Θ. Τζάκρη : Τοποθέτηση στη Βουλή για τη Ρύθμιση της Βραχυχρόνιας Μίσθωσης

Η ανεξάρτητη βουλευτής Πέλλας, κα. Θεοδώρα Τζάκρη, κατά την τοποθέτησή της στην Επιτροπή Παραγωγής και Εμπορίου, αναφέρθηκε στο νομοσχέδιο του Υπουργείου Τουρισμού με τίτλο «Θέσπιση προδιαγραφών ακινήτων βραχυχρόνιας μίσθωσης, περιβαλλοντική κατάταξη καταλυμάτων, απλούστευση διαδικασίας ίδρυσης τουριστικών επιχειρήσεων και ειδικότερες διατάξεις ελέγχου και ενίσχυσης του πλαισίου τουριστικών υποδομών».

Η κα. Τζάκρη ξεκίνησε την τοποθέτησή της υπογραμμίζοντας το άναρχο και πολλές φορές αποσπασματικό τρόπο ανάπτυξης της αγοράς των καταλυμάτων βραχυχρόνιας μίσθωσης, που αποτελούν μια σημαντική διέξοδο για τουρίστες που αναζητούν πιο προσιτές επιλογές διαμονής. Σημείωσε πως, λόγω των περιορισμένων διαθέσιμων κλινών στα ξενοδοχεία, εκατοντάδες χιλιάδες διαμερίσματα ανακαινίστηκαν και αναβαθμίστηκαν ενεργειακά, καλύπτοντας τη ζήτηση στις τουριστικές περιοχές και προσφέροντας μια λύση σε περιοχές όπου οι συνθήκες είχαν καταστήσει τη μακροχρόνια μίσθωση μη βιώσιμη.

Ωστόσο, η κα. Τζάκρη επισήμανε ότι η κατάσταση αυτή δεν πρέπει να συνεχιστεί χωρίς αυστηρούς ελέγχους. Αναφερόμενη στη δημοφιλή πλατφόρμα RBNB, τόνισε ότι η ίδια η πλατφόρμα, λόγω της αδυναμίας του ελληνικού ελεγκτικού μηχανισμού, ελέγχει τα καταλύματα που εντάσσονται στη βάση της χωρίς να υπάρχει κανένας ουσιαστικός έλεγχος από τις αρμόδιες αρχές. Πέρα από την ενεργειακή αναβάθμιση, η βουλευτής υπογράμμισε τη σημασία της τήρησης των προδιαγραφών ασφαλείας, κυρίως στους κοινόχρηστους χώρους πολυκατοικιών, προκειμένου να διασφαλιστεί η ασφάλεια των ενοικιαστών και των τουριστών.

Η κα. Τζάκρη επισήμανε, επίσης, ότι απαιτείται άμεση μέριμνα για την αρμονική συνύπαρξη μόνιμων κατοίκων και τουριστών σε περιοχές που παρουσιάζουν αυξημένο τουριστικό ενδιαφέρον. Όπως τόνισε, η αυξημένη χρήση των κοινών υποδομών σε πολυκατοικίες από τους τουρίστες μπορεί να εκτοξεύσει το κόστος των κοινόχρηστων εξόδων, δημιουργώντας προβλήματα για τους μόνιμους κατοίκους. Παράλληλα, πρότεινε την επιβολή περιορισμών και πλαφόν στην ανάπτυξη καταλυμάτων βραχυχρόνιας μίσθωσης σε περιοχές με έντονο τουριστικό ρεύμα, όπως το λεκανοπέδιο και η Θεσσαλονίκη, ώστε να αποφευχθεί ο κορεσμός της αγοράς.

Αναφερόμενη στις εταιρείες διαχείρισης βραχυχρόνιας μίσθωσης, η κα. Τζάκρη αναγνώρισε τη σημαντική τους συμβολή στην ανακαίνιση ακινήτων και τη διασφάλιση της φορολογημένης απόδοσης στους ιδιοκτήτες. Ωστόσο, υπογράμμισε ότι η λύση δεν είναι η κατάργηση αυτής της δραστηριότητας, αλλά η εξυγίανση και ο εξορθολογισμός της, ώστε να διασφαλιστεί ότι η αγορά βραχυχρόνιας μίσθωσης θα λειτουργεί με όρους δικαιοσύνης και διαφάνειας. Σημείωσε πως είναι αναγκαίο να καταπολεμηθούν οι επιτήδειοι ιδιοκτήτες που εκμεταλλεύονται την άνοδο των τιμών, προσφέροντας μη ανακαινισμένα διαμερίσματα με υπερβολικές απαιτήσεις μισθώματος.

