Τις διαφορές των δύο δεν πρέπει να τις πληρώνουν οι τρίτοι

του Χαράλαμπου Παπαδόπουλου

Σε ένα Ιερό Ναό υπάρχει παρεκκλήσιο του αγίου Παϊσίου και κάθε Δευτέρα μαζί με τον εσπερινό ψέλνουν και την παράκληση του αγίου. Αν και δεν είναι η ενορία μου πήγα κι εγώ, μου έδωσαν οι ψάλτες να διαβάσω και τον Προοιμιακό ψαλμό και περιμέναμε να έλθει ο παπάς να βάλει Ευλογητός. Στον Ναό υπηρετούν 4 Ιερείς. Μπαίνει στο παρεκκλήσιο ένας παπάς και ξαναφεύγει. Από την κουβέντα που έγινε με τους άλλους κατάλαβα ότι δεν ήταν τόσο αθώα η αργοπορία. «Τι φταίμε εμείς οι τρίτοι για τις διαφορές που έχουν μεταξύ τους οι παπάδες ;» μου λέει ένας της ενορίας.

Μπήκα στο νόημα επειδή και εγώ κάτι είχα προσέξει εδώ και χρόνια. Ο παπάς που ήταν εφημέριος και θα έκαμνε την ακολουθία ήταν διαφορετικού «κλίματος» από τους άλλους. Μάλιστα κάποιο διάστημα σαν φοιτητές ήμασταν στην ίδια θρησκευτική οργάνωση. Έτσι οι άλλοι παπάδες «δεν τον πήγαιναν». Τώρα λοιπόν αυτός ο παπάς ήταν σε μια κηδεία και αργούσε να επιστρέψει. Θα μπορούσε να ξεκινούσε την ακολουθία άλλος παπάς και όταν τελείωνε από την κηδεία ο εφημέριος την συνέχιζε.

Πέρασαν 20 λεπτά κι ακόμα να αρχίσει η ακολουθία. Δεν μπορούσα να περιμένω άλλο κι έφυγα. Βγαίνοντας έξω βλέπω τον ένα παπά που μιλούσε με κάποιον και μου φωνάζει «κάθισε να πιει καφέ μετά την κηδεία ο άλλος (παπάς)». Δηλαδή με απλά λόγια δεν θα αρχίσουμε εμείς την ακολουθία για να εκτεθεί στα μάτια των πιστών εκείνος ο παπάς. Φυσικά αυτό γίνεται και σε άλλες περιπτώσεις και γενικά δεν βοηθάμε όταν είναι αυτός ο παπάς …

Όχι σεβαστοί Πατέρες. Ο ενορίτης σας είχε δίκιο σ’ αυτό που είπε : «Τι φταίμε εμείς οι τρίτοι για τις διαφορές που έχουν μεταξύ τους οι παπάδες ;». Το να έχετε μεταξύ σας οι παπάδες τις οποιεσδήποτε διαφορές είναι ανθρώπινο. Ένα τραύμα είμαστε όλοι οι άνθρωποι όπως λένε και τα βιβλία που διαβάζετε στην Εκκλησία. Εμείς οι πιστοί όμως είμαστε οι τρίτοι και όχι μόνο δε φταίμε σε τίποτα, αλλά ούτε καν έπρεπε να καταλαβαίνουμε ότι έχετε διαφορές μεταξύ σας. Οι διαφορές σας αφορούν τις μεταξύ σας σχέσεις και όχι να επηρεάζουν τις υποχρεώσεις σας προς τους πιστούς.

Έχουν τις διαφορές τους ο άντρας και η γυναίκα μέσα στον γάμο και κάμνουν κοινωνούς των διαφορών τους και τα παιδιά τους. Όχι καλοί μου γονείς, τα παιδιά σας είναι οι τρίτοι και δεν οφείλουν να πληρώσουν τις οποιεσδήποτε διαφορές των δυό σας. Τα παιδιά σας ούτε καν πρέπει να καταλαβαίνουν ότι υπάρχουν διαφορές μεταξύ σας.

Ως εκπαιδευτικός κάθε μέρα συναναστρέφομαι στο Σχολείο με τους συναδέλφους μου και τον Διευθυντή. Σαν άνθρωποι που είμαστε μπορεί να συμβούν μεταξύ μας διαφωνίες, παρεξηγήσεις ακόμα και μαλώματα. Αλίμονο αν κάθε φορά που είμαι στενοχωρημένος από την συμπεριφορά κάποιου να το καταλαβαίνουν οι μαθητές. Όχι οι μαθητές δε φταίνε σε τίποτα και όχι μόνο πρέπει να έχουν το μάθημά τους όπως πρέπει αλλά ούτε καν να υποψιαστούν ότι συνέβηκε κάτι στο γραφείο.

