Το φετινό πανηγύρι του Αγίου Ραφαήλ στην Γουμένισσα

Η ἀναστάσιμη ἔκβαση τῆς Μεγ. Ἑβδομάδος, παρατεινόμενη ὡς ἐκκλησιακό βίωμα, φέτος παρασχέθηκε ὡς λύτης μέθεξης σέ εὐρύτερες ὁμάδες λαοῦ, πολύ περισσότερες ἀπό ἄλλες χρονιές.

Συνείργησαν μόνον οἱ ἡμερολογιακές συγκυρίες καί οἱ διπλές ἀργίες; Μήπως ἦταν ἕνα εἶδος παλλαϊκοῦ ἐξορκισμοῦ, μιά ἀσύνειδη ἐκφυγή ἀπό κάθε πανδημιακή φίμωση τῆς ἐλευθερίας;

Μᾶλλον ἦταν ἡ ἀνάγκη ὅλων μας νά διατηρήσουμε ἐνεργέστερη τήν διάρκεια τῆς πίστης, τῆς ἐλπίδας καί τῆς ἀγάπης, θεμελιωμένες καί τροφοδοτούμενες ἀπό τό Χριστολογικό θαῦμα τοῦ Πασχαλινοῦ δέους καί τῆς ἔκπληξης.

Ἄν δέν συνειδητοποιήσουμε οἱ πάντες τήν δυναμική τῆς πίστεως, θά βρισκόμαστε ἰσχνοί ἀπό ἔλειψη πνευματικῆς ἰκμάδας. Ἡ ὁμολογία τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ἀναντικατάστατη, ὅπως καί ἡ μαρτυρία της. Ὁ κόσμος ὑπάρχει, γιατί ἔχει μιά καρδιά πού τόν αἱμοδοτεῖ, τήν ὀρθόδοξια ἀλληλοπεριχωρούμενη στήν ὀρθοπραξία. Ἀφαιρέστε τήν Ἐκκλησία ἀπό τήν ἱστορία τοῦ κόσμου, καί ὁ κόσμος θά γίνει πνευματικά νεκρός. Χωρίς νόημα ζωῆς καί χωρίς δύναμη χάριτος καί εὐλογίας, χωρίς ψυχή καί σκοπό ὑπάρξεως.

Δέν χρειάζεται ἄλλα παραδείγματα ἀπό αὐτά πού προβάλλονται στίς τηλεοράσεις: πνευματική ἀποδιοργάνωση με κοινό παρονομαστή τόν ἐκκοσμικευμένο καί δαιμονοκρατούμενο ἀτομισμό. Ἡ Ἐκκλησία μας ἀπέναντι σέ αὐτά τά ἀντιπαραδείγματα προβάλλει τόν Χριστό μας, τόν Κύριό μας καί Θεό μας κι ἐκείνους πού Τόν ἔμοιασαν. Ὁ καθένας μας ὀφείλει νά ἐκπληρώσει ἐνώπιον τοῦ ζῶντος Θεοῦ αὐτό τό μοναδικό προορισμό του: τήν χριστολατρεία καί χριστομιμησία, τήν ἐνχρίστωση καί χριστοσωτηρία.

Πάνω σ᾽ αὐτήν τήν καιρική καί τόσο δυνατή ἔκκληση σταθήκαμε ποιμαντικά ἀλληλέγγυοι, θυμίζοντας τά αὐτονόητα καί λησμονημένα τῆς παραδοσιακῆς πνευματικῆς περιουσίας μας, τόσο στίς παλλαϊκές λιτανεῖες τῶν Ἐπιταφίων στή Γουμένισσα, ὅσο καί στόν Ἑσπερινό τῆς Ἀγάπης πού τελέσαμε τό πρωΐ στήν “Ἁγία Τριάδα” Πολυκάστρου καί τό ἀπόγευμα στή Γουμένισσα μέ τήν λιτάνευση τῆς εἰκόνος τῆς Ἀναστάσεως ἀπό τό Ἐπισκοπεῖο πρός τόν Μητροπολιτικό Ναό τοῦ Ἁγίου Γεωργίου. Στή συνέχεια, μετά τό πέρας τοῦ Ἑσπερινοῦ, ἡ λιτάνευση συνεχίσθηκε στήν ἐνορία τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ὅπου οἱ μουσικοί μας μέ τά χάλκινα παιάνιζαν τό “Χριστός Ἀνέστη”.