Η κα. Τζάκρη επισήμανε τη σημασία της θέσπισης ενός συστήματος ελέγχου των μισθωμάτων, το οποίο θα βασίζεται σε αντικειμενικά κριτήρια και θα διασφαλίσει την τήρηση των ελάχιστων προδιαγραφών για τα καταλύματα που διατίθενται για μακροχρόνια μίσθωση. Παράλληλα, επεσήμανε την ανάγκη για προστασία από τη νέα τάση της αγοράς, όπου πολυεθνικά funds αποκτούν μεγάλες ποσότητες ακινήτων, ανακαινίζουν ή μετασκευάζουν κτίρια και τα θέτουν σε λειτουργία ως υποκρυπτόμενα ξενοδοχεία, με αρνητική επίδραση στην επίσημη ξενοδοχειακή βιομηχανία της χώρας.

Κλείνοντας, η κα. Τζάκρη ανέφερε ότι παρά την αναγνώριση του προβλήματος από την κυβέρνηση, οι προτεινόμενες λύσεις του νομοσχεδίου δεν ανταποκρίνονται στις πραγματικές ανάγκες της αγοράς και της κοινωνίας και υπογράμμισε πως, παρά την αναγνώριση των δυσχερειών και των στρεβλώσεων της αγοράς βραχυχρόνιας μίσθωσης, η κυβέρνηση δεν φαίνεται να προχωρά σε ουσιαστικές και αποτελεσματικές λύσεις για την επίλυση αυτών των προβλημάτων.

Αναλυτικά η ομιλία της κ. Τζάκρη:

Η κα. Τζάκρη ξεκίνησε την τοποθέτησή της υπογραμμίζοντας το άναρχο και πολλές φορές αποσπασματικό τρόπο ανάπτυξης της αγοράς των καταλυμάτων βραχυχρόνιας μίσθωσης

«Κυρίες και Κύριοι Βουλευτές

Εύχομαι Καλή Χρονιά σε όλες και όλους.

Το νομοθετικό έργο το 2025 ξεκίνησε σήμερα με τη συζήτηση του Σχεδίου Νόμου του Υπουργείου Τουρισμού με τίτλο «θέσπιση προδιαγραφών ακινήτων βραχυχρόνιας μίσθωσης, περιβαλλοντική κατάταξη καταλυμάτων, απλούστευση διαδικασίας ίδρυσης τουριστικών επιχειρήσεων και ειδικότερες διατάξεις ελέγχου και ενίσχυσης πλαισίου τουριστικών υποδομών».

Οπωσδήποτε είναι ένα αναγκαίο νομοσχέδιο.

Όμως θέλω σε αυτή την πρώτη συνεδρίαση της Επιτροπής να θέσω προβληματισμούς που θα φανούν χρήσιμοι στην βελτίωση του νομοθετήματος ώστε να αυξηθούν τα έσοδα της Εθνικής Οικονομίας και ταυτόχρονα να δοθούν οι ευκαιρίες σταδιακής επίλυσης του οξύτατου στεγαστικού προβλήματος που έχει δημιουργηθεί στα μεγάλα αστικά κέντρα.

Κάτι το οποίο δεν λύνει το παρόν νομοσχέδιο.

Κάτι που σημαίνει ότι θα ήταν προτιμότερο να έχετε φέρει ένα πολυνομοσχέδιο, ώστε να έχουμε μια ολιστική εικόνα και να δώσουμε ολοκληρωμένες λύσεις στα προβλήματα που αφορούν όχι μόνο τους τουρίστες, αλλά και τους μόνιμους κατοίκους.

Προχωρώ όμως επί του νομοσχεδίου.

Το θέμα των τουριστικών καταλυμάτων απασχολεί παγκοσμίως τον μετασχηματισμό της τουριστικής βιομηχανίας ήδη από το 2010.

