«Το “ημέτερον Πάσχα”: Μια Ανάσταση σχέσης, πίστης και ταυτότητας στη Γουμένισσα»

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ

ΓΟΥΜΕΝΙΣΣΗΣ, ΑΞΙΟΥΠΟΛΕΩΣ & ΠΟΛΥΚΑΣΤΡΟΥ

αδιάκοπο Πασχαλινό μελώδημα στη Γουμένισσα

† του Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως και Πολυκάστρου Δημητρίου

Όλοι ζούμε με την ενδοκοσμική επιπόθηση της διάρκειας, της χαράς και της επιτυχέστερης ευτυχίας, της δημιουργίας, του αποκλεισμού πάσης αποτυχίας, της αυτοκατάφασης, της αναγνώρισης. Και οι πολλοί που καταφάσκουν τα εποχικά δεδομένα κι εκείνοι που τα ξεπερνούν. Οι πολλοί που υπό ποικίλα ινδάλματα πάντως σχεσιάζονται και συνυφαίνουν το σημερινό ανθρωπολογικό πρότυπο του “αυτοπροσδιορισμού”. Και οι ελάχιστοι που εποχούνται στην αφάνταστη ευρεσιτεχνία του μεταπολιτισμού και του μετανθρώπου.

Πάντως, είτε η περατή διάρκεια του σημερινού πολυπράγμονος “βίου” και “είναι” είτε ο βάσιμος και μεταβάσιμος τεχνητός προσχεδιασμός ενός υπερπερατού “έσεσθαι”, συνιστούν επιπόθηση της διαρκέστερης αυτοκατάφασης ή της ευρηματικότερης κατακτητικής κατάφασης. Ο μεταβαλλόμενος χάρτης της γεωπολιτικής και του γεωπολιτισμού συνυφαίνεται με την επιπόθηση της αυτοδιάρκειας, της αυτεπιτυχίας, της αυτοκατάφασης. Ακόμη κι αν προτίθεται να εκποιήσει την συμβατή ανθρωπινότητα σε μια μετανθρωπινότητα.

Άραγε χρειάζεται να βάλουμε όλοι μας καθ᾽ εαυτούς και οι θεσμικοί των ολοτήτων μας ένα μέτρο σ᾽ αυτήν την κίνηση, σ᾽ αυτήν την διάρκεια, σ᾽ αυτήν την επιτυχοστοχοθεσία; Ποιο θα είναι το μέτρο, το όριο, η δεοντολογία;

***

Η θεολογική μας παράδοση συνεχώς μας αποκαλύπτει, μας συγκαλεί, μας ειδολογεί, μας ενασκεί, μας ανακιρνά, μας εθίζει σ᾽ αυτό το “μέτρο”.

Στην ανθρώπινη συγκατάβαση του Θεού ως ανθρώπου, ως Θεανθρώπου, ως Σωτήρα μας, ως δικής μας διαρκούς διάρκειας, ως δικής διαρκούς χαράς, ως δικής μας διαρκούς επιτυχίας, ως δικής μας διαρκούς δημιουργίας, ως δικής μας διαρκούς κατάφασης, ως δικής μας διαρκούς αναγνώρισης και υπέρβασης.

“Και γαρ το πάσχα ημών υπέρ ημών ετύθη Χριστός” (Α΄ Κορ. 5:7).

Όχι απλώς “το πάσχα”, αλλά “το πάσχα ημών”. Όχι για τον εαυτό Του, αλλά “υπέρ ημών”.

Οπότε (χωρίς πολλές-πολλές φιλοσοφίες και ιδεολογίες) πολύ απλά, πολύ θεολογικά και ακόμη πιο πολύ ανθρώπινα, θεανθρώπινα και ανθρώπινα (εκκλησιαστικά), ανοίγει ο ορίζοντάς μας και βλέπουμε τον Χριστό ως τον μόνο δικό μας, ως τον εθελούσια πασχαλινό μας, ως την υπαρκτική μας ταυτότητα και τον υπαρκτικά ταυτοτικό μας σκοπό.

