Συνεορτάζοντες τον θειότατο Μεγαλομάρτυρα Δημήτριο στη παραμεθόριο

Του  Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως & Πολυκάστρου Δημητρίου

“Τό μέγα τῆς οἰκουμένης θαῦμα”, “τό μέγα τῆς Ἐκκλησίας ἐγκαλλώπισμα”, “ὁ πολύς τά πάντα καί θαυματουργός καί μυροβλήτης Δημήτριος”. Τόν θαυμάζει ὅλος ὁ κόσμος, ἀποτελεῖ μεγάλο στολίδι τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι πληθωρικός σέ ὅλα καί ἐπιπλέον θαυματουργός καί συνάμα μυροβλήτης.

Δέν ἦταν ὁ πρῶτος ἐγκωμιαστής τοῦ Μεγαλομάρτυρα-συμβόλου τῆς Θεσσαλονίκης ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμάς, ὅταν μεταξύ τοῦ 1355-1359 συνέθετε τέτοιους συναρπαστικούς ἐπαίνους καί ἐκφωνοῦσε αὐτήν τήν ὁμιλία του. Καί εἶναι εὐτυχῶς ἀπό τίς λίγες συγκριτικά σωζόμενες (ἀλλά ἐκτενεῖς) ὁμιλίες του (ὁμιλία ΜΓ΄, “εἰς τόν ἐν ἁγίοις μεγαλομάρτυρα καί θαυματουργόν καί μυροβλήτην Δημήτριον”, PG 151, 536 – 549).

Εἶχε συνταχθεῖ ἀπό αἰώνων τό “Μέγαν εὕρατο ἐν τοῖς κινδύνοις σέ ὑπέρμαχον Θεσσαλονίκη…”, αὐτό πού κάποτε διορθώθηκε ὡς “σέ ὑπέρμαχον ἡ οἰκουμένη…”.

Ἐγκωμιαστές καί συναξαριστές ἀποτύπωναν σέ λόγους αὐτό πού ἐνεικόνιζε ἡ μεγαλοπρέπεια τοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου: τήν ἀσίγαστη “ἔκρηξη” τῆς καθολικῆς εὐλάβειας, τῆς εὐγνωμοσύνης, τοῦ θαυμασμοῦ.

Ἀπό αἰώνων ἦταν καθιερωμένη καί ἡ λιτανεία πρός τιμήν τοῦ Ἁγίου στήν ὕστερη συμβασιλεύουσα. Ἦταν ὁ πολιοῦχος τῆς Θεσσαλονίκης καί συνάμα διαιώνιο ἴνδαλμα τῆς οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας.

«Ὅλη αὐτή ἡ πόλη συμφιλιωθήκαμε μέ τό Θεό διά τοῦ θανάτου του ―λέει ὁ ἅγιος Γρηγόριος χρησιμοποιώντας ἐκκλησιολογικά μιά κυριολεκτική χριστολογική διατύπωση― …ὅλα τά ἀγαθά πραγματοποιήθηκαν, ἀπό τότε πού ὑπερασπίστηκε ὁ Δημήτριος τήν εὐσέβεια».

Ὑπῆρξε “Χριστοῦ εὐωδία” καί μέ τή ζωή του καί μέ τήν ἀνδρεία τόλμη του καί μέ τό κατηχητικό του ἔργο (κι ἄς εἶχε ὑπατικό ἀξίωμα) καί μέ τήν προτίμηση τῆς φυλάκισης καί μέ τή θανάτωση τοῦ λογχισμοῦ στήν πλευρά, ἀπό λατρεία γιά τόν λογχευμένο ἐπί τοῦ Σταυροῦ Σωτήρα μας.

Τό λογχευμένο Σῶμα Του εἶχε ἤδη ἀναδειχθεῖ ναός καί κατοικητήριο τοῦ Παναγίου Πνεύματος σέ τέτοιο βαθμό ὥστε ὄχι μόνον νά ἀναδίδει εὐωδία, ἀλλά καί νά ἀναβλύζει ἅγιο Μῦρο.

Πολλοί θά εἶναι ἐκεῖνοι, πού ἀπό δυσπιστία, ἤ καί ἀπιστία θεωροῦν τήν ἀνάβλυση ὡς μῦθο. Παραθεωροῦν πῶς ἕνας μάρτυς τοῦ Χριστοῦ ἔγινε τόσο δημοφιλής ἄνα τούς αἰῶνες, ὥστε σέ ὅλα τά μήκη καί τά πλάτη νά ἀνεγείρονται στό ὄνομά του ναοί καί τόσοι πιστοί νά ἔχουν λάβει τό ὄνομα τοῦ Ἁγίου.