Και σε κάθε περίπτωση, η τουριστική βιομηχανία για την Ελλάδα είναι μια τεράστια πηγή εισοδήματος.

Όπως επίσης και σε κάθε περίπτωση η Ελλάδα δεν μπορεί να αλλάξει τους διεθνείς κανόνες του παιχνιδιού, πολλώ δε μάλλον την αντίληψη των τουριστών για το τι αναζητούν προκειμένου να επιλέξουν την χώρα μας ως τουριστικό προορισμό, κι όχι κάποια άλλη χώρα.

Το ίδιο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Αθήνα, ακόμη περισσότερο, το αντιμετωπίζουν αναπτυγμένοι τουριστικοί προορισμοί όπως η Βαρκελώνη, όπως η Ρώμη, όπως το Παρίσι, όπως το Άμστερνταμ κοκ.

Η Ελλάδα επί πολλά χρόνια ήταν δέσμια των παθογενειών του εποχικού τουρισμού.

Δηλαδή δεν μπορούσε να αναπτύξει τον δωδεκάμηνο τουρισμό και –πολύ περισσότερο- δεν μπορούσε ακόμη και στην θερινή περίοδο να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της φιλοξενίας των τουριστών που κατευθύνονταν μεν προς τα νησιά για το κύριο μέρος των διακοπών τους, αλλά ήθελαν και δύο ή τρεις διανυκτερεύσεις στα μεγάλα αστικά κέντρα προκειμένου να επισκεφτούν αρχαιολογικούς χώρους ή και επίκαιρα προβεβλημένα στοιχεία του αστικού χώρου για να γνωρίσουν τον τρόπο ζωής των Ελλήνων στα αστικά κέντρα.

Έτσι λοιπόν αναπτύχθηκε με άναρχο τρόπο η αγορά των καταλυμάτων βραχυχρόνιας μίσθωσης που έδιναν την δυνατότητα σε οικογένειες ή παρέες ατόμων να διαμείνουν σε ένα κατάλυμα που σε προσιτή τιμή θα προσφέρει δυνατότητα φιλοξενίας περισσότερων ατόμων και θα διαθέτει υποδομές οι οποίες ή δεν υπάρχουν ή χρεώνονται πανάκριβα στις υφιστάμενες ξενοδοχειακές υποδομές.

Για τους ξένους είναι πολύ σημαντικό να έχει και κουζίνα το κατάλυμά τους και πλυντήριο και ιδιωτικότητα πέρα από χωρητικότητα.

Επίσης πρέπει να παραδεχτούμε δύο πράγματα:

Ότι ο αριθμός κλινών που παρέχουν τα ξενοδοχεία δεν επαρκεί σε οποιαδήποτε περίπτωση για την ταυτόχρονη φιλοξενία στα αστικά κέντρα εκατοντάδων χιλιάδων τουριστών, αλλά και το γεγονός ότι αυτά τα εκατοντάδες χιλιάδες διαμερίσματα ανακαινίστηκαν, αναβαθμίστηκαν ενεργειακά και βρήκαν χρήση σε περιοχές όπου είχε ήδη αποχωρήσει ο Έλληνας μακροχρόνιος ενοικιαστής ή ιδιοκτήτης εξαιτίας των συνθηκών που είχαν δημιουργηθεί πχ στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας και καθιστούσαν μη βιώσιμη την μακροχρόνια μίσθωση.

Έτσι λοιπόν δημιουργήθηκε ένας τεράστιος κύκλος εργασιών στην οικοδομή, δημιουργήθηκαν πάρα πολλές μικρές επιχειρήσεις, οι οποίες εξυπηρετούν τους τουρίστες που μισθώνουν χρόνια αυτά τα ακίνητα βραχυχρόνιας μίσθωσης, άρα δεν μπορούμε να κλίνουμε τα μάτια ως προς το θετικό αποτύπωμα της βραχυχρόνιας μίσθωσης.

Πρέπει λοιπόν και αυτό θα κάνω αμέσως να κατηγοριοποιήσουμε τι είναι η βραχυχρόνια μίσθωση, πως πρέπει να χαρτογραφηθεί εκ νέου με δεδομένη και την ανάπτυξη του δικτύου μετρό, καθώς ένας νόμος πρέπει να ρυθμίζει σε βάθος χρόνου μία αγορά.