Είμαστε δικές Του “εικόνες”, ο καθένας και όλοι μας ασύγχυτα και αχώριστα μέτοχοι της εθελοντικής Του δημιουργημένης υπαρκτικότητάς μας. Είμαστε δικές Του προσομοιώσεις στην μοναδική θεανθρώπινή Του θεότητα και ανθρωπινότητα. Είμαστε σχεσιακοί προς τον Χριστό (κι ας μην το βιώνουμε, διότι εθελονοοτυφλούμε είθε εθελοπαθοτυφλούμε).

Είμαστε αυτό που είμαστε ως θεόπλαστος άνθρωπος, οπότε προαιώνια σχεδιάστηκε το χρονικό μας “είναι” ως δυνατότητα πασχαλινής διάβασης Εκείνου προς εμάς. Και συνάμα προαιώνια σχεδιάστηκε το χρονικό μας “είναι” ως χάρισμα δικής μας εν Χριστώ πασχαλινής διάβασης προς τον Πατέρα.

Αυτό ζούμε, αυτό διαλαλούμε, αυτό χαιρόμαστε, αυτό διακρατούμε, αυτό φωτοβολούμε όλοι εμείς στην Διακαινήσιμο μία ημέρα και στο Πασχαλινό σαρανταήμερο. “Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος”.

Χωρίς τον αναστάντα Κύριο είμαστε “μνηματικοί”. Κι ο οιοσδήποτε βεγγαλικά εντυπωσιακός μεταπολιτισμός μας θα είναι μια επιβεβαίωση μνηματικότητας.

***

Το “Χριστός ανέστη” ενέχει ασύγκριτες ανθρωπολογικές και ψυχοκοινωνικές και σωτήριες και κοσμοσωτήριες συνέπειες. «Αλλήλους περιπτυξώμεθα· είπωμεν αδελφοί και τοις μισούσιν ημάς· συγχωρήσωμεν πάντα τη αναστάσει».

Τούτο μας το προσφέρουν συνεχώς να το απογευόμεθα οι Άγιοί μας.

Όχι οι Άγιοι καθ᾽ εαυτούς ως ατομικότητες, ως αυτοαναφορικότητες, σε μιάν ανάγια και ανύπαρκτη και εναγή υπαρκτικότητα, διότι δεν υπάρχουν τέτοιοι Άγιοι, του νιρβάνα.

Αλλά μας το προσφέρουν οι Άγιοί μας, οι δικοί μας Άγιοι, ώστε κι εμείς δι᾽ αυτών να ζούμε όπως έγινε και είναι ο Χριστός “το πάσχα ημών”, “το ημέτερον πάσχα”.

Αυτό ζούμε τόσες ημέρες ανά την Ορθοδοξία με τις λιτανείες και τις τοπικές πανηγύρεις. Κι εμείς εδώ στην Γουμένσσα λιτανεύσαμε την εικόνα του Αναστάντος Κυρίου, “το ημέτερον πάσχα”, από την Ιερά Μονή Παναγίας προς τον Μητροπολιτικό Ναό, όπου και τελέσαμε τον Εσπερινό της πασχαλινής εν Χριστώ επαναβίωσης της εκκλησιαστικής μας ενότητος.

Την Τρίτη του Πάσχα λιτανεύσαμε στην Γουμένισσα την θαυματόβρυτη εικόνα της Παναγίας μας, τον κατά θεουργό μετοχήν πανάγιο άνθρωπο, την Παναγία μας που ως διαρκώς βρεφοκρατούσα εξαγγέλλει την θεολατρευτική ενότητά Της με τον Υιό και Θεό Της, που σαρκωμένος έγινε και παραμένει “το πάσχα ημών”.