Οἱ μαρτυρίες πού δέν ἔχει καταριφθεῖ ἡ αὐθεντία τους εἶναι μύριες ὅσες. Χωρίς ποτέ νά ἰσχυρισθεῖ μέ ἐπιχειρηματολογία ὁ οἱοσδήποτε περί τοῦ ἀντιθέτου. Δημοσιεύθηκαν πρόσφατα μαρτυρίες οἱ ὁποῖες στό διάβα τῶν αἰώνων ἐπιβεβαιώνουν τήν μυροβλυσία τοῦ Μεγαλομάρτυρα.

Τήν πρώτη μαρτυρία περί τῆς ἀναβλύσεως τήν ἔχουμε ἀπό τό 904. Τήν καταχωρεῖ ὁ Ἰωάννης Καμενιάτης, ὁ ἐξιστορήσας τήν ἅλωση τῆς Θεσσαλονίκης ἀπό τούς Σαρακηνούς, ὁ ὁποῖος χαρακτηρίζει τόν μάρτυρα τοῦ Χριστοῦ Δημήτριο “μυροβλύτη”. ο Ισίδωρος Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης

Ἡ πληθύς τῶν θαυμάτων μέ τήν χρήση τοῦ Ἁγίου Μύρου ἐπιμαρτυρεῖ τοῦ λόγου τοῦ ἀληθές. Τά βιβλία πού ἔχουν καταγραφεῖ τά θαύματα διασώζουν τόν χαρακτηρισμό πού ἔδωσε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης Ἰσίδωρος (1342-1396) στόν Μεγαλομάρτυρα Δημήτριο, ὀνομάζοντάς τον ὡς «μυρορρόα».

Ὁ πολύσοφος καί κυρίως θεοφόρος καί θεοφώτιστος Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς στή σωζόμενη ἐγκωμιαστική (καί πολυδιδακτική) ὁμιλία του ἀποτύπωνε μιά ἱστορία δέκα αἰώνων μετά τό μαρτύριο τοῦ Ἁγίου.

Μιά ἱστορία ἡ ὁποία συνεχίστηκε (καί δέν ἔπαυσε) στούς μετέπειτα μέχρι σήμερα ἑπτά (7) αἰῶνες.

Τό σημαντικότερο ἐξ ὅλων εἶναι, μᾶς λέει ὁ Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἀπαντώντας σέ ἐρώτηση: γιατί ἄλλοι μάρτυρες μέ πολυόδυνα καί πολύωρα μαρτύρια δέν ἔγιναν μυροβλύτες: “Ὁ Δημήτριος εἶχε φθάσει διά τῆς νήψεως ἤδη καί πρό τοῦ μαρτυρίου στήν τελειότητα καί στή θέωση καί ἔτσι, κατά τήν ἀνεξερεύνητη βουλή τοῦ Θεοῦ, δέ χρειαζόταν παρά ἕνα σύντομο μαρτύριο, μέ τό ὁποῖο σάν ἄλλος πνευματικός στάχυς θά θεριζόταν, γιά νά συναχθεῖ στίς οὐράνιες ἀποθῆκες.

Τά φοβερά βασανιστήρια ἀπό τά ὁποία ἔπρεπε νά περάσουν ἄλλοι μάρτυρες ὑποβασταζόμενοι ἀπό τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, γιά νά δοκιμασθεῖ ἔτσι καί νά ἀτσαλωθεῖ ἡ προαίρεσή τους, δέν χρειαζόταν στόν Δημήτριο, γιατί αὐτός, ὅπως λέγει ὁ Παλαμᾶς «πρίν ἤ γνῶναι τό κακόν, ἐξελέξατο τό ἀγαθόν».

Μέ τήν νηπτική ἐργασία, ἡ ὁποία ἦταν θεοδίδακτος, εἶχε καταστεῖ τόσο τέλειος κατά τήν προαίρεση, ὥστε ὁ πειράζων, μή βλέποντας καμμιά πιθανότητα ἐπιτυχίας, μετά τόν πρῶτο ἀνιχνευτικό πειρασμό τοῦ σκορπιοῦ, δέν τόλμησε νά ἐπιστρέψει ἀπό φόβο μήπως πολλαπλασιάσει τούς στεφάνους τοῦ Μάρτυρος” (Ἀρχιμ. Ἐφραίμ Ξηροποταμηνοῦ).

Ἡ νεότερη Θεσσαλονίκη ξανάζησε τήν ἐλευθερία της, ἀνήμερα τῆς γιορτῆς τοῦ Μεγαλομάρτυρα Ἁγίου. Τοῦ Ἁγίου πού κήρυξε τό Χριστό μέ τήν τέλεια ἁγνότητά του, μέ τήν εὐγλωττία τῆς σοφίας του καί μέ τήν ἀποφασιστικότητα τῆς πίστης του.

Κι ἄς εἶχε κοσμικά τιμηθεῖ μέ τό ἀξίωμα τοῦ ὑπάτου, τό ὁποῖο διακινδύνεψε κατηχώντας καί ἀπαρνήθηκε μαρτυρώντας! Κι ἄς εἶχε νά ἀναμετρηθεῖ μέ τήν ἀλαζονεία τῆς αὐτοκρατορικῆς ἐξουσίας, τήν ὁποία ἐξευτέλισε, ἐνθαρρύνοντας προφητικά τόν ἅγιο Νέστορα.

