«Γεύση» από την σοφία του Χρυσοστόμου – Μέρος 3ο

ΤΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Διαβάζοντας εδώ και λίγο καιρό απ’ ευθείας τις ομιλίες του Χρυσοστόμου από τους τόμους της σειράς Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας (ΕΠΕ) σημείωνα τα λόγια που μιλούσαν ιδιαίτερα στην καρδιά μου. Μου πέρασε όμως η σκέψη να κάνω και άλλους μετόχους σ’ αυτόν τον θησαυρό της σοφίας, κι έτσι θα τα παρουσιάζω λίγα κάθε φορά. Εγώ σημείωνα μόνο το αρχαίο κείμενο, εδώ όμως θα έχω μόνο την ερμηνεία παρουσιάζοντας όσο μπορώ καλύτερα αυτά που νομίζω ότι εννοεί ο άγιος.

Αν και είχε δώσει ο Θεός στον Αβραάμ και την Σάρρα την υπόσχεση ότι θα αποκτήσουν παιδί, δεν την πραγματοποιούσε και τους άφησε να φτάσουν σε βαθιά γηρατειά, ώστε ν’ απελπιστούν και να καταλάβουν ότι δεν μπορεί πλέον ανθρωπίνως να γίνει αυτό, και να δουν την υπερβολή της δύναμης του Θεού.

Ο Θεός μπορεί να κατευθύνει τα πράγματα εκεί που θέλει, και να βάζει να μας βοηθήσουν αυτοί που εξ ορισμού ποτέ δεν θα μας βοηθούσαν, κι έτσι εκεί που ήμασταν απελπισμένοι φαίνεται ελπίδα σωτηρίας για μας, ώστε να μένουμε έκπληκτοι από την πολυμήχανη σοφία του Θεού (πέστε μου αυτό δεν το έχουμε δει όλοι στη ζωή μας ; Προσωπικά να ομολογήσω ότι από την πολλή μου δειλία ποτέ δεν θα γινόμουν εκπαιδευτικός αν δεν με απέλυε το 1995 η φαρμακευτική εταιρία που εργαζόμουν ακριβώς την στιγμή που είχε έρθει η σειρά μου να με καλέσουν στην εκπαίδευση !).

Δες τον Αβραάμ τι σοφία, τι υψηλό φρόνημα που είχε, που ενώ ο Θεός διαρκώς τον μετανάστευε από τόπο σε τόπο, δεν δυσανασχετούσε καθόλου. Δεν ήταν κολλημένος σε κάποια συνήθεια κι έτσι ν’ αρνείται τις αλλαγές, όπως κάμνουν μερικοί που θεωρούνται και πνευματικοί άνθρωποι και μόλις τους καλέσουν να πάνε σε άλλη χώρα, ακόμα και για να βοηθήσουν πνευματικά τους ανθρώπους, τους βλέπεις να στενοχωριούνται, να το φέρουν βαρέως, να σκυθρωπιάζουν, επειδή δήθεν συνήθισαν εκεί που ζουν (έτσι κι εγώ το 1980 αρνήθηκα να φύγω από το Χημικό Ιωαννίνων και να πάρω μεταγραφή στην Θεσσαλονίκη αν και μπορούσα, επειδή εκεί είχε περάσει η αδελφή μου, για να μην αλλάξω συνήθειες, κι ας νοίκιαζαν δυο σπίτια οι γονείς μου. Έλεος !).

Να σκεφτόμαστε ότι ο Θεός είναι αληθινός και παντοδύναμος κι έτσι να βλέπουμε με τα μάτια της πίστης αυτά που μας υπόσχεται, και απ’ αυτά που ήδη μας έδωσε να έχουμε σίγουρη ελπίδα ότι και τ’ άλλα θα μας τα δώσει. Γι αυτό και ήδη πολλά μας χάρισε, για να ήμαστε σίγουροι ότι και τ’ άλλα που μας υπόσχεται θα μας τα χαρίσει.

Σας παρακαλώ να μην γινόμαστε αχάριστοι, ούτε να καθιστούμε τους εαυτούς μας ανάξιους των δωρεών του Θεού, αλλά ας αγαπήσουμε όπως πρέπει τον Δεσπότη μας, και τίποτα να μην κάμνουμε απ’ αυτά που διακόπτουν την εύνοιά του για μας (δηλαδή αμαρτίες).