Τό ἀναλύσαμε μέ τόν ἐγκύκλιο Ἀναστάσιμο χαιρετισμό μας πρός τίς πολλές ἐνοριακές πανηγύρεις τοῦ Ἁγίου Γεωργίου καί τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου, καί γενικότερα πρός ὅλο τό ἐνόριο ἐκκλησιαστικό πλήρωμα τῆς Μητροπόλεώς μας (πού ἀναγνώσθηκε στίς ἐνοριακές ἐκ μεταθέσεως πανηγύρεις ἤ στόν ἑσπερινό τῆς Ἀγάπης κατ᾽ ἐνορίαν).

Καί ἐπανήλθαμε ἀναλύοντας τήν βίωση καί τήν ἐπιβεβαίωση τῆς οὐρανο-επίγειας “κοινοπολιτείας” μας, τοῦ γένους καί τοῦ πλήθους τῶν πιστευόντων, ἀφορμώμενοι ἀπό τήν διαυγέστατη ἀναστάσιμη θεία δωρεά τῆς ἀποκάλυψης καί τοῦ ἑορτασμοῦ τῶν ἁγίων καί νεοφανῶν Μαρτύρων Ραφαήλ, Νικολάου καί Εἰρήνης.

***

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΑΓΙΟΙ (ὅπως καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι) ἀποτελοῦν ἄλλη μιά διάφανη παρουσία τῆς θείας φιλανθρωπίας τοῦ Κυρίου στά μέτρα μας, στήν ἀντιληπτότητά μας, στίς ἱερές μας ἐπιποθήσεις λύτρωσης ἀπό τούς παντοειδεῖς ἀποκλεισμούς τῆς ἀπόγνωσης, τῆς ὀδύνης, τῆς ἀφόρητης κοσμικότητας, τῆς πνιγηρῆς θνητότητας.

Παρακινημένοι ἀπό τήν ἐνσυναίσθηση τοῦ παλλαϊκοῦ πόνου, τῆς πίστης καί τῆς ἐλπίδας στήν αὐτοζωή ―στόν Χριστό τῶν Ἁγίων μας― κηρύξαμε κι ἐφέτος τά ἐμπρέποντα πρός τούς συνελθόντες ἀφ᾽ ἑσπέρας καί τό πρωΐ στήν πανηγυρική λειτουργική σύναξη τῆς ἑορτῆς, στήν Ἱερά Μονή Ἁγίων Ραφαήλ, Νικολάου καί Εἰρήνης Γουμενίσσης-Γρίβας.

Ἡ ἑσπερινή Ἀκολουθία μεταδιδόταν διαδικτυακά, ἐνῶ ἡ μακρά ὀρθρινή καί λειτουργική πανήγυρις μεταδόθηκε ἀπευθείας ἀπό τό τηλεοπτικό κανάλι 4Ε.

***

ΟΜΙΛΩΝΤΑΣ, μετά τήν ἀνάγνωση τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου, ἀναφέρθηκα στό κριτήριο τῆς θεολογικῆς καί θεόδεκτης ἀγάπης (ἔναντι τῆς πληθωρικῆς νεότερης “ἀγαπολογίας” τῶν συγκυριῶν τῆς ἀφροσύνης).