Πάμε λοιπόν προχωρώ.

Πρώτη κατηγορία είναι αυτή που ήδη περιέγραψα δηλαδή η βραχυχρόνια μίσθωση αμιγώς τουριστικής χρήσης 3 έως 5 ημερών.

Δεύτερη κατηγορία είναι η βραχυ-μεσοχρόνια μίσθωση όχι από τουρίστες, αλλά από εργαζόμενους και ψηφιακούς νομάδες, καθώς η Αθήνα ειδικά και η Θεσσαλονίκη είναι διεθνή οικονομικά κέντρα, στα οποία διαμένουν μέχρι και 6 μήνες ή 9 μήνες εργαζόμενοι που μετατίθενται από τις εταιρείες τους εδώ ή επιλέγουν να εργάζονται από εδώ και να απολαμβάνουν τα προνόμια του ελληνικού τρόπου ζωής και του κλίματος. Και

Τρίτη κατηγορία είναι η μεσο-μακροχρόνια μίσθωση όπου εκεί εφαπτόμαστε με το στεγαστικό πρόβλημα των αστικών κέντρων και ταυτόχρονα μιλάμε για διαμερίσματα, τα οποία δεν είναι ανταγωνιστικά στην λειτουργία των νόμιμων ξενοδοχειακών μονάδων, όπου εκεί ακριβώς βρίσκεται και ένα πρόβλημα με τις παράνομες υποκρυπτόμενες μισθώσεις. Διότι στην αγορά αυτή διοχετεύονται ακίνητα που είτε δηλώνονται κλειστά για την εφορία είτε έχουν αποκτηθεί με την μέθοδο της Golden Visa και επίσης τα έσοδά τους δεν δηλώνονται και σίγουρα το πρόβλημά αυτό δεν το λύνει το παρόν νομοσχέδιο.

Ας εστιάσουμε λοιπόν στις δύο πρώτες κατηγορίες που εφάπτονται με τον τουρισμό και την βραχυ-μεσοχρόνια διαμονή.

Στην πρώτη κατηγορία της βραχυχρόνιας μίσθωσης ο μεγαλύτερος παγκοσμίως φορέας διαχείρισης τέτοιων μισθώσεων είναι η γνωστή πλατφόρμα RBNB. Η οποία λόγω ανεπάρκειας των ελληνικών ελεγκτικών μηχανισμών ελέγχει η ίδια την καταλληλότητα των καταλυμάτων προκειμένου να τα εντάξει στο δυναμικό της.

Είναι σαφές λοιπόν ότι ένα κράτος δεν μπορεί να υποκαθίσταται από μία πλατφόρμα. Όπως επίσης είναι σαφές - και δεν το λύνει το παρόν νομοσχέδιο- ότι θα πρέπει να υπάρχει ελεγκτικός μηχανισμός, ο οποίος να επιθεωρεί διαρκώς την λειτουργική ασφάλεια αυτών των καταλυμάτων, καθώς ενίοτε ανακαινίζονται επιδερμικά χωρίς να πληρούν κάποιες βασικές προδιαγραφές ασφαλείας τουλάχιστον σε ότι αφορά τις ηλεκτρολογικές εγκαταστάσεις και τους κοινόχρηστους χώρους των πολυκατοικιών στα οποία βρίσκονται αυτά τα διαμερίσματα.

Για να το πω πιο απλά σε μια πολυκατοικία 15 διαμερισμάτων στην Ελλάδα σήμερα μπορεί τα 8 να είναι RBNB και τα 7 μακροχρόνιες μισθώσεις ή ιδιόκτητες κατοικίες.

Άρα λοιπόν πρέπει να μεριμνήσουμε και για ζητήματα όπως η αρμονική συμβίωση τουριστών και μόνιμων κατοίκων, όπως η εκτίναξη του κόστους κοινοχρήστων εξαιτίας της εντατικοποίησης της χρήσης των κοινόχρηστων υποδομών όπως πχ οι ανελκυστήρες και η καθαριότητα των κοινόχρηστων χώρων των υποδομών αυτών που εκτοξεύουν το κόστος κοινοχρήστων μιας πολυκατοικίας.