***

Και την Τρίτη του Πάσχα πανηγυρίσαμε την μνήμη των νεοφανών Μαρτύρων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης στην φερώνυμη Ιερά Μονή εν μέσω ιερομονάχων, ιερέων, προσκυνητών και θεσμικών, που όλοι προςήλθον, για να μαθητεύσουν στο “πάσχα ημών”, στο “ημέτερον πάσχα”, όπως το βίωσαν οι τρεις Άγιοι προ 500ετίας, το ξαναβίωσαν τρόπον τινά για χάρη μας προ 60ετίας στις Καρυές Θερμής της Λέσβου (αποκαλύπτοντας εν Πνεύματι όλες τις φρικτές σκηνές του μαρτυρίου τους και της δοξασμένης αναστάσιμης χριστομετόχου αιωνιότητός τους), και το ξαναζούν προς χάριν μας (οδηγώντας μας με τα θαυμάσιά τους σε αναρίθμητους ανθρώπους στο “ημέτερον πάσχα”).

 «Νομίμως αθλήσαντες επί της γης, αξίως εξοξάσθητε εν ουρανοίς, οσιομάρτυρες ένδοξοι…».

Όλα τα τροπάρια που συνέθεσε ο όσιος Γεράσιμος ο Μικραγιαννανίτης αυτό το αναστάσιμο νόημα έχουν, στην αναστάσιμη χριστομετοχή μας ανάγουν. Καθώς και το σύγχρονο συντεθέν υπ’ εμού, «Λυχνία τρίφωτος Χριστού εδείχθητε, άγιοι Μάρτυρες, Λέσβου το καύχημα, την Εκκλησίαν ταίς αυγαίς φαιδρύνοντες των θαυμάτων, Ραφαήλ πανθαύμαστε, ιερέων ευπρέπεια, ένδοξε Νικόλαε, διακονίας κειμήλιον, και ρόδον παρθενίας Ειρήνη· όθεν υμάς ανευφημούμεν».

Τους βλέπουμε με την ευλάβειά μας να βιώνουν “το ημέτερον πάσχα” με μιάν σταυρωμένη απολυτότητα εκείνοι, και σήμερα να μας χαρίζουν σε μας “το ημέτερον πάσχα” με μιάν απολυτότητα δωρεάς, καθοδηγώντας μας και προστατεύοντάς μας και χαριτοπροσφέροντάς μας πρεσβευτικά την βίωση “του ημετέρου πάσχα”.

Αυτό ήρθαν να χαρούν πολλοί και κυρίως να αποζητήσουν οι περισσότεροι στο φετινό προσκύνημα στο Μοναστήρι των Τριών Αγίων στη Γρίβα. Από μας τους κληρικούς μέχρι τους απλούστερους λαικούς, οικογένειες αμέτρητες με τα πολλά ή τα λίγα παιδιά τους. Κι ανάμεσά τους ο Αντιπρόεδρος της Βουλής Γεώργιος Γεωργαντάς, ο Δήμαρχος Παιονίας Κωνσταντίνος Σιωνίδης, ο Αντιπεριφερειάρχης Κιλκίς Ανδρέας Βεργίδης, ο Αντιδήμαρχος Γουμένισσας Ευάγγελος Καπετάνης, Πρόεδρος της ΔΚ Γουμένισσας Βασίλειος Καραδολάμης, ο Πρόεδρος της ΤΚ Γρίβας Δημήτριος Μπακάλης, ο Ταξίαρχος της 71ης Αερομεταφερόμενης Ταξιαρχίας Βασίλειος Παπαδόπουλος με αξιωματικούς, ο Αστυνομικός Διευθυντής Κιλκίς Δημήτριος Ντέντας με τον Δκτη του Α.Τ. Γουμένισσας Αντώνιο Λιακόπουλο, ο Διοικητής των Π.Υ. Κιλκίς Πύραρχος Χρήστος Γκαντίδης με τον υπεύθυνο της ΠΥ Μουριών και άλλοι θεσμικοί.