Ἀγάπη δέν εἶναι ἡ ἀνοχή τῆς ἀπώλειας τῶν συνανθρώπων μας, ἀλλά ἡ κατάδειξη τοῦ τραυματικοῦ παραλογισμοῦ τῶν κάθε λογῆς νομιμοποιήσεων καί ὁ εὐαγγελισμός τῆς σωτήριας ἀνθρωπολογίας τῆς ἀσκητικῆς τοῦ Εὐαγγελίου: “Ἐὰν ἀγαπᾶτέ με, τὰς ἐντολὰς τὰς ἐμὰς τηρήσατε… Ὁ ἔχων τάς ἐντολάς μου καί τηρῶν αὐτάς ἐκεῖνός ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με, ὁ δέ ἀγαπῶν με ἀγαπηθήσεται ὑπό τοῦ πατρός μου καί ἐγώ ἀγαπήσω αὐτόν καί ἐμφανίσω αὐτῷ ἐμαυτόν…” [Ἰω. κεφ. 14 (14: 15, 21)].

Ἀγάπη εἶναι ἡ κρυστάλλινη ἀποκατάσταση τῆς θεόσωστης ἀληθινότητας τοῦ ἀνθρώπου, στήν χριστολογική προοπτική βίωσης τῆς θείας ἀγαπήσεως, ἡ ὁποία συστηματικά καταφρονεῖται καί στοχοποιεῖται ἀπό τήν ἀσύδοτη ἀλογία τῆς ἀπώλειας.

ΑΦΟΡΜΩΜΕΝΟΣ ἀπό συγκεκριμένα περιστατικά τοῦ θεόδοτου ἱστορικοῦ τῶν τριῶν νεοφανῶν Ἁγίων, προχώρησα στό βασικό μήνυμα τῆς ἀποκαλύψεώς τους: στήν θεόκτιστη καί θεόσωστη διάρκεια τῆς κάθε ἀνθρώπινης ὕπαρξης.

Καί αὐτό δι᾽ ὀλίγων τό ὑποστήριξα, ἐπικαλούμενος τήν κοινωνία μεταξύ ζώντων καί κοιμηθέντων διά τῆς ἐλεημοσύνης πού προσφέρεται ἐπί γῆς καί γίνεται προσδεκτή ἀπό τούς κοιμηθέντες προσφιλεῖς. Καί μάλιστα τόσον ἐναργῶς, ὥστε ἐμεῖς οἱ περιλειπόμενοι καί θρηνοῦντες νά “φθάνουμε” τρόπον τινά τούς προσφιλεῖς κοιμηθέντες μας, ἐλεώντας στήν μνήμη τους καί βεβαιούμενοι ἐκτάκτως γιά τήν ἐκκλησιαστική διακοινωνία διά τῆς ἐλεημοσύνης μας.

ΑΥΤΗ ἡ κοινωνία θεμελιώνεται στό πρωτεῦον καί παντέλειο μυστήριο τῆς θείας λειτουργίας, τῆς θείας εὐχαριστίας, τῆς θείας κοινωνίας, ὅπου ὁ ἀοράτως συνὠν Κύριος τῆς δόξης, προσφερόμενος καί προσδεχόμενος καί διαδιδόμενος, ἐκτάκτως προσφέρει τόν χαριτόδωρο συγκλονισμό τῆς θεατο-αθεάτου παρουσίας Του “δι᾽ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι”.

Μάλιστα, λαβόμενοι τῆς εὐκαιρίας, ἐπιδείξαμε πρός πάντες σημεῖα τῆς τοιαύτης ἁγιοπνευματικῆς φιλανθρωπίας τοῦ Σωτῆρός μας Θεοῦ ἀπό παλαιότερες ἱερουργίες καί ἱερουργίες τῆς ἄρτι παρελθούσης Μεγ. Τεσσαρακοστῆς, ὅπου στήν μερίδα τοῦ Ἀμνοῦ ἐντός τοῦ Ἁγίου Ποτηρίου ἀποτυπώθηκε ἐνίοτε ἀπροσδοκήτως ἡ μορφή τοῦ Κυρίου.