Έτσι λοιπόν κατά την πρόοδο των εργασιών της συζήτησης του νομοσχεδίου εμείς θα καταθέσουμε συγκεκριμένες προτάσεις για την επίλυση αυτών των προβλημάτων που δεν τα λύνει το παρόν νομοσχέδιο.

Από την άλλη πλευρά συμφωνούμε ότι πρέπει να αντιμετωπιστεί το θέμα κορεσμού σε συγκεκριμένα δημοτικά διαμερίσματα των μεγάλων αστικών κέντρων, προτείνοντας όμως ένα συγκεκριμένο πλαίσιο κι ένα πλαφόν ανάπτυξης καταλυμάτων βραχυχρόνιας μίσθωσης συνολικά στο λεκανοπέδιο και στην Θεσσαλονίκη, προκειμένου να μην αναπτυχθούν παθογένειες που θα επηρεάσουν καταλυτικά τον τρόπο ζωής των μονίμων κατοίκων των περιοχών όπου θα αναπτυχθούν αποκεντρωμένα καταλύματα βραχυχρόνιας μίσθωσης.

Στο δεύτερο επίπεδο, έχοντας πάντα κατά νου ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε τους διεθνείς όρους μετακίνησης των πληθυσμών, αν θέλουμε να έχουμε τουρισμό, πρέπει να δούμε και το θέμα της βραχυ-μεσοχρόνιας μίσθωσης. Δηλαδή μίσθωσης που φτάνει σε διάρκεια τους 3, τους 6 ή και τους 9 μήνες.

Εκεί την διαχείριση των ακινήτων πλέον και μιλώ πάντα για τα νόμιμα, δηλωμένα ακίνητα, δεν την έχει η RBNB, αλλά άλλες μεγάλες εταιρείες που συνάπτουν συμφωνίες με τους ιδιοκτήτες, ανακαινίζουν ολοκληρωτικά τα διαμερίσματα αυτά, αποδίδουν εγγυημένα και φορολογημένα τα μισθώματα στους ιδιοκτήτες που και αυτοί αντιμετώπιζαν προβλήματα αθέτησης πληρωμών από τους ενοικιαστές και φυσικά τα διαμερίσματα αυτά ενοικιάζονται σε τιμές αντίστοιχες των ευρωπαϊκών μεγαλοπούλεων. Δηλαδή ένα τριάρι μπορεί να μισθωθεί 1500 ή και 2.000 ευρώ.

Και προσωπικά εφόσον και εκεί μπει ένα πλαφόν δεν διαφωνώ με αυτήν την μέθοδο γιατί σε μια χώρα με ανύπαρκτο ή πανάκριβο σύστημα δανειοδοτήσεων για λόγους ανακαίνισης τα ακίνητα αυτά θα μισθώνονταν είτε ως μακροχρόνιες μισθώσεις χωρίς καμία ανακαίνιση είτε θα έμεναν κλειστά καθώς οι ιδιοκτήτες τους δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στο κόστος αυτό.

Και φυσικά –το τονίζω ξανά- πρέπει να υπάρχει ένα πλαφόν στην ανάπτυξη τέτοιων ακινήτων ανά περιοχή, διότι αυτά πραγματικά, λόγω της εγγυημένης απόδοσης μισθώματος, μπορούν να εκτοπίσουν πλήρως τους μόνιμους κατοίκους.

Η λύση λοιπόν δεν είναι να τα καταργήσουμε, αλλά να τα εξορθολογίσουμε. Γιατί όπως είπα αποδίδουν φόρους και δημιουργούν μία μεγάλη φορολογική βάση και μια μεγάλη αγορά στον χώρο των ανακαινίσεων, η οποία είναι πλήρως νόμιμη και φορολογητέα επίσης, καθώς μιλάμε για πολύ μεγάλες εταιρείες επίσης.

Το πρόβλημα με την ελληνική κυβέρνηση είναι ότι δεν ελέγχει τους επιτήδειους ιδιοκτήτες, οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι την άνοδο των μισθωμάτων βραχυ-μεσοχρόνιας μίσθωσης εκτοξεύουν τις απαιτήσεις τους για μη ανακαινισμένα διαμερίσματα, τα οποία διαθέτουν προς μακροχρόνια μίσθωση.

