Μόνος εχθρός του ΠΑΟΚ ο εφησυχασμός

Η προετοιμασία του ΠΑΟΚ φτάνει στο τέλος της και πέρα από τις πρώτες ενθαρρυντικές εικόνες του Μαντί Καμαρά και το λογικό «μούδιασμα» από τις κουραστικές προπονήσεις, μάλλον θα είναι απο αυτές που θα ξεχαστούν πολύ γρήγορα.

Το καλοκαίρι είναι σημαντικό για τους προπονητές, αφού όλοι ομονοούν ότι σ´ αυτήν την περίοδο χτίζουν την ταυτότητα της ομάδας τους. Γι’ αυτό όλοι θέλουν όσο το δυνατόν περισσότερους παίκτες απ´αυτούς που θα έχουν στη διάρκεια της σεζόν διαθέσιμους από τον Ιούνιο.

Ο ΠΑΟΚ μέχρι σήμερα έχει καταφέρει αυτό, έχει προσθέσει έναν κομβικό παίκτη στα χαφ του και αν είχε ήδη συμφωνήσει με τον Μεϊτέ που θέλει ο Λουτσέσκου και είχε και τον φορ που προορίζεται για βασικός, θα ήταν η ολοκληρωμένη σχεδόν ομάδα του 2024-25, με μικρές λεπτομέρειες, όχι τόσο μεγάλης σημασίας να λείπουν (ένα αναπληρωματικό αριστερό εξτρέμ για παράδειγμα).

Και το σημαντικότερο; Παρά τις μεγάλες προτάσεις, κράτησε τόσο τον Κωνσταντέλια, όσο και τους Κουλιεράκη-Κοτάρσκι στην ομάδα, πράγμα που για εμένα είναι σημαντικότερο ακόμη και από τις μεταγραφές.

Κι όμως, προσωπικά και μέσα από την εικόνα των φιλικών και μέσα από την ατμόσφαιρα που προκύπτει από τις δηλώσεις των πρωταγωνιστών, νομίζω ότι η φετινή προετοιμασία είναι η πιο… φλατ των τελευταίων πολλών ετών. Χωρίς αυτό να εκτιμώ πως είναι απαραίτητα κακό, ούτε όμως και απαραίτητα καλό, ο Πρωταθλητής δεν φαίνεται να αλλάζει σελίδα προς κάτι διαφορετικό.

Στο καλό σενάριο, η ομάδα και με τις ενισχύσεις όταν έρθουν, θα έχει το ίδιο μέταλλο, την ίδια refuse to lose νοοτροπία, την ίδια αποτελεσματικότητα σε επίθεση και άμυνα, με αυτήν που του χάρισε το πρωτάθλημα, μια θέση στις 8 καλύτερες ομάδες του Conference και κάποια δευτερόλεπτα μακριά από τον τελικό Κυπέλλου. Θα είναι μια ομάδα αναγνωρίσιμη από το στυλ παιχνιδιού της, μια ομάδα Ραζβάν Λουτσέσκου.

Στο κακό όμως σενάριο, η παραμονή όλων και οι ελάχιστες προσθήκες, μπορεί να φέρουν στασιμότητα, που στο ποδόσφαιρο σημαίνει οπισθοχώρηση, έλλειψη φρεσκάδας, κινήτρου και εσωτερικού ανταγωνισμού. Το παράδειγμα της περυσινής Νάπολι τριγυρίζει ως φόβος στο μυαλό μου, τον οποίο απλώς καταγράφω.

Όπως όλοι, έτσι και ο ΠΑΟΚ αγκομαχάει τον Ιούνιο και τις πρώτες μέρες του Ιουλίου να κλείσει τους παίκτες που θέλει, στην τιμή που θέλει. Από δω και πέρα η εμπειρία μας λέει ότι η αγορά ανοίγει και οι επιλογές θα είναι πιο ξεκάθαρες, οι παίκτες θα αρχίσουν να πιέζονται να κλείσουν και να αποκτήσουν σημαντικό ρόλο στις νέες τους ομάδες.

Θεωρώ και το καταθέτω, πως τόσο ο οργανισμός ΠΑΟΚ, όσο και ο Ραζβάν Λουτσέσκου, πρέπει να ανησυχήσουν για τυχόν εφησυχασμό επειδή ακόμη νιώθουν ευφορία για το πρωτάθλημα. Οι μνήμες θα ξεθωριάσουν όταν αρχίσουν οι νέες προκλήσεις και ο στόχος των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ είναι ρεαλιστικός.

Αδυνατώ να πιστέψω πως 100-200 χιλιάδες διαφορά προβλημάτισαν ποτέ τον Ιβάν Σαββίδη για να κλείσει μια υπόθεση. Αδυνατώ να πιστέψω πως ο οργανισμός δεν είναι σε κάθε περίπτωση έτοιμος να αξιολογήσει μεταγραφικούς στόχους και να τελειώνει υποθέσεις. Αδυνατώ λοιπόν και να κατανοήσω γιατί επί 3 χρόνια δεν υπάρχει μια λίστα σέντερ φορ ικανών να πάρουν τη φανέλα του βασικού στον ΠΑΟΚ.

Σε κάθε περίπτωση, σε 10 μέρες ο ΠΑΟΚ ξεκινάει ένα κολύμπι σε βαθιά νερά, με το 90% της περυσινής του ομάδας, με μια σημαντική προσθήκη του Καμαρά και με την πίστη στη δουλειά του κορυφαίου προπονητή της ιστορίας του.

Είναι χρέος όλων, σ´ αυτό το ταξίδι σύντομα να είναι πάνοπλος και το γεγονός πως δεν χρειάζεται παρά δυο κινήσεις να αποτελέσει πλεονέκτημα και όχι μειονέκτημα.

Ο κόσμος θα γεμίσει την Τούμπα και το έχει αποφασίσει όπως δείχνει η κίνηση των διαρκείας, χωρίς να περιμένει αν θα γίνουν μεταγραφές ή όχι. Και αυτό είναι δείγμα ευγνωμοσύνης στον Ιβάν Σαββίδη και την ομάδα του, για όσα πέτυχαν πέρυσι.

Όμως ούτε αυτό πρέπει να οδηγήσει σε εφησυχασμό. Μόνο αυτός είναι ο εχθρός του ΠΑΟΚ σήμερα, αφού η έπαρση δεν βρήκε χώρο να παρεισφρύσει…

πηγή: sdna.gr - Κώστας Βασιλόπουλος