Καί μάλιστα, ἦταν ἔκτυπη αὐτή ἡ μορφή, ἀνάγλυφη, ὁλοφάνερη, ὥστε νά καταπλήσσονται ἀκόμη καί οἱ τοῦ ἱεροῦ καταλόγου, καθορῶντες τήν θεία συγκατάβαση, μιά κλήση ἡμῶν τῶν ἀναξίων εἰς μετάνοιαν καί ἐλεήμονα ἀπό Θεοῦ καταξίωσιν, ὅπως τόνισα, γιά νά προλάβω κάθε ψευδαίσθηση. Στόχος μου μοναδικός νά ἀφυπνίσω τίς ἀποκαρωμένες συνειδήσεις, σέ κατάνυξη μετανοίας καί δοξολογίας τοῦ φιλανθρώπου Κυρίου καί Θεοῦ μας.

ΠΡΟΣ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ προοπτική τῆς ἐθελομετοχῆς στό γεγονός καί μυστήριο τῆς θείας μεθέξεως, κατευθύνει ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ ὅλον τόν ὀρθόδοξο κόσμο μέ τήν μεγαλοδωρία τοῦ Ἁγίου Φωτός τοῦ Παναγίου Τάφου. Ὁ μακαριστός ὁσιωμένος γέροντας Ἐφραίμ ὁ Ἀριζονίτης, ὅταν τά τελευταῖα χρόνια εἶχε προκληθεῖ ὁ προκλητός θόρυβος περί τοῦ Ἁγίου Φωτός, εἶχε πεῖ ξεκάθαρα ὅτι τό Ἅγιο Φῶς κάθε μέρα διαρκῶς ἐκπηγάζει ἐκ τοῦ Παναγίου Τάφου, ἀλλά προσφέρεται ὡς δωρεά θέας καί λήψεως σέ ὅλους τούς πιστούς τό Μέγα Σάββατο!

Ἐπιστηρίζων τήν πίστη τῶν ἀνθρώπων μας, ἐπικαλέστηκα ἀκολούθως τήν ἐκτενή δημοσίευση τοῦ Χαράλαμπου Σκαρλακίδη (ἀρχιτέκτονα/ Msc Θεολογίας) πού παρουσιάστηκε πρόσφατα σέ διαδικτυακή δημοσίευση (“Η αυθεντικότητα του θαύματος του Αγίου Φωτός όπως πιστοποιείται από την επιστήμη. Νέα δεδομένα. – Εξάψαλμος”: εδώ).

***

ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΩΝΟΝΤΑΣ τήν μακρά ὁμολογουμένως κατηχητική μου ὁμιλία, ἐπικεντρώθηκα στήν ἁγιοπνευματική μας κοινωνία μέ τόν Ἀναστάντα Κύριο, ὡς μέλη τοῦ ἐκκλησιακοῦ Του σώματος. Αὐτή ἡ τέλεια ἁγιοπνευματική μας κοινωνία καί ἀμεσότητα καί μυστηριακή ἑνότητα (ὅπως τά μέλη τοῦ ἑνός σώματος μέ τήν κεφαλή) ―ἐξήγησα― εἶναι ἡ αἰτία μέθεξης τῶν θαυμασίων καί βίωσης τῶν θαυμάτων, μέ διπλή αἰτιογένεση: τήν ἀμετρήτως φιλάνθρωπη εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ καί τήν θεοβουλήτως ἀκαταφρόνητη ἐθελοπιστία καί ἐθελοταπείνωση καί ἐθελοπροσέλευση ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων.

