Τό μάθημα τῆς εὐχαριστίας- τοῦ Μητροπολίτου Καστορίας Καλλινίκου

Ἡ ἡμέρα Κυριακή εἶναι ἡ ἡμέρα εὐχαριστίας πρός τόν Θεό. Εὐχαριστία πού ἀναπέμπεται σέ κάθε τόπο, γιά ὅλα ὅσα μᾶς χάρισε, δηλαδή γιά τά πάντα. Αὐτή τήν εὐχαριστία ἀντιπροσφέρουμε στόν Θεό κυρίως στήν Θεία Λειτουργία καί Τόν εὐχαριστοῦμε «κατά πάντα» καί «διά πάντα».

Τήν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς οἱ Χριστιανοί εὐχαριστοῦν τόν Θεό, ἀλλά καί ξεκουράζονται ἀπό τόν κόπο καί μόχθο, ἀπό τήν πίεση καί τό ἄγχος τῆς ἑβδομάδος. Ὅσοι, βέβαια, δέν ἔχουν ἀνυπέρβλητες ὑποχρεώσεις σέ ἀπαραίτητες ἐργασίες δημοσίου χαρακτήρα.

Ὁ Θεός, ὅπως εἶναι εὐνόητον, δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό εὐχαριστίες. Ἀλλά ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀνάγκη ἀπό τήν εὐγνωμοσύνη καί τόν εὐχαριστιακό τρόπο ζωῆς, γιατί ἡ εὐγνωμοσύνη καί ἡ εὐχαριστία ἀποδέχονται τήν ἀλήθεια, ἐνῶ ἡ ἀγνωμοσύνη καί ἡ αὐτονομία ἀγνοοῦν τήν ἀλήθεια. Ἐπίσης, ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀνάγκη ἀπό τήν ἀνάπαυση καί τήν προσευχητική ἀναφορά.

Ἡ ἡμέρα τῆς Κυριακῆς ἔχει πολλαπλῆ ἀξία γιά τούς Χριστιανούς: Εἶναι ἡμέρα ἀναφορᾶς στόν Θεό μέ εὐγνωμοσύνη· ἡμέρα συνάντησης μέ τούς ἀδελφούς· ἀνάπαυσης ἀπό τήν ἑβδομαδιαία ἐργασία· ἐξασφάλισης χρόνου γιά προσευχή· εἶναι ἡμέρα γιά οἰκογενειακές συναντήσεις κλπ.

Ἤδη ὑπάρχουν πολλές σύγχρονες ἀναφορές σέ ἐπιστημονικό ἐπίπεδο πού συνδέουν τήν συνέλευση τῆς Κυριακῆς μέ τήν ψυχική ὑγεία. Ἀναφορές ἀναμενόμενες γιά ὅσους ἔχουν ἰδία γνώση καί πείρα τῆς εὐλογίας τῆς Κυριακῆς.

*

Ἀνάμεσα στά ἀμέτρητα σύγχρονα παραδείγματα πού ἀναδεικνύουν τήν ἀξία τῆς Κυριακῆς, θά ἀναφέρω ἕνα ἀπό τήν ζωή τοῦ ἁγίου Παϊσίου καί ἕνα ἀπό τήν ζωή ἑνός σύγχρονου ἐπιχειρηματία.

Ὅπως διαβάζουμε στόν βίο τοῦ Ἁγίου, ἦταν ὁ καιρός τοῦ θερισμοῦ καί ὁ ἰδιοκτήτης τῆς θεριζοαλωνιστικῆς μηχανῆς, πού ἐρχόταν ἀπό τά Ἰωάννινα πρός τήν Κόνιτσα, τούς εἰδοποίησε ὅτι θά περνοῦσε ἀπό τά δικά τους χωράφια ἡμέρα Κυριακή. Ὁ νεαρός Ἀρσένιος (ὁ μετέπειτα ἅγιος Παΐσιος), ἀντέδρασε λέγοντας στόν πατέρα του νά μή ἔρθει Κυριακή ἡμέρα ἡ μηχανή. Ὁ πατέρας του τόν παρεκάλεσε νά ὑποχωρήσει, γιατί ἄν ἀρνοῦνταν, θά ἔχαναν τήν σειρά τους καί θά ἔχαναν καί τήν σοδειά τους. Ὁ νεαρός Ἀρσένιος ὅμως δέν ἐπείσθη. Ὅταν ἦρθε ἡ Κυριακή, αὐτός ὁ ἐργατικότατος καί φιλότιμος νέος πῆγε στήν Ἐκκλησία, ἀρνούμενος ἐκείνη τήν ἡμέρα νά πάει γιά δουλειά.