Άρα λοιπόν αντί να προσπαθούμε να εμποδίσουμε την αναβάθμιση των καταλυμάτων βραχυ-μεσοχρόνιας μίσθωσης θα πρέπει να προσδιορίσουμε και έναν μηχανισμό ελέγχου του ύψους των μισθωμάτων με αντικειμενικοποιημένα κριτήρια ως προς τις ελάχιστες προδιαγραφές που πρέπει να πληρεί ένα ακίνητο για να μπορεί να μισθώνεται για μακροχρόνια μίσθωση. Γιατί πρέπει να παραδεχτούμε ότι το 70 έως το 80% των ακινήτων της Αθήνας στις κορεσμένες περιοχές αφορά σε πολυκατοικίες 40, 50 ή και 70 ετών.

Το κράτος δεν πρέπει να έχει ευθύνη για την ποιότητα των διαμερισμάτων που διατίθενται για μακροχρόνια μίσθωση, δημιουργώντας ένα σύστημα πλαφόν ανώτατου μισθώματος ανάλογα της κατάστασης της οικοδομής που μισθώνεται για μακροχρόνια μίσθωση;

Ή μήπως εδώ μέσα δεν γνωρίζουμε ότι στα παλιά διαμερίσματα, λόγω της παλαιότητας έχουμε τεράστια απώλεια φορολογικών εσόδων διότι το μίσθωμα επισήμως δηλώνεται 300 ή 400 ευρώ και δίνονται άλλα 600 μαύρα; Αυτό δεν το γνωρίζουμε σε αυτή την αίθουσα.

Άρα το πρόβλημα δεν είναι η αναβάθμιση και η πρόοδος επί νομίμων και δηλωμένων καταλυμάτων υψηλών προδιαγραφών, αλλά η παράνοια των υποκρυπτόμενων μισθώσεων ακινήτων που κοστολογούνται όσο και τα ελεγχόμενα και ανακαινισμένα με υποδήλωση μισθώματος. Γιατί αν η Πολιτεία παρενέβαινε σε αυτό θα έβρισκε χρήματα και για να δημιουργήσει φοιτητικές εστίες και για να δημιουργήσει κοινωνικές κατοικίες.

Γιατί αυτό είναι το πρόβλημα.

Διότι αν έχουμε 20.000 ακίνητα βραχυ-μεσοχρόνιας μίσθωσης έχουμε 300.000 ακίνητα, μετρίας ή αθλίας καταστάσεως, τα οποία είναι η πραγματική πληγή για τα δημόσια έσοδα και για τα οικογενειακά εισοδήματα.

Πάμε λοιπόν για να κλείσω για να είμαστε ξεκάθαροι μέχρι ποιου σημείου κάποιος ιδιοκτήτης μπορεί να λέγεται ιδιώτης ή επιχειρηματίας.

Και θεωρώ ότι προκειμένου να συνδυάσουμε το τουριστικό προϊόν με την οικονομία της ανακαίνισης και την αύξηση των φορολογικών εσόδων ένας ιδιοκτήτης σήμερα θεωρείται από το υφιστάμενο νομοθετικό πλαίσιο ότι πρέπει να ανοίξει βιβλία ως επιχείρηση, αν νοικιάζει ως βραχυχρόνια μίσθωση από τρία και επάνω ακίνητα. Δηλαδή αυτός που έχει τρεις γκαρσονιέρες και τις μισθώνει κατά την γνώμη σας είναι επιχειρηματίας. Σε μια χώρα που παραδοσιακά επενδύει στα ακίνητα, εδώ και πολλές γενιές, και επειδή όπως έχω πει νωρίτερα οι γκαρσονιέρες και τα δυάρια δεν ανταγωνίζονται τα ξενοδοχεία, αυτά είναι ο τρόπος ζωή των τουριστών- αυτός ο πήχης για να μην εξωθούμε στην αδήλωτη μίσθωση και στο μαύρο χρήμα τους ιδιοκτήτες προτείνω να είναι στο συνολικό εμβαδόν των 150 τετραγωνικών συνολικά που σημαίνει, δηλαδή δύο δυάρια και μια γκαρσονιέρα ή δύο στοιχειώδη δυάρια είτε να πάμε το όριο στα 5 ακίνητα, γιατί πραγματικά μπορεί να έχει κάποιος 5 γκαρσονιέρες συνολικού εμβαδού 150 τμ. Γιατί πρέπει να τους εξωθούμε στην μαύρη οικονομία ή στην υποδήλωση μισθώματος μιλώντας πάντα για βραχυχρόνια μίσθωση. Δηλαδή αν νοίκιαζε ένα σπίτι 150 τμ δεν θα τον φορολογούσαμε σαν ιδιώτη; Και σε αυτή την αίθουσα υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι υπάρχει RBNB 150 τετραγωνικών; Είναι όλα 25 μέχρι 50 τμ.

Και φυσικά θα πρέπει να υπάρχει άμεση πρόνοια για την ανακοπή της νέας τάσης που είναι η προέλαση πολυεθνικών funds που αγοράζουν ολόκληρα συγκροτήματα κατοικιών ή γραφείων, τα μετασκευάζουν ή τα ανακαινίζουν, τα θέτουν υπό την επωνυμία τους και στην ουσία δημιουργούν υποκρυπτόμενα ξενοδοχεία σε στρατηγικής σημασίας τοποθεσίες και απειλούν την νομίμως λειτουργούσα ξενοδοχειακή βιομηχανία της χώρας.

Το πρόβλημά μας λοιπόν δεν είναι αυτός που νοικιάζει 2 δυάρια και μια γκαρσονιέρα. Ούτε μια εταιρεία που μισθώνει και ανακαινίζει παλαιότατα διαμερίσματα και τα μισθώνει φορολογούμενη σε υψηλό τίμημα, αποδίδοντας εγγυημένο μίσθωμα στον ιδιοκτήτη, αρκεί να υπάρχει πλαφόν ανά περιοχή απαντώντας στα κενά του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, αλλά το πρόβλημα της Πολιτείας να ελέγξει και να ρυθμίσει συνολικά την αγορά στέγης προκειμένου να βρει τα φορολογικά έσοδα αφενός, αφετέρου δε να προστατεύσει τους ανυπεράσπιστους εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, που πληρώνουν παράλογα και παράνομα μισθώματα. Διότι είναι αναγκασμένοι να ζουν σε μια περιοχή όπου τους εκμεταλλεύονται επιτήδειοι.

Κυρίες και Κύριοι Συνάδελφοι,

Επί της αρχής το νομοσχέδιο ως προς την ανίχνευση των προβλημάτων κινείται προς την σωστή κατεύθυνση, πλην όμως, λόγω της ανεπάρκειας της κυβέρνησης δεν απαντά στα ουσιώδη προβλήματα που αφορούν στην προστασία των ενοικιαστών, αλλά και των ιδιοκτητών που τους φορολογεί παράλογα χωρίς να τους δίνει την δυνατότητα φορολογικών και τραπεζικών κινήτρων, να ανακαινίσουν και να μισθώσουν οι ίδιοι τα διαμερίσματά τους.

Ελπίζω ότι κατά την διάρκεια της συζήτησης στην Επιτροπή θα διαγνωστεί η ανάγκη ενός πολυνομοσχεδίου, όπως επίσης ότι θα δεχτεί η κυρία Υπουργός να βελτιστοποιήσουμε και τις διατάξεις του παρόντος νομοσχεδίου.

Και μέχρι να απαντηθούν τα ζητήματα που θέτω ναι μεν θεωρούμε, όπως σας είπα ότι το νομοσχέδιο χαρτογραφεί πραγματικά ζητήματα, πλην όμως δηλώνουμε επιφύλαξη ως προς το αν θα το υπερψηφίσουμε επί της αρχής, λόγω των ασαφειών και των ατελειών που σας προανέφερα.

Εμείς σαν ΚΙΝΗΜΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ είμαστε υπέρ της προόδου και της αναβάθμισης των γερασμένων κτηριολογικά αστικών κέντρων, αλλά είμαστε υπέρ και της προστασίας των συμφερόντων των μονίμων κατοίκων και του δικαιώματος στέγασης των αδυνάμων, των φοιτητών, των νέων οικογενειών που μπορούν και πρέπει να έχουν δικαίωμα σε προσιτή στέγη χωρίς να πληγεί η τουριστική βιομηχανία και εν γένει η κατασκευαστική δραστηριότητα που αποδίδει τεράστια ποσά στα δημόσια ταμεία.»