Πρός τοῦτο, ἐπικαλέσθηκα τήν μαρτυρία ἑνός μαθητοῦ Α΄ γυμνασίου, ἐνώπιον τοῦ πατέρα του καί τῆς μητέρας του (ἰατροῦ μικροβιολόγου), κατενώπιον καί εἰς ἐπήκοον πάντων. Τό παιδί ἔπασχε ἀπό (τελική διάγνωση) ὀξείας μυελογενοῦς λευχαιμίας, ἔζησε τά παιδικά του χρόνια σέ νοσοκομεῖα (ἀπό τό Ἱπποκράτειο Θεσσαλονίκης στό Παιδο-ογκολογικό Ἀθηνῶν) καί σώθηκε τελικά μέ ἀνέλπιστη ἰατρικά ἀποκατάσταση τῆς ὑγείας του, χάρη στήν πίστη καί πολυδοκιμασθεῖσα ψυχή τῶν γονιῶν του, μέ τήν τέλεση τοῦ Ἁγιασμοῦ δι᾽ ἀποτμημάτων Τιμίου Ξύλου καί Τιμίου Ἥλου. Διά τοῦ Ἁγιασμοῦ, ὅπως τό συνιστοῦσε ξεκάθαρα ὁ πολυμαρτυρικός ἅγιος Λουκᾶς Συμφερουπόλεως ὁ Ὁμολογητής, ὁ καί Πανεπιστημιακός! Παράλληλα πρός τήν μακρά ἰατρική ἀγωγή, μέ ὁμολογημένη τελικά ἀπό τούς ἰδίους τούς θεράποντες πώς “ἡ ἀνωτέρα δύναμη” γιάτρεψε τό παιδί (ἡ συνηθισμένη ἐξ ἀγνωσίας καί ἀκατηχησίας ἀνομολόγηση…).

Προσκάλεσα τό παιδί, εὑρισκόμενο στό σολέα, καί ἐκεῖνο ὁμολογοῦσε μέ μιά θαρραλέα πίστη καί εὐφυέστατη ἀφοβία ἐνώπιον πάντων ὅτι σώθηκε μέ θαῦμα τοῦ Θεοῦ διά τελέσεως καί λήψεως τοῦ Ἁγιασμοῦ, χωρίς φυσικά νά ἐγκαταλείψει τήν ἀγωγή τῶν ἰατρῶν (βλ. διαδικτυακή δημοσίευση “Αυτό κι αν δεν είναι θαύμα θαυμάτων”, ὅπου ἡ ἰατρός μητέρα του δημοσιεύει μιάν ἐκτενέστατη ἐξομολογητική περιγραφή: πατήστε εδώ).

***

ΔΙΑΚΟΝΗΣΑΜΕ ἀκολούθως τό ἱερό Μυστήριο τῆς θείας Λειτουργίας, μέ συλλειτουργούς τόν Καθηγούμενο π. Βησσαρίωνα καί πολλούς Ἱερομονάχους καί Ἱερεῖς καί τούς Διακόνους μας π. Μιχαήλ, π. Σεραφείμ καί π. Ἀνδρέα.

Μεταδώσαμε τήν θεία Μετάληψη διά τριῶν ἁγίων Ποτηρίων στούς πολλούς προσελθόντες, κυρίως πολλά παιδιά καί ἀρκετούς ὡριμοτέρους.

Μετά δέ καί τήν τελεσθεῖσα Ἀρτοκλασία, λιτανεύσαμε τά φυλασσόμενα ἀποτμήματα ἐκ τῶν χαριτοβρύτων ἱερῶν λειψάνων τῶν Ἁγίων (τμῆμα ἀπό τήν δεξιά ὑπερόφρυο περιοχή τῆς Κάρας τοῦ ἱερομάρτυρος Ἁγίου Ραφαήλ, ἕνα ἐκ τῶν πυρικαύστων πλευρῶν τῆς παιδομάρτυρος Ἁγίας Εἰρήνης, ὡς καί ἀποτμήματα συντριῶν τῶν Ἁγίων σέ ἑνιαία λειψανοθήκη) καί τήν κατάφορτη ἀπό χρυσά ἀφιερώματα κτιτορική εἰκόνα τῶν τριῶν Ἁγίων.

Προπορευόταν τμῆμα Γουμενισσιωτῶν ἀπό τά περίφημα “Χάλκινα” πού παιάνιζαν τό κοσμοχαρμόσυνο μελώδημα “Χριστός Ἀνέστη”, ἀκολουθοῦσαν οἱ Ἱερεῖς καί τά χαριτόβρυτα σεβάσματα, μέ μᾶς εὐλογοῦντα τούς συρρεύσαντες προσκυνητές.

