάδα στον αγώνα του θριάμβου του εμπρός στην απεραντοσύνη του σύμπαντος. Και ορθώνω το ανάστημά μου, εστιάζω το βλέμμα μου με βαθιά επίγνωση της αναπηρίας μου και της σμικρότητας μου. Αδύναμη μονάδα αντίκρυ τεράστια ισχύ. Και αισθάνομαι σαν ένα κόκκο άμμου που δεν είχε ούτε αρχή και τέλος ή υπήρχε και θα υπάρχει πάντα ή υπάρχει πάντα μα εγώ δεν έχω την ικανότητα να υπολογίσω την ύπαρξή του.

«Πολλά τα δεινά και ουδέν του ανθρώπου δεινότερον πέλει». Όπως μου εδίδαξε ο δάσκαλός μου στα πρώτα χρόνια των σπουδών μου. Μα αναλογίζομαι πόσο τραγική και αντιφατική φιγούρα είναι ο άνθρωπος που με τη δαιμονική του φύση δημιουργεί σε παράλληλη κίνηση καταστροφής. Και στιγμές στιγμές αισθάνομαι ότι είναι βροτός και εκεί που χτίζει με σθένος το βασίλειό του μπορεί να πεθάνει πάνω στο κολοφώνα της δύναμής του. Και συμβιβάζομαι με την αδυναμία μου ανακαλώντας μια περικοπή του Ηροδότου για το σπουδαίο Ξέρξη που εισέβαλε στην Ελλάδα με δυο εκατομμύρια άνδρες και ατενίζοντας τα καράβια του που γέμισαν τον Ελλήσποντο ξέσπασε σε λυγμούς. Όταν ο Αρτάβαζος τον ερώτησε για την αντίδρασή του εκείνος αποκρίθηκε απροσδόκητα «Σε εκατό περίπου χρόνια όλοι οι στρατιώτες μου με τους οποίους έχω κατακτήσει το κόσμο θα είναι νεκροί»

Φιλοδοξίες, δόξα, χρήματα, αέναος αγώνας αναγνώρισης, εξουσία έγινε αυτοσκοπός του ανθρώπου. Η μέθη για επικράτηση και κυριαρχία ήταν και θα είναι το εφαλτήριο για διεστραμμένους δικτάτορες που εμπρός στην ικανοποίηση των μεγαλεπήβολων σχεδίων τους, θυσίασαν εκατομμύρια ανθρώπους στη γη.

Και ερευνώντας στίχους της Ιλιάδας του Ομήρου νιώθω το καημό των ερειπίων των ένδοξων πόλεων του παρελθόντος. Και αναγνώνοντας το «βασιλιά της Ασίνης» του Σεφέρη φαντάζομαι το Μεγάλο ποιητή να τριγυρνά στο κάστρο αναζητώντας το βασιλιά και με πικρία και απόγνωση αντ’ αυτού να ονειρεύεται μια κενή προσωπίδα ενός ανύπαρκτου ανθρώπινου πλάσματος που κάποτε έζησε – ίσως έγραψε ιστορία, ίσως όχι – μα μες στο διάβα των αιώνων πέρασε στην ανυπαρξία.

Και τότε προσγειώνω το βλέμμα μου στη γήινη πραγματικότητα και κατανοώ πλήρως πως μπροστά στην άπειρη έκταση στο χώρο και στο χρόνο ο άνθρωπος είναι ένα άθυρμα, ένα σκιάς Όναρ που παλεύει με τα πάθη του, τα ελαττώματά του, τις αδυναμίες του, τη κομπορρημοσύνη του και ασυλόγιστα και απάνθρωπα γεύεται και απολαμβάνει αυτά που ο ίδιος εγωιστικά καταστρέφει.

Για τι είναι ο άνθρωπος μέσα στη φύση

παρά ένα τίποτα

σε σχέση με το άπειρο

το παν σε σχέση με το μηδέν

κάτι ανάμεσα στο τίποτα και το παν

Blaise Pascal

Ιωάννα Παπαδημητρίου

Κλασικός Φιλόλογος