Λένε κάποιοι συνάδελφοι «αφού τόσο λίγο με πληρώνει το Κράτος τόσο και εγώ θα δουλεύω». Όχι συνάδελφοι. Δεν θα πληρώσουν οι μαθητές τις διαφορές που έχουμε εμείς με το Κράτος. Εμείς θα ανταποκριθούμε στις υποχρεώσεις μας όπως πρέπει ακόμα και να μας πληρώνουν ψίχουλα. Οι μαθητές έρχονται τρίτοι στην σχέση μας με το Κράτος. Αν νομίζουμε ότι τα λεφτά είναι λίγα δεν θα ρίξουμε την ποιότητα της εργασίας μας, απλώς θ’ αλλάξουμε επάγγελμα.

Όλο τον Μάρτιο του 1977 που φοιτούσα στην Α΄ Λυκείου είχαν οι καθηγητές απεργία. Πολύ καλά έκαναν, η απεργία είναι νόμιμο δικαίωμα για να πιέσουν το Κράτος να αυξήσει τους μισθούς. Απλώς ρωτάω : εγώ τι έφταιγα να χάσω ένα μήνα τα μαθήματα και μιας και δεν πήγαινα σε κανένα Φροντιστήριο να κάθομαι να διαβάζω μόνος μου την υπόλοιπη ύλη των μαθημάτων ;

Πριν το 1995 που εργαζόμουν ως Ιατρικός Επισκέπτης σε Φαρμακευτική Εταιρεία επέστρεφα από ταξίδια που είχα στα νοσοκομεία της Θράκης την Παρασκευή το απόγευμα από τον παλιό δρόμο, όχι την Εγνατία που υπάρχει σήμερα, και συχνά έβρισκα στην Ασπροβάλτα κλεισμένο τον δρόμο από τους αγρότες. Και μας έστελνε η Τροχαία από τις Σέρρες και άντε να οδηγάω κατάκοπος τόσο δρόμο εκεί που σε 100 χιλιόμετρα θα έφτανα στην Θεσσαλονίκη, στο σπίτι μου. Πολύ καλά έκαμναν οι αγρότες και πίεζαν την Κράτος για παροχές, εγώ και τόσοι άλλοι τι φταίγαμε ;

Εδώ όμως να ομολογήσω και ένα φταίξιμο δικό μου. Όταν ψηφίστηκε ο νόμος για την νομιμοποίηση των εκτρώσεων το 1986 συμμετείχα σε συλλαλητήριο στην Αθήνα στον χώρο της Ακαδημίας, μπροστά από την Πανεπιστημίου. Κάποια στιγμή μας πρόσταξαν οι διοργανωτές να μπούμε στην μέση της Πανεπιστημίου και να την κλείσουμε με αποτέλεσμα να εγκλωβιστούν πολλοί οδηγοί. Μας φώναζαν οι άνθρωποι, αλλά εγώ που να καταλάβω; Πραγματικά ποιο δικαίωμα είχαμε για να το κάνουμε ;

Δεν έχουν τέλος τα παραδείγματα. Σαν τελευταίο να αναφέρω τις καταστροφές που έγιναν σε αυτοκίνητα, καταστήματα, σπίτια, … εξ αιτίας του δυστυχήματος των Τεμπών. Για τις ευθύνες του κ. Μητσοτάκη για το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη μίλησε ο Γέροντας π. Γεώργιος Αλευράς, που ήταν υποτακτικός του μεγάλου αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου, στην ομιλία του «Κυβερνά η υπερηφάνεια». Είπε λοιπόν : «Όταν συμβαίνουν τέτοια τραγικά γεγονότα, όπως αυτά τα παιδιά που χάθηκαν στα Τέμπη, αν υπήρχε ίχνος ταπείνωσης από τους πρώτους της χώρας που είναι ο κ. Μητσοτάκης, η κ. Σακελλαροπούλου, έπρεπε να πουν θα εξαφανιστώ».

Άρα μ’ αυτούς έπρεπε να τα βάλουν αυτοί που διαμαρτυρόντουσαν για τα Τέμπη και όχι και πάλι να την πληρώνουν οι τρίτοι. Ας πήγαιναν να στήσουν σκηνές έξω από το Προεδρικό Μέγαρο και το Μέγαρο Μαξίμου και να δήλωναν αποφασιστικά ότι «δεν θα το κουνήσουμε από εδώ μέχρι να παραιτηθείτε».

*Ο Χαράλαμπος Παπαδόπουλος είναι Μαθηματικός και διδάσκει σε δημόσιο σχολείο.