Συμμετεῖχαν κατά τόν Ἑσπερινό ὁ Διοικητής Πυροσβεστικῶν Ὑπηρεσιῶν Νομοῦ Κιλκίς κ. Νικόλαος Παλαμούτης καί ὁ Ἀξιωματικός Ἐπιτελείου Πυροσβεστικῶν Ὑπηρεσιῶν Νομοῦ Κιλκίς κ. Δημήτριος Ζαγναφέρης. Καί κατά τήν θεία Λειτουργία ὁ Δήμαρχος Παιονίας κ. Κωνσταντίνος Σιωνίδης, ὁ Ἀντιπεριφερειάρχης Π.Ε. Κιλκίς κ. Ἀνδρέας Βεργίδης, ὁ Πρόεδρος τῆς Δ.Ε. Γουμένισσας κ. Βασίλειος Καραδολάμης, ὁ Ἀντιδήμαρχος Γουμένισσας κ. Εὐάγγελος Καπετάνης, ὁ Ἀστυνομικός Διευθυντής Κιλκίς κ. Δημόκριτος Δεμερτζίδης, ὁ Πρόεδρος τῆς Δ.Κ. Γρίβας κ. Δημήτριος Μπακάλης, ὁ Ὑποδιοικητής Π.Υ. Γουμένισσας Πυραγός κ. Ἀλέξανδρος Ταρινίδης, ὁ Ὑποδιοικητής Α.Τ. Γουμένισσας Ἀστυνόμος Α΄ κ. Διαμαντής Πεντέρης καί ὁ πρ. Πρόεδρος Δ.Ε. Γουμένισσας κ. Ἀστέριος Τάτσης. Ἡ διακονία τῶν στελεχῶν τοῦ Ἀστυνομικοῦ Τμήματος Γουμένισσας ὑπῆρξε κυριολεκτικά ὑποδειγματική, ἄρτια ὀργανωμένη καί φιλότιμη.

Ἀφ᾽ ἑσπέρας καί δι᾽ ὅλης τῆς ἡμέρας προσέρχονταν πολλοί προσκυνητές, κυρίως ἀνά οἰκογένειες, καταφεύγοντες μέ εὐλάβεια καί πίστη στήν φιλάδελφη στοργή καί ἀναστάσιμη μεσιτεία τῶν Ἁγίων Νεοφανῶν Μαρτύρων, γιά τό δικό τους καθ᾽ ἕκαστον ἄθλημα τῆς ζωῆς.

***

ΤΟ ΠΡΩΪΝΟ τῆς ἴδιας ἡμέρας, σύμφωνα μέ καθιερωμένο ἱερό ἔθιμο, λιτανεύθηκε στήν Γουμένισσα ἡ ἱερή Θεομητορική εἰκόνα τῆς Παναγίας Γουμένισσας, δαψιλεύουσα ―τρόπον τινά― μέ ὁρατό αἰσθητό τρόπο τήν βεβαιότητα πρός ὅλους τούς Γουμενισσιῶτες καί τούς περιοίκους γιά τήν παναλκῆ ἰσχύουσαν μεσιτεία καί προστασία καί Μητρική πρός τούς πιστούς ἁγία σκέπη Της. Τῆς θείας Λειτουργίας καί τῆς λιτανείας προέστη ὁ Καθηγούμενος καί Πρωτοσύγκελλός μου ἀρχιμ. Ἀγαθάγγελος Σφονδυλιάς, περιστοιχούμενος ἀπό τούς Ἐφημερίους τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ καί γειτονικῶν Ἐνοριῶν, οἱ ὁποῖοι ἀκολούθως προσανέβησαν καί στό πανηγύρι τῶν Ἁγίων Νεοφανῶν Μαρτύρων στή Γρίβα.

Πρός ὅλους τούς προσκυνητές διανεμήθηκαν ἀρτοσκευάσματα καί πασχαλινά αὐγά σέ συσκευασία, πέραν τῶν λοιπῶν εὐλογιῶν τῆς Μονῆς.

† Ὁ Γουμενίσσης, Γεφύρας, Ἀξιουπόλεως & Πολυκάστρου Δημήτριος

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