Θεανώ Ζουρνατζίδου: «Τα Γιαννιτσά ήταν στην 3η θέση υποδοχής προσφύγων το 1922»

Στην εξαιρετική εκδήλωση για τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή(πλατεία Πολύκεντρου Γιαννιτσών), με τον επίσης πολύ καλό ομιλητή Βλάση Αγτζίδη, η συντονίστρια του πάνελ, που οργάνωσε όλους τους φορείς και ήταν οδηγός ο φορέας που εκπροσωπεί, Πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Γιαννιτσών Θεανώ Ζουρνατζίδου, έκανε μία σύντομη αλλά ενδιαφέρουσα εισήγηση.

«Στα τέλη Αυγούστου με αρχές Σεπτεμβρίου του 1922 έκλεισε το μεγάλο κεφάλαιο που αντιπροσώπευε ο Ελληνισμός της Ανατολής με το κάψιμο και τη λεηλασία της Σμύρνη, της “Γκιαούρ Ισμίρ”, όπως την αποκαλούσαν οι Νεότουρκοι.

Με τη συμπλήρωσης ενός αιώνα από την σφαγή και την καταστροφή του Ελληνισμού Της Ανατολής και καθώς βλέπαμε ότι η πολιτεία επίσημα δεν έχει επιδείξει την δέουσα σημασία για να τίμηση την θλιβερή επέτειο, αποφασίσαμε ως το ελάχιστο που θα μπορούσαμε να κάνουμε να διοργανώσουμε την σημερινή (σ.σ.26/9) εκδήλωση», είπε η Πρόεδρος.

«Άλλωστε είναι γνωστό ότι η διατήρηση της μνήμης και τον αγώνα για την αναγνώριση των εγκληματών της γενοκτονίας του ελληνισμού της ανατολής έχουν αναλάβει τα προσφυγικά σωματεία και ο σύλλογοί», υπογράμμισε χαρακτηριστικά.

Έτσι λοιπόν σε μια πόλη όπως τα Γιαννιτσά που υποδέχθηκαν πρόσφυγες σε ποσοστό που αγγίζει το 58,4%, το τρίτο μεγαλύτερο ποσοστό πανελλαδικώς (προηγούνται η Δράμα με 72,2% και η Αλεξανδρούπολη με 60%) δεν μπορούσε να λησμονηθεί μια τόσο σημαντική επέτειος

Επιγραμματικά ανέφερε:

«Οι πρώτοι πρόσφυγες έφτασαν στα Γιαννιτσά την άνοιξη του 1914 από τη Στράντζα της Ανατολικής Θράκης. Μετά το 1922 κατέφθασαν διωγμένοι Αρσιανοί. Λίγο μετά από το 1924 εγκαταστάθηκαν Ανατολικορωμυλιώτες από τις Καρυές. Ακολούθησαν και άλλοι πρόσφυγες, από την Μπάφρα, από την Κερασούντα και την Τραπεζούντα. Οι πρόσφυγες στην πόλη των Γιαννιτσών υπερέβησαν τους 7.000 σε σύνολο 13.000 κατοίκων».

Θέτοντας κατόπιν τα εξής ερωτήματα/προβληματισμούς:

«100 Χρόνια λοιπόν μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, πως φτάσαμε από την εκστρατεία για την απελευθέρωση των αλύτρωτων αδερφών στην Μ. Ασία και την υλοποίηση της «μεγάλης ιδέας» στο θρήνο;

Γιατί τα πάνδεινα που υπέστηκε ο ελληνικός πληθυσμός της Ανατολής δεν στάθηκαν ικανά να συγκινήσουν τις Ελληνικές κυβερνήσεις και τους πολίτες; Πως αντιμετωπίστηκαν οι πρόσφυγες;

Γιατί στην ελληνική ιστοριογραφία η μεγαλύτερη ανθρωπιστική καταστροφή που έπληξε την περιοχή μας και έγινε γνωστή ως Μικρασιατική Καταστροφή υποβαθμίστηκε και ερμηνεύτηκε με έναν τέτοιον τρόπο που σχετικοποιούσε τα γεγονότα, μείωνε τη βία, απάλειφε μεθόδους που στη διεθνή νομολογία αποκαλούνται Γενοκτονία, καλλιεργούσε το ενοχικό συναίσθημα στα θύματα και απάλλασσε τους ενόχους από το ιστορικό βάρος αποτρόπαιων πράξεων;».

Η κ. Ζουρνατζίδου τόνισε πως «μέσα από την ασφαλή απόσταση του ενός αιώνα μπορούμε με καθαρό μάτι να ανασυντάξουμε τις μνήμες, τους καημούς και τον πόνο για τις αλησμόνητες πατρίδες του Πόντου και της Μικράς Ασίας και να ξαναδιαβάσουμε την ιστορία και να προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στα παραπάνω ερωτήματα». Κατόπιν σημείωσε ότι αυτό θα γίνει «με την βοήθεια του Βλάση Αγτζίδη» (Διδάκτωρ Ιστορίας, Μαθηματικός, Συγγραφέας) «το όποιο ευχαριστούμε που άμεσα ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση μας».

Ένας ακόμη πολύ καλός ομιλητής, από τη δική του πλευρά και με τη δική του έμφαση σε σημεία των γεγονότων, πέρασε από την πόλη των Γιαννιτσών, αφήνοντας γνώση, άποψη, ακόμη και προβληματισμούς, είτε συμφωνούμε είτε διαφωνούμε με την κριτική που ασκήθηκε ή στα σημεία που στάθηκε, δίδοντας ερμηνείες των γεγονότων.