Τά γεγονότα πού ἀκολούθησαν δικαίωσαν στήν στάση τοῦ νεαροῦ Ἀρσενίου, ἀφοῦ ἡ μηχανή χάλασε, ὁ χειριστής ἀναγκάσθηκε νά γυρίσει στά Γιάννενα γιά νά βρεῖ ἀνταλλακτικό, μέ ἀποτέλεσμα νά καθυστερήσει μιά ἡμέρα καί νά πάει στά χωράφια τῆς οἰκογένειας τοῦ ἁγίου Παϊσίου τήν ἄλλη ἡμέρα, πού ἦταν Δευτέρα!

Ἀλλά καί σέ πολλές ἄλλες περιστάσεις ὁ ἅγιος Παΐσιος μιλοῦσε στούς συγχρόνους πονεμένους ἀνθρώπους γιά τήν ἀξία τῆς Κυριακῆς.

Καί ἕνα ἄλλο σύγχρονο παράδειγμα.

Στίς ἡμέρες μας, ὁ ἀείμνηστος ἐπιχειρηματίας Κ.Κ. -στό ἐργοστάσιο τοῦ ὁποίου ἐργάζονται ἑκατοντάδες ὑπάλληλοι καί ἐργάτες, μέ συνθῆκες ἄριστες καί μέ ἀποδοχές ἀμείωτες ἀκόμη καί κατά τήν διάρκεια τῆς οἰκονομικῆς κρίσης- εἶχε ὡς ἀρχή νά κλείνει τίς γραμμές παραγωγῆς τοῦ ἐργοστασίου κάθε Κυριακή πρωί, ὥστε ὅσοι ἀπό τούς ἐργαζόμενους ἐπιθυμοῦσαν νά ἐκκλησιάζονταν. Ὁ ἴδιος ἐκκλησιαζόταν καί μάλιστα ὡς ἱεροψάλτης σέ Ἱερό Ναό τῆς περιοχῆς του. Θεωροῦσε, δέ, ὅτι ἡ ἄνεση πού ἔδινε τούς ἐργαζομένους νά εὐχαριστήσουν τόν Θεό τήν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς, περιποιοῦσε εὐλογία στήν δική του ἐργασία. Καί αὐτή τήν εὐλογία γεύονταν οἱ ἐργαζόμενοι τῆς ἐπιχείρησης σέ ὅλα τά ἐπίπεδα, ἀφοῦ ὁ σεβασμός τῶν ἐργατικῶν τους δικαιωμάτων ἦταν πάνω καί ἀπό τά προβλεπόμενα ἀπό τόν νόμο.

Γενικά, ὁ εὐχαριστιακός τρόπος ζωῆς εἶναι δημιουργικός, εἶναι πηγή ὑγείας καί ζωῆς, εἶναι εὐεργετικός καί ἀνανεωτικός γιά τόν σύγχρονο ἄνθρωπο.

*

Σέ λίγο ἀνοίγουν τά Σχολεῖα καί ἀρχίζουν ὅλες οἱ ὑποχρεώσεις τῶν μαθητῶν καί γενικά τῶν ἀνθρώπων τῆς Παιδείας.

Εὔχομαι, ἀνάμεσα στά παραδοσιακά μαθήματα τῶν μαθητῶν μας νά εἶναι καί τό μάθημα τῆς εὐγνωμοσύνης πρός τόν Θεό, πού ἐκφράζεται καί μέ τό κερί τῆς εὐχαριστίας.

Εὔχομαι, ὁ εὐλογημένος εὐχαριστιακός τρόπος ζωῆς νά παραμείνει καί στίς ἡμέρες μας μέρος τῆς παραδόσεώς μας, καί νά ἀναπέμπουμε τό ἀληθινό καί εὐεργετικό καί θεραπευτικό «Εὐχαριστῶ» πρός τόν Θεό, τήν ἡμέρα ἰδίως τῆς Κυριακῆς, «κατά πάντα καί διά πάντα».