Η Παιδεία λογίζεται ως δημοκρατική

του Παύλου Νεκτάριου Παπαδόπουλου

Πώς λέγεται όταν ένας εκπαιδευτικός, δεν επιτρέπει στους γονείς των παιδιών να παρακολουθήσουν μία χριστουγεννιάτικη εκδήλωση;

Πώς λέγεται ένας εκπαιδευτικός, που η πλειάδα των γονέων είναι εξοργισμένοι μαζί του και δεν ξέρουν τι να κάνουν;

Πώς λέγεται αλήθεια, η στιγμή που κάναμε «αμάν» να επιστρέψουμε σε ένα είδος κανονικότητας και τέτοιες κινήσεις είναι «εμπρηστικές» ψυχολογικά και κοινωνικά;

Αυτές τις απορίες εκφράζω, διότι το «αυτί» μου έλαβε κάποια ακούσματα τα οποία με στεναχώρησαν από τη μία, αλλά από την άλλη εσωτερικά με δικαίωσαν, διότι κάποιο περιστατικό στο παρελθόν, επιβεβαίωσε αυτό που υποψιάστηκα. Για συγκεκριμένα άτομα, με συγκεκριμένες συμπεριφορές. Και μάλιστα σε διοικήσεις σχολικών μονάδων.

Όπως πρόσφατα ένας άλλος, δεν στήριξε τα παιδιά στον αγώνα τους για το κτηριακό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν. Και όχι μόνο δεν τα στήριξε, σαμπόταρε τους πάντες, μαθητές και συναδέλφους του.

Και δεν τα λέω εγώ αυτά, μου τα λένε ξέρετε, γιατί μπορεί να μην έχω μορφοποιήσει τα όσα έμαθα σε ρεπορτάζ, αλλά με πονούν και με αηδιάζουν. Γιατί πρόκειται για παιδιά, μικρά και μεγάλα, μαθητές, που τώρα γομώνονται, να γίνουν σωστοί άνθρωποι σε μια κοινωνία, σαθρή μεν, υπαρκτή και με κάποιους κανόνες (σε πολύ γενικές γραμμές έστω) δε. 

Η παιδεία, ακόμη και στα Γιαννιτσά, ακόμη και στην περιφέρεια, μπορεί να βρει αυτό που δεν μπορούμε να πούμε «πώς λέγεται».

Διότι σίγουρα, η παιδεία λογίζεται (και πρέπει να είναι) δημοκρατική.