ΤΕΜΠΗ: Τι έγινε τελικά στις 28 Φλεβάρη και τι μπορεί να γίνει μετά τις συγκεντρώσεις;

Γράφει ο Φώτης Χατζόγλου*

Στις 28 Φλεβάρη, είδαμε στα Γιαννιτσά, όπως και σε όλη τη Χώρα, κάτι που δεν είχαμε ξαναδεί χρόνια τώρα. Ίσως κάποιοι παλιότεροι θυμούνται προεκλογικές συγκεντρώσεις της δεκαετίας του 80 ή τα κατοπινά συλλαλητήρια για το Μακεδονικό, αλλά τίποτε δε μπορεί να συγκριθεί με αυτό που ζήσαμε τις προηγούμενες μέρες, γιατί αυτές οι συγκεντρώσεις είχαν ουσιαστικές διαφορές από κάθε άλλη αντίστοιχη στο παρελθόν.

Πρώτα απ’ όλα, εδώ δεν υπήρχε κάποια δομή ή συγκροτημένος θεσμός που να οργάνωσε αυτές τις εκδηλώσεις. Ούτε κάποιο κόμμα, όπως στις προεκλογικές συγκεντρώσεις, ούτε το ίδιο το Κράτος ή η Εκκλησία, όπως στην περίπτωση του Μακεδονικού, των ταυτοτήτων ή των εμβολίων. Και μάλιστα να σημειωθεί ότι η όποια παρακίνηση του κόσμου έγινε όχι από κάποιο από τα μεγάλα ΜΜΕ, αλλά από τους «τοίχους» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τις προσωπικές αναρτήσεις των απλών ανθρώπων. Οι χιλιάδες του κόσμου, όσο κι αν αυτό φέρνει σε αμηχανία και δύσκολη θέση κάποιους, κατέβηκαν στο δρόμο στην ουσία μέσα από μια διαδικασία αυτό-οργάνωσης και αυτοχρηματοδότησης, με την διακριτική ομπρέλα του Συλλόγου Συγγενών των Θυμάτων, που με το συγκινητικό τους αίτημα για απόδοση δικαιοσύνης έχουν συσπειρώσει όλες τις πλευρές της ελληνικής κοινωνίας που συμπάσχουν και συλλειτουργούν προσπαθώντας με κάθε τρόπο να διαφυλάξουν από το κομματικό καπέλωμα τη φωνή τους. Ακόμη και το ΚΚΕ, όταν προσπάθησε (όπως συνηθίζει) να καπελώσει την κοινωνική συμμετοχή ήρθε σε δύσκολη θέση, όταν άκουγε τα κομματικά του συνθήματα να μην μπορούν να συγκινήσουν ή και να σκεπάσουν τη βουβή σιωπή διαμαρτυρίας των δυσαρεστημένων διαδηλωτών.

Άλλη διαφορά είναι ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που κατέβηκαν στον δρόμο ξεπέρασαν σε όγκο κάθε ανάλογη συγκέντρωση, γιατί στην ουσία ήταν στο δρόμο ολόκληρη η ελληνική κοινωνία. Προσωπικά κοντεύω τα 50 και δε θυμάμαι τόση συμμετοχή σε απεργία του Δημοσίου στον εργασιακό μου βίο, ούτε θυμάμαι να έχουν αφήσει τόσοι τις δουλειές τους και στον ιδιωτικό τομέα. Ακόμη και τα δυσανάλογα πολλά για τον πληθυσμό μας καφέ των Γιαννιτσών έμειναν κλειστά, όπως και όλη η αγορά, σε σημείο που να μη βρίσκεις ανοιχτό ούτε περίπτερο για νερό.

Κατέβηκαν, λοιπόν, οι «γραφικοί», που ούτως ή άλλως το κάνουν πάντα, κατέβηκαν κάποιοι γιατί έπρεπε να εμφανιστούν στην πρώτη γραμμή για τις εντυπώσεις και μικροπολιτικά οφέλη, κατέβηκαν πολλοί γιατί συμπάσχουν με τους απαρηγόρητους συγγενείς. Άλλοι για να ρίξουν τον Μητσοτάκη και να κάνουν γενικά αντιπολίτευση. Πέρα όμως από αυτούς, τι είναι αυτό που κινητοποίησε ακόμη και ανθρώπους που ομολογούν και οι ίδιοι ότι δεν έχουν ξανακατέβει ποτέ σε διαμαρτυρία; Και κυρίως τι είναι αυτό που περιμένουμε να συμβεί μετά από αυτό; Λέγονται και γράφονται ήδη πολλά και θα γραφτούν ακόμη περισσότερα για προσωπικά κίνητρα, ψυχικά απωθημένα και ενοχές ή διλήμματα και άλλα παρόμοια.