Προς άπαντας τους συνεκκλησιασθέντες στο Ναό, όπως αργότερα και στη δεξίωση στο Συνοδικό της Μονής, προσεκάλεσα παιδιά που ανασώθηκαν με τις προσευχές της μακαρίας δούλης του Θεού Μαρίας, της μεγάλης ευεργέτιδος αμφοτέρων των Μονών (της τε Λέσβου και της Γουμένισσας), καθ᾽ ότι αυτή υπήρξεν “η ψυχή” του θεόσδοτου ιστορικού της ιστορικής αποκαλύψεως των Νεοφανών Μαρτύρων. Αλλά και ανά την Ορθοδοξία όσες Μονές και Εκκλησιές φερωνυμούνται με τους Αγίους έχουν μεν τους ιδίους κτίτορας και ευεργέτας, συνιστούν ασφαλώς εκκλησιαστικά ενοριακά ή μοναστικά ενιδρύματα θείας λατρείας, αλλά δεν πρέπει να το αγνοούν, να το παρασιωπούν και να το καταφρονούν ότι η θεία Πρόνοια ευαρεστήθηκε να αποκαλύψει εκφαντορικά αυτούς τους τιμωμένους Αγίους “του ημετέρου πάσχα” χρησιμοποιώντας κυριολεκτικά ως όργανο των θείων αποκαλύψεων εκείνων μιάν απλουστάτη, ασκητική, ακενόδοξη, εθελοαφανέστατη, θεοσφράγιστα ταπεινή και θεοδίδακτη ψυχή, την ολιγογράμματη Μαρία Τσολάκη.

Δείγμα αυτών των χαρακτηριστικών γνωρισμάτων της γερόντισσας Μαρίας αποτελεί και η εντολή της να μην αναφέρουμε ποτέ το όνομά της στις θαυμαστές επεμβάσεις της Παναγίας και των Αγίων σε θεραπείες τόσων ανθρώπων. Κατά την ομιλία μου αναφέρθηκα παραδειγματικά σε δύο νεαρά παιδιά, που στέκονταν εκείνη τη στιγμή πλησίον μας, και τα οποία οφείλουν τη ζωή τους στις προσευχές και τις παρακλήσεις προς την Παναγία και τους Αγίους της θεοπρεπέστατης γερόντισσας Μαρίας, όταν η επιστήμη δεν έδινε περιθώρια ζωής. Δείτε άρθρον υπό τον τίτλο “Αυτό κι αν δεν είναι θαύμα θαυμάτων” (https://www.romfea.gr/katigories/10-apopseis/41658-auto-ki-an-den-einai-thauma-thaumaton). Επίσης και στο προσφάτως εκδοθέν βιβλίο μου “Μαρία Τσολάκη, μία ζωή θεοδίδακτη”, υπό τον τίτλο “Πάμε πολύ καλά, σήμερα· λες, και είναι άλλο παιδί!”

***

Τρίτο στη σειρά το πανηγύρι του μεγαλομάρτυρος Αγίου Γεωργίου, εκ των λαοφιλεστέρων Αγίων της πίστης μας, κραταιού και θαυμαστού προστάτη μας σε αιώνες δίσεκτους.

Μετά τον πανηγυρικό Εσπερινό επακολούθησε η λιτάνευση του δωρηθέντος αποτμήματος ιερού λειψάνου του Αγίου Γεωργίου και της εικόνος του ανά τις οδούς του λεγομένου συνοικισμού. Παιάνιζαν και πάλι τα Χάλκινα της Γουμένισσας το “Χριστός Ανέστη” (όπως από ετών τους υπέδειξα), ενώ στις οδούς έστρωναν χαλιά και θυμίαζαν σταυροκοπούμενοι, προσφερόμενοι με απλές ολοκάρδιες εκδηλώσεις στο διά του Αγίου Γεωργίου ενεικόνισμα και αφομοίωμα “του ημετέρου πάσχα”, του Σωτήρος ημών Θεού Ιησού Χριστού.