Ἡ τέλεια ἁγνότητα ὅλων τῶν στιγμιοτύπων τοῦ βίου καί τοῦ ἤθους καί τῆς μαρτυρίας καί τοῦ μαρτυρίου του, αὐτή ἡ τέλεια ὁλοκληρωτική ἀγάπη γιά τό Χριστό, ἀπό τότε ἔγινε “πηγή μύρου” καί καταφύγιο ἐνθουσιασμοῦ ἀναρίθμητων πιστῶν τῆς οἰκουμενικῆς Ὀρθοδοξίας.

Ναοί ἐπί ναῶν, εἰκόνες πρός εἰκόνας, θαύματα καί θαύματα τῶν ἐπί μέρους ἐκκλησιαστικῶν παραδόσεων μιλοῦν γιά τό Δημήτριο τῆς Θεσσαλονίκης, γιά τό Μυροβλήτη τῆς Θεσσαλονίκης, γιά τό Μεγαλομάρτυρα τῆς πίστης τῆς ἀληθινῆς.

***

Μέ αὐτούς τούς λόγους καί ἀναφορές θαυμασίων, (ἀλλά καί ποιμαντικές ἐπεκτάσεις στή σύγχρονη κοσμική ἀντιδεοντολογία καί οἰκογενειακή ἀποδόμηση καί τή δειλία πίστεως), προσπαθήσαμε νά συναρπάσουμε κι ἐμεῖς τό ἐκκλησίασμα στούς πανηγυρίζοντες ἐνοριακούς Ναούς τῆς ἐπαρχίας μας, κατά τόν Ἑσπερινό καί τή χοροστασία μας στό Πολύπετρο καί κατά τήν

ὀρθρινή Ἀρχιερατική θεία Λειτουργία στήν Ἀξιούπολη.

Ἀφορμώμενοι μάλιστα ἀπό τήν ἁγνότητα τῆς πιστότητας τοῦ Ἁγίου καί τή θαυματουργία τῆς χαριτώσεώς του ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα, ὑπενθυμίσαμε κατά περίπτωση σάν πρόταγμα ζωῆς τήν ἀκέραιη ἀληθινή πίστη καί τήν ἀλύγιστη εἰλικρινή πίστη, τήν σώφρονα οἰκογενειακή ζωή, τή μαθητεία στήν ἐκκλησιαστική παράδοση πού ἀναδεικνύει θαυμαστωμένους ἀνθρώπους καί προπαντός Ἁγίους.

Δι᾽ ὅλης τῆς ἡμέρας, στό Ἐπισκοπεῖο τῆς Γουμένισσας δεχθήκαμε τίς εὐχές τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀδελφῶν Μητροπολιτῶν Ἐδέσσης, Πέλλης & Ἀλμωπίας κ. Ἰωήλ, Κίτρους & Κατερίνης κ. Γεωργίου, Νέας Κρήνης & Καλαμαριᾶς κ. Ἰουστίνου, Λαγκαδᾶ, Λητῆς & Ρεντίνης κ. Πλάτωνος, Πολυανῆς & Κιλκισίου κ. Βαρθολομαίου καί Δράμας κ. Δωροθέου μέ συνοδεία Κληρικῶν καί λαϊκῶν, τῶν Ἐφημερίων μας μέ τίς οἰκογένειές τους, πολλῶν ἐκκλησιαστικῶν συμβουλίων, μαθητῶν τῆς πρωτοβάθμιας καί τῆς δευτεροβάθμιας ἐκπαίδευσης μέ τούς δασκάλους καί καθηγητές τους, ἀξιωματικῶν στρατιωτῶν, στελεχῶν τῆς πυροσβεστικῆς ὑπηρεσίας, τοῦ Δημάρχου Παιονίας κ. Κωνσταντίνου Σιωνίδη, τοῦ Ταξιάρχου-Διοικητῆ τῆς 33^ης Μ/Κ Ταξιαρχίας κ. Θεοδώρου Ἐλευθεριάδη, τοῦ Ὑποδιοικητῆ τῆς Π.Υ. Κιλκίς κ. Χρήστου Γκαντίδη, στελεχῶν τῆς Δημοτικῆς Ἀρχῆς καί ἁπλῶν ἀνθρώπων, πού κατέκλεισαν μαζί μέ τά παιδιά τους, ὄχι μόνο τό Ἐπισκοπεῖο, ἀλλά καί τόν περιβάλλοντα χῶρο.

Σημαντική ἐπίσκεψη ἦταν καί τῶν μαθητῶν καί μαθητριῶν τῆς Γ´ Λυκείου Γουμένισσας, μέ ἐπικεφαλής τόν καθηγητή κ. Νέστορα Βαλκάνη.

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