Πάντως σήμερα που πέρασε η έκπληξη των πρώτων ημερών θα συμφωνήσουμε οι περισσότεροι ότι οι συγκεντρώσεις έγιναν γιατί ο κόσμος νιώθει πιεσμένος και ενοχλημένος και δεν μπορεί να ακούει και ανέχεται άλλο ότι όλα πηγαίνουν καλά και δεν επιτρέπεται να διαμαρτύρεται. Οι άνθρωποι επιτέλους αντιλαμβάνονται ότι το σύστημα με το οποίο βολευόμαστε ή ανεχόμαστε οδηγεί αργά ή γρήγορα σε τέτοια άδικα εγκλήματα και δεν μπορεί η Χώρα να πορεύεται έτσι. Δεν είναι μόνο η συμπόνια για τα αδικοχαμένα παιδιά των Τεμπών που έβγαλε τον κόσμο στον δρόμο. Αν ήταν έτσι, θα είχαμε ανάλογες διαμαρτυρίες στην πλημμύρα της Μάνδρας ή στη φωτιά στο Μάτι και στην Ηλεία, όπως συχνά είδαμε να θυμίζουν τελευταία πανικόβλητοι Υπουργοί της Κυβέρνησης στα τηλεοπτικά παράθυρα. Αντίθετα αυτή η αλαζονική τους προσπάθεια να μειώσουν τη βαρύτητα του «δικού» τους εγκλήματος παραβάλλοντάς το με τους νεκρούς που είχαμε σε παλιότερες περιπτώσεις – φυσικών ωστόσο – καταστροφών εξόργισε ακόμη περισσότερο τους πολίτες που δεν μπορούν πια να ανεχτούν την αδικία και να συμβιβαστούν με το ότι αυτά είναι αναπόφευκτες θυσίες. Οι άνθρωποι σήμερα δείχνουν επιτέλους να αντιλαμβάνονται και να αντιδρούν στην αντίληψη που θέλει να καθιερώσει η Κυβέρνηση με το ότι αυτά τα εγκλήματα είναι αναμενόμενο να γίνονται γιατί το σύστημα, που μας περιλαμβάνει όλους, έτσι δουλεύει και δεν μπορεί να αλλάξει. Γι’ αυτό, άλλωστε, ο κόσμος διαμαρτύρεται ενάντια στην Κυβέρνηση και τους χειρισμούς της, αλλά ταυτόχρονα η δυσαρέσκεια στρέφεται και σε όσους από άλλα κόμματα έχουν την ίδια αντίληψη για το Κράτος και τη λειτουργία του. Μπορεί σήμερα να τα βάζουν με τον Υπουργό της Νέας Δημοκρατίας που δεν λειτούργησε την τηλεδιοίκηση ή τοποθέτησε πελατειακά έναν άσχετο υπάλληλο ως σταθμάρχη, αλλά στην ίδια αμηχανία βρίσκονται και όσοι από άλλα κόμματα λειτούργησαν, λειτουργούν ή σκέφτονται να λειτουργήσουν με ανάλογο τρόπο αύριο.

Θα αναρωτηθεί εύλογα τώρα κάποιος: καλά τώρα ξαφνικά όλοι αυτοί κατάλαβαν ότι υπάρχει διαφθορά και ρουσφέτια και αδικίες; Δεν το κατάλαβαν στις υποκλοπές ή σε τόσα άλλα σκάνδαλα που έχουμε ζήσει ως Χώρα; Γιατί δεν είχαμε τόσο μαζικές διαμαρτυρίες τότε; Η απάντηση νομίζω πως εντοπίζεται κυρίως στο εξής: Αυτήν τη φορά φάνηκε ότι το περιβόητο «Σύστημα» είναι διατεθειμένο και να συγκαλύψει και να κλείσει στόματα και να εκμεταλλευτεί κάθε θεμιτό κι αθέμιτο μέσο για να μείνει ακλόνητο στην θέση του. Και από την άλλη οι άνθρωποι καταλαβαίνουν ότι αύριο, όσο κι αν έχουν εξασφαλίσει την όποια συνεργασία με αυτό το σύστημα, δεν πρόκειται, αν βρεθούν στο δρόμο του, ούτε να τους λυπηθεί, ούτε να τους παραμερίσει ευγενικά. Αν χρειαστεί μπροστά στα συμφέροντά του, μπορεί και να τους μπαζώσει…

Από αυτό το τελευταίο προκύπτει και το μόνο ελπιδοφόρο στοιχείο της περίπτωσής μας: Οι πολίτες αυτής της Χώρας πέρα από τις πολιτικές τους ταυτότητες, κατάλαβαν ότι, αφού η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο και κανείς, ούτε η Δικαιοσύνη δεν μπορεί πια να τους υπερασπιστεί, πρέπει να κινητοποιηθούν οι ίδιοι και να διεκδικήσουν όσα θα έπρεπε να είναι αυτονόητα. Όποιος πια θελήσει να λειτουργεί αδιαφορώντας για τους πολίτες και απαξιώνοντας τους, αύριο μπορεί να τους βρει μπροστά του και να του φράξουν το δρόμο. Μόνο έτσι από μια άσφαιρη τουφεκιά που εκτονώνει το θυμικό, θα μπορέσουν τέτοιες συγκεντρώσεις να οδηγήσουν στην πολυπόθητη πολιτική συνείδηση που μπορεί να βελτιώσει τα πράγματα. Όπως και να το κάνεις, αυτό είναι τουλάχιστον μια αρχή προς τη σωστή κατεύθυνση…

*Περιφερειακός Σύμβουλος ΚΜ