Ζούμε για τον Χριστό που πέθανε και αναστήθηκε για εμάς, και όχι για τον εαυτό μας, όταν ήμαστε σαν νεκροί για την παρούσα ζωή και δεν δειλιάζουμε από τίποτα που συμβαίνει σ’ αυτή την ζωή (φώναζε ο άγιος Πορφύριος : «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζει δε εν εμοί Χριστός»).

Αν και έχω σώμα και υπόκειμαι στις ανάγκες της φύσης, αλλά ζω με την πίστη στον Χριστό, ξεπερνώντας όλα τα παρόντα με την ελπίδα σ’ Αυτόν, έχοντας τεταμένη την προσοχή μου προς Αυτόν.

Την έκφραση του ψαλμωδού «Ο Θεός ο Θεός μου» την συνήθιζαν και οι προφήτες. Αν και ο Θεός είναι Θεός όλων, είναι χαρακτηριστικό του πόθου να θεωρεί δικά του αυτά που είναι για όλους.

Ας αγαπήσουμε τον Χριστό όπως τον αγάπησε ο Παύλος, και μη μας ξεγελάσει τίποτα από τα παρόντα, αλλά συνεχώς να έχουμε τον πόθο του στεριωμένο στην ψυχή μας. Έτσι θα περιγελάμε όλα αυτής της ζωής, κι έτσι θα κατοικούμε την γη σαν να είμαστε στον ουρανό, ούτε θα αποβλακωνόμαστε από τα ελκυστικά που υπάρχουν, ούτε από τα δυσάρεστα θα λυγίζουμε, αλλά ξεφεύγοντας απ’ όλα θα υψωνόμαστε προς τον Δεσπότη μας (εμείς σήμερα είμαστε τόσο ξένοι προς αυτά και αναρωτιέμαι, μήπως τελικά έχει δίκιο ο Γέροντας Γεώργιος Αλευράς που λέει συχνά ότι πρέπει να σταματήσει ο Νηπιοβαπτισμός).

Ποιο είναι το πρόβλημα αν μας περιφρονεί όλη η οικουμένη, όταν ο Δεσπότης των αγγέλων μας επαινεί και μας τιμάει ; Και αντίθετα, αν Αυτός δεν μας ευλογεί, όλος ο κόσμος να μας επαινεί, δεν έχουμε καμία ωφέλεια.

Αυτό λοιπόν πρέπει πάντα να επιδιώκουμε, ο Θεός να μας επαινέσει, να μας στεφανώσει. Αν το πετύχουμε, είμαστε ανώτεροι απ’ όλους, κι ας βρισκόμαστε μέσα στην φτώχια, στην αρρώστια, κι ας βρισκόμαστε μέσα στα χειρότερα κακά.

Τι είναι ισχυρότερο, τι είναι ομορφότερο από τον άνθρωπο, τον οποίο τον προστατεύει το χέρι του Θεού ;

Το ν’ αρέσουμε στον Θεό είναι και όπλο και δόξα και ασφάλεια και μύρια καλά, γι αυτό ας τρέχουμε με υπομονή στον αγώνα μας, και ποτέ να μην τα παρατήσουμε, ούτε να βρεθούμε γυμνοί από τα πνευματικά όπλα.

«Ο Κύριος έδωκεν, ο Κύριος αφείλετο. Ως τω Κυρίω έδοξεν, ούτω και εγένετο. Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον εις τους αιώνας» (αυτά είναι τα λόγια που είπε ο Ιώβ όταν τον βρήκαν οι ατελείωτες συμφορές). Έτσι πρέπει κι εμείς να πράττουμε ότι και να μας βρει, πειρασμοί, δυστυχίες, παγίδες των κακών, συνεχώς δοξάζοντες και ευλογούντες τον Θεό. Επειδή σ’ Αυτόν ανήκει η δόξα στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

Δεν είναι παράξενο να διορθώνουμε τα παιδιά μας με τα λόγια. Εδώ σε άλλες περιστάσεις υποκρινόμαστε ότι είμαστε θυμωμένοι μ’ αυτό που κάνανε, ή δαγκώνουμε τα χέρια μας, ώστε να τα διορθώσουμε (δυστυχώς συχνά οι γονείς με τις διαφωνίες μας μπροστά στα παιδιά μας καταστρέφουμε και το λίγο καλό που θα μπορούσε να επιτευχθεί).

Αυτός που πιστεύει ότι υπάρχει Θεός, ακόμα και να μην πιστεύει εντελώς σωστά, σιγά σιγά με τον χρόνο θα καταλάβει ότι δεν είναι ο Θεός όπως